O miłości macierzyńskiej „Matkę kocha się przede wszystkim jako pierwszy i najważniejszy przedmiot miłości każdego człowieka, ale jednocześnie jest najbardziej znienawidzona z powodu nieuniknionych rozczarowań i rozłąek z nią .” M. Rothmanna. Jak wszyscy rozumiemy, co oznacza miłość? Co to znaczy kochać? Czy kiedykolwiek zadawałeś sobie takie pytania? Nawet jeśli Twoja odpowiedź jest negatywna, odczucia związane z tymi pytaniami są prawdopodobnie Ci znane. Dziecko przychodzi na ten świat z relacji dwojga ludzi. Kiedy 1+1 daje 3. A jakość życia tego dziecka zależy od tego, jaki był związek między tą dwójką. Bez poczucia miłości w rodzinie rodzicielskiej nie mamy możliwości pokochać drugiego. To, co dziecko czuje w rodzinie rodzicielskiej, staje się jego wewnętrznym wypełnieniem. Postawa matki wobec dziecka staje się później jego postawą wobec siebie. A potem, co człowiek o sobie myśli, przekazuje w relacjach z innym (innymi). Czasami klienci zadają mi pytanie: „Co to znaczy – kochać, kochać?” Czasem mówią wprost: „Nie wiem, czym jest miłość”. Lub „Nie rozumiem, co to znaczy kochać”. Oznacza to, że to, co układa się na poziomie doznań i uczuć, dorosły próbuje zrozumieć, uświadomić sobie, „dotknąć”. I bardzo cierpi, gdy nie może tego zrobić. Tacy ludzie są wyjątkowo nieufni, podejrzliwi, niespokojni i często spięci bez konkretnego powodu. Jeśli dziecko było w rodzinie rodzicielskiej kochane jako dziecko, to ono wie, czuje, rozumie, czym jest miłość do drugiego, do drugiego. Taki dorosły nie ma pytania „co to znaczy kochać” ani „jak kochać”. Często jako dorosły człowiek nieustannie poszukuje aprobaty („Kiedy idę sam do sklepu, zawsze dzwonię do mamy lub przyjaciółki i pytam, co mam wybrać”), akceptacji ze strony rodziców („Mówię mamie, co zrobiłem, że dzień i chcę, żeby mnie chwaliła”). W szczególności te młode kobiety oczekują akceptacji od swoich matek. A wielu ludziom bardzo trudno jest nie dostać tego, czego chcą. Każdą negatywną lub obojętną reakcję matki odbierają jako odrzucenie. Z praktyki: klient za każdym razem bardzo uważnie studiuje stan i słowa terapeuty, aby potwierdzić/zapełnić wewnętrzną potrzebę akceptacji. Jeśli potwierdzenie nie następuje (klient nie czuje, że jest akceptowany), przeżywa najgłębsze cierpienie odrzucenia. Oznacza to, że wewnętrznie ta osoba jest jeszcze małym dzieckiem, które nie może żyć bez matki. I nie mówimy tu o życiu fizycznym bez matki, ale o życiu emocjonalnym, psychicznym. Dorosły może prowadzić wewnętrzny dialog z matką, w rzeczywistości prosić o radę, dzielić się wszystkimi wydarzeniami, które dzieją się w jego życiu. „Mówię mamie o wszystkim, co zamierzam zrobić, ona mi radzi: mówi, co należy zrobić, a czego nie, pomaga”. Życie takich ludzi skupia się na rozpoznawaniu siebie przed innymi. Dorosły szuka wsparcia i akceptacji ze strony innych. Jest niespokojny, nieustannie dręczony wątpliwościami co do swojego wyboru. Jest niestabilny emocjonalnie, podatny na choroby somatyczne i ma skłonność do natrętnych myśli. Przykład z praktyki: klientka mieszkająca w innym mieście, daleko od matki, ciągle czeka na telefon, a kiedy dzwoni i przekazuje swoje wieści, chce usłyszeć słowa aprobaty i akceptacji, aby zaspokoić potrzebę Miłość. Za każdym razem, gdy nie otrzymuje w zamian oczekiwanych uczuć, cierpi. Uczucia te nie mają wyjścia i „utkwią” w ciele. A młoda kobieta nieustannie doświadcza w swoim ciele różnych doznań bólowych. Przykłady matczynej miłości na tle relacji z córką dobrze opisuje książka K. Elyacheffa „Córki i matki. Trzecie koło?". Na przykładzie dzieł sztuki ukazane są zależne, toksyczne, symbiotyczne relacje pomiędzy matką i córką. Z zastrzeżeniem, że taka interakcja jest możliwa także z synami. Poprzez inne (stałe, stabilne, ciepłe i akceptujące) relacje z terapeutą, klient stopniowo uczy się budować inne relacje ze sobą i otaczającymi go ludźmi. Więc osoba idzie do.