Od autora: To dość częste zjawisko, gdy człowiek jest postrzegany nie jako on sam, ale jako coś innego, czasem jako fikcyjny obraz, czasem upragniony. Czy można zmienić charakter własnego dziecka? A co z zachowaniem? Czy udało Ci się zmienić nastolatka? A może masz nadzieję na przekształcenie swojego mężczyzny, męża? Oczekiwanie, że drugiego uda się zmienić, wyreedukować, zmiażdżyć, ulepszyć, jest utopią. Wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy, że w oczekiwaniu na cud „Stań się taki, jak chcę!”. powstaje najwięcej konfliktów. Na przykład u kobiety może wykształcić się w niej wizerunek „idealnej matki”, a wówczas jej prawdziwe cechy wywołają w niej złość lub smutek. Mężczyzna może nieświadomie szukać w żonie „matki”, a rozbieżność będzie przedmiotem krytyki lub niezadowolenia. W takiej „fantazji” parze, gdy jeden lub nawet oboje partnerzy nie widzą prawdziwych ludzi, ale żyją obrazem, fantazją ideału, nikt nie uznaje odpowiedzialności. „Oto ona jest!” lub „Tak, dostał!” Zamiast rozpoznawać swoje oczekiwania, analizować i porównywać z rzeczywistością, ludzie mogą latami rujnować sobie i innym życie (!!!). Dotyczy to nie tylko małżeństw, ale także par rodziców i dzieci. Tylko w tym drugim przypadku rodzic żyje fantazjami i oczekiwaniami wobec dziecka. Dziecko postrzegane jest jako materiał, z którego rodzic może uformować, co chce. Nie zwracając uwagi na cechy i potrzeby samego dziecka. Lub ignorowanie na przykład temperamentu dziecka i oczekiwanie szybkości od osoby flegmatycznej lub troskliwości od osoby optymistycznej. Ale w obu przypadkach rodzic nie postrzega dziecka jako siebie, ale żyje z obrazem w głowie, obrazem „chcę, żebyś taki był”. Jakie są konsekwencje takiego związku? Konflikty, wytrwałość lub upór, agresywne ataki zarówno wobec rodzica, jak i samego dziecka (autoagresja), choroby somatyczne, trudności w nauce i komunikacji, trudności w wyborze sytuacji, skłonność do zachowań zależnych. Znasz swoje dziecko , partnerze? A może myślisz, że wiesz? A może chcesz go zobaczyć inaczej??