Zbliża się Nowy Rok - święto ukochane od dzieciństwa. Myśląc o nim, wspominamy choinki, zapach sosny i mandarynek, prezenty... No i oczywiście wesołe i hałaśliwe poranki dziecięce, podczas których dorosłych wzrusza widok dzieci w karnawałowych strojach: zalotna dziewczyna w Królewnie Śnieżce strój, chłopiec w stroju wilka, który żartobliwie warczy na inne dzieci...Skąd wzięły się te noworoczne przemiany, czy są przypadkowe? Ubieranie się ma bardzo długą tradycję. W starożytności, gdy ludzie chcieli, aby jakieś zwierzę było dla nich życzliwe lub zdobyło je z polowania, przebierali się za to zwierzę i wykonywali rytualny taniec. Później wiele narodów miało zwyczaj przebierania się bardziej przerażającego, aby odstraszyć złe duchy (zwyczaj ten został zachowany podczas obchodów Halloween). Wiele wieków później pojawiły się przedstawienia teatralne, w których ludzie przebierali się i wcielali w różne postacie, przyzwyczajając się do ich wizerunku i charakteru, ciesząc się i cierpiąc „dla nich”. Jeszcze później pojawią się karnawały, podczas których ludzie będą mogli świetnie się bawić, ukrywając swój prawdziwy wygląd i udając kogoś innego (bohaterowie mitów, teatru ludowego itp.), jeśli przebieranie się w kostiumy istnieje niemal tak długo, jak ludzkość Prawdopodobnie te przemiany są z jakiegoś powodu ważne psychologicznie dla ludzi. Jaka jest psychologiczna „korzyść” osoby, która chwilowo zamienia się w kogoś innego. Po pierwsze, strój pozwala na bardziej beztroską zabawę: zarówno w dawnych czasach dla dorosłych na karnawałach, jak i dla naszych współczesnych dzieci na porankach. Ogólnie rzecz biorąc, doświadczenie transformacji („to nie ja”) może przejściowo osłabić kontrolę wewnętrzną. Utożsamiając się ze swoim bohaterem, dziecko zaczyna zachowywać się jak on. Jest to szczególnie zabawne, jeśli ta postać jest dość psotna („to nie ja, to Carlson”). Pod tym względem kostiumy mogą być przydatne dla niezdecydowanych i nieśmiałych dzieci: pomagają im wypróbować nowy styl zachowania, którego dziecko w innym środowisku byłoby nieśmiałe (i które może być również hamowane przez dorosłych w innym środowisku). w pewnym stopniu stylizuje zachowanie. Strój codzienny odpowiada pewnym przyjętym i przyzwoitym manierom. Mundur jeszcze bardziej dyscyplinuje i nawołuje do przestrzegania norm grupy osób, w której jest noszony. (Nie bez powodu szkoły wprowadzają albo mundurek, albo przynajmniej ogólne wymagania dotyczące wyglądu dzieci.) A kostium karnawałowy nie jest czymś powszechnie akceptowanym. Dlatego łatwiej jest pozwolić sobie na odmienność od wszystkich i zachowywać się inaczej niż zwykle. A także, być może, aby wyrazić coś głęboko osobistego. Zatem środowisko „karnawałowe” może być bardzo przydatne psychologicznie, ponieważ zapewnia większe niż zwykle możliwości wyrażania siebie. (W niekontrolowanym środowisku może to być również szkodliwe: zwykle podczas karnawałów coraz częstsze są przypadki chuligaństwa wśród mamuśek). Po drugie, wcielanie się w inną postać dla osoby (a zwłaszcza dla dziecka) może stać się sposobem na radzenie sobie ze swoimi lękami. Może to nastąpić poprzez identyfikację z silnym i odważnym charakterem (wojownik, niedźwiedź, nadczłowiek) lub z własnym strachem (jak w starożytności ludzie przebierali się za perfumy, aby straszyć duchy). Być może stąd bierze się chęć dziecka do przebrania się za Babę Jagę lub potwora. Po trzecie, bardzo często używa się kostiumów, aby wyraźniej wyrazić niektóre z ich szczególnie cenionych lub pożądanych cech. Powszechnie wiadomo, że garnitury służą podkreśleniu kobiecości lub męskości. Dawniej dama na karnawale mogła przebrać się za Kolombinę lub grecką boginię, obecnie na przyjęciach dla dzieci połowa dziewcząt to królowe i księżniczki. Chłopiec wyraża swoją męskość przebierając się np. za muszkietera lub Batmana. Widzimy, że kostiumy mogą przydać się na wiele sposobów. Bardzo pożądane jest, aby w miarę możliwości dziecko nosiło taki kostium, jaki chce, a jeśli nie, to kostium o charakterze podobnym do charakteru. Ponieważ wybór kostiumu oznacza: teraz ten obraz jest ważny psychologicznie dla dziecka. Dziecko chce coś powiedzieć, № 11, 2009)