W jednym bucie mieszkała starsza pani. Miała dużo dzieci i wiedziała, co robić. Dała im trochę gulaszu i mnóstwo chleba. Potem dała im wszystkim klapsa i obudziła... Kim mogła być ta starsza pani, która mieszkała w bucie? To jest terapeuta TA. W sąsiednim królestwie, po drugiej stronie gór, żył czarnoksiężnik. Był wybitnym magiem, a magia kwitła w jego królestwie. Gdy tylko ludzie weszli do jego królestwa, natychmiast poczuli moc jego magii. Kim był ten czarownik? To jest terapeuta TA. W rejonie wysoko w górach terapeuci mieszkali na górze. Wyjątkiem byli terapeuci, którzy dopiero zaczynali wspinaczkę na szczyty gór. Są też terapeuci, którzy zaczęli schodzić z gór. W artykule opisano, w jaki sposób Dziecko Przystosowane terapeuty może odgrywać niepożądaną rolę w dialogu z klientem. Przyjrzy się także ścieżkom, na które terapeuci zapraszają swoich klientów. Pracując jako terapeuta przy grach „Pied Piper”, „Little Tin Soldier”, chciałbym uznać wpływ Adaptacyjnego Dziecka za bardzo potężną siłę. Każdy terapeuta ma swój własny, szczególny styl relacyjny, swój własny „podpis”. ”. Terapeuta A jest „ciepły”, „daje głaski”. Terapeuta B jest bardziej stanowczy, jest „kalkulatorem”, który zachęca swoich klientów do przemyślenia problemu. Terapeuta C specjalizuje się w stronie emocjonalnej. Jeśli zapiszesz się na zajęcia z takim terapeutą, możesz spodziewać się fajerwerków. Terapeuta D uwalnia swoich klientów od „zanurzenia się w uczuciach” i spieszy z wprowadzeniem klienta w obszar działania: „co zrobisz ze swoim uczuciem smutku?” Terapeuta, który ma bojaźliwe Dziecko, będzie próbował uchronić klienta przed kontaktem z jego uczuciem strachu. Terapeuci, z którymi omawiałam ich styl osobisty, mieli swoje uzasadnione „dorosłe powody” wyjaśniające takie interwencje, które były konsekwencją funkcjonowania skażonego (zainfekowanego) stanu ego Dorosłego. Terapeuta, który walczy i wygrywa, często prowokuje swoich klientów do walki , a potem je „wysławia”. (Znam terapeutę, który specjalizuje się w „nawiązywaniu kontaktu ze złością”. Niedawno trafił do szpitala, kiedy zachęcał klienta, aby uderzył go krzesłem). Kiedy rzeczywiście przyznał się do „możliwego błędu” w tym konkretnym przypadku, nadal w dalszym ciągu usprawiedliwianie się jest główną metodą „prowokacji”, jako programu stanu ego Dorosłego. Terapeuci, którzy zachowują się delikatnie w krytycznych momentach, unikając konfrontacji, mogą rozzłościć klienta. Konfrontacja klienta może także wiązać się z obrazem terapeuty jako „dobrego człowieka”. Może to obejmować kiwanie głową, uspokajanie, uśmiechanie się. Terapeuta, który został porzucony przez własnych rodziców w chwili narodzin, obecnie specjalizuje się w trudnych przypadkach rodzinnych. Jego wewnętrzne, złe Dziecko dręczy rodziców i wygrywa każdą emocjonalną bitwę. I robi to bardzo skutecznie, a jego klienci wydają się być wyleczeni. Otrzymują wiadomości od Jego Przystosowanego Dziecka o tym, czego może się od nich spodziewać. Wsparcie warte wiele wysiłku. To, że terapeuta kontynuuje swoją pracę, zajmując się samopocieszaniem, nie wyklucza możliwości, że pacjent nadal jest z czegoś wyleczony. Niektórzy terapeuci porzucają ideę magii, zamieniając w ten sposób odchody w złoto. Często jednak pozostają pochłonięci procesem akceptowania tego, co inni uważają za bezużyteczne i przekształcania tego w superwartości. Większość terapeutów przez pewien czas nadal przyjmuje pozycję krępującą, analną. Na przykład częściej niż ich koledzy prowadzą sesje w niskich biurach, na obrzeżach miasta lub w niesmacznych miejscach. Większość z nich to skąpi ludzie, którzy mają tendencję do noszenia używanych ubrań i umieszczania w swoich biurach używanych mebli. Traktują swoich klientów z „pozycją trzymającą”. Być może ta kategoria terapeutów odnosi większe sukcesy niż ich odpowiednicy wkomunikowanie się z klientami, którzy „odbywają wiele rund” podczas wizyt u różnych terapeutów. Mogą zaniżać ceny swoich profesjonalnych usług. Inna kategoria terapeutów (przekazy do rodziców: „nie zostawiaj mnie”, „nie dorastaj”) gra w „głupią i zdezorientowaną”, pozwalając Rodzicom bić ich za głupotę i zamęt. Na przykład terapeuci mogą przejść z jednej kariery do drugiej, zaskoczeni, że nie mają niezbędnych umiejętności i pozytywnych opinii od swoich klientów, wielokrotnie udając, że są „głupi i nieistotni”. Jednak po kilku rodzicielskich ciosach nadal wykazuje zadowalające umiejętności. Jako terapeuci TA stosują niewłaściwy styl leczenia i zostają wyrzuceni przez współterapeutów i superwizorów po tym, jak nastąpi magiczna transformacja. Chociaż stają się doświadczonymi terapeutami, czasami cofają się do bycia „prostakiem” i dlatego zostają uderzeni przez Krytycznego Rodzica współterapeuty. Ale zdarza się, że w końcu stają się bardzo skutecznymi ludźmi (gęś, która zniosła złote jajo). „Czarnoksiężnik ze Szmaragdowego Miasta”. Niektórzy terapeuci urzeczywistniają obraz „czarodzieja ze szmaragdowego miasta” zarówno w gabinecie, jak i poza nim. Są to guru-terapeuci dysponujący repertuarem rytualnych, magicznych procedur, które zwiększają dramaturgię sesji terapeutycznych. Terapeuci guru mogą nosić niezwykłe, przyciągające wzrok ubrania (być może uzupełniające wystrój biura). Magoterapeuci z dużym powodzeniem wiążą klientów ze sobą. W związku z tym u klientów w dalszym ciągu występują reakcje haraczy i emocjonalne wyczyny, z którymi początkowo zwracali się do terapeuty. Magowie zawsze sprzeciwiają się manifestowaniu przywództwa w swojej przestrzeni. Ich mistycyzm i dogłębne zbadanie problemu są konsekwencją ich własnego scenariusza. Pewien mag, którego znałem osobiście, miał wiele fantazji na temat tego, kim naprawdę jest. Został adoptowany od urodzenia przez bardzo emocjonalne, podatne na uprzedzenia, szowinistyczne i głęboko religijne starsze małżeństwo. Zalecenia matki: „nie przynależeć”, „nie czuj się dobrze”, z czasem przekształciły się w „nie bądź zwyczajny”. Polecenie ojca: „nie bądź taki jak ja” pojawiło się w związku z poczuciem ojca, że ​​„dziecko nie jest jego”. Jego osobiste poszukiwania i własny scenariusz – wędrować, szukać i nigdy nie czuć się dobrze – stały się podstawą jego stylu terapeutycznego – mistycznego, z poczuciem chwilowej obecności w rodzinnym „Supermanie”. Terapeuci „Supermana”, podobnie jak terapeuci „ratunkowi”, zwykle zachowują się z pozycji „cięcia”. Supermeni są mobilni i często dojeżdżają do pracy, rozpędzając się sportowymi samochodami, motocyklami do ośrodków terapeutycznych, gdzie czekają na nich pacjenci. Byli supermężowie-terapeuci pokonują w ciągu roku znacznie więcej kilometrów niż ich koledzy, którzy nie są supermanami. Niektórzy byli supermeni mogą nadal angażować się w akcję ratunkową, udostępniając terapię niektórym ubogim klientom. Niektórzy terapeuci fantazjowali, że jeśli uprawiają seks z pacjentami, tych ostatnich można wyleczyć. Byli supermężowie angażują się w ryzykowne działania, które stawiają ich w sytuacji „trzaskania”. (terapeuci z maniakalno-depresyjnymi planami na życie i nadmiernym poczuciem odpowiedzialności, w wyniku czego stają się ostrymi krytykami i agresorami). „Rip Van Winkle”. Są terapeuci, którzy mogą zdrzemnąć się w ciągu godziny terapii i robić to przez całe życie. Polecenia mamy: „nie dorastaj i nie zostawiaj mnie, nie zbliżaj się; Nie czuj swoich uczuć.” Terapeuci ci są fizycznie obecni z ludźmi, ale zasadniczo wycofują się ze swoich klientów lub zmuszają klienta do odsunięcia się od nich. Kiedy otwarcie się przed terapeutą nie jest bezpieczne dla klienta, terapeuta może zagrać w grę „kopnij mnie”. Następnie, spodziewając się ataku, terapeuta się zbroi. Zamyka oczy, przestaje słyszeć. Potem zasypia, okryty zbroją „nic nie widzę, nic nie słyszę”, a budzi się dopiero po wyjściu pacjenta. "Śpiąca Królewna". Terapeuci śpiącej urodybardzo bierny, nudzi się podczas terapii, czeka na wesołych klientów (księcia), którzy będą mogli „obudzić się ze snu”. Terapeuta czeka na przybycie pacjenta. Następnie czeka kolejną godzinę, aż wyjdzie. Czeka i czeka... Tłumi wszelkie próby kontaktu klienta z jego uczuciami, nie udzielając informacji zwrotnej inicjacjom klienta związanym z jego uczuciami. Wreszcie „śpiąca królewna” odnajduje „księcia” swojego życia osobistego, ale stawia na tej drodze przeszkody nie do pokonania (oczekuje od niego długiej podróży przez zaczarowany las). Ma też fantazje, że jeśli „książę do niej nie dotrze”, znów zacznie czekać na swojego klienta lub innego wesołego, potężnego księcia, który poradzi sobie z jej krnąbrnością (godny pozazdroszczenia posiadacz złotego penisa, który potrafi obudzić piękno z głębokiego snu). Terapeuci są również znani z tego, że grają w „zabawną grę”. Wiadomości rodziców od takich terapeutów zawierają zakaz wyrażania uczuć przygnębionych lub złych. Są przepełnieni radością i wolą zabawę w „kopnij mnie”. Im bardziej wulgarni są pacjenci, tym milsi stają się ci terapeuci. Uczą swoich klientów doceniać to co mają, dzięki czemu sami są bardzo wdzięczni życiu, ludziom i sobie. Jeśli klient skarży się, że nie ma butów, terapeuta przypomni mu, że jest wiele innych osób, którym brakuje stóp (groźba rodziców: „Płaczesz bez powodu. Jeśli chcesz płakać, to dam ci prawdziwy powód” ”). Terapeuta może zganić klienta za okazywanie smutku lub złości. W ten sposób pacjenci zaczynają czuć się „nie całkiem w porządku”. „Piotruś Pan”. Niektórzy terapeuci w swoim scenariuszu przekazują taki rodzicielski przekaz, jak „nie dorastaj – nie bądź mężczyzną”. Terapeuci, którzy „nie chcą się rozwijać”, zwykle pracują z klientami „młodymi duchem”, którzy mają przeciwny scenariusz, ale są gotowi wejść w pozycję swojego scenariusza życiowego. Terapeuta przekazuje swojemu klientowi komunikat, że „umie latać”. Dla takich terapeutów Dziecko w Dorosłym jest skażone. Pracując ze swoimi klientami, tacy terapeuci wspierają także skażenie Dziecka w Dorosłym u swoich klientów. Tacy terapeuci mogą zachęcać swoich klientów do angażowania się w ryzykowne przedsięwzięcia biznesowe lub nierozsądne relacje seksualne, które mogą mieć niebezpieczne skutki. Klienci w tym czasie mogą się śmiać, podczas gdy ich marzenia rozpadają się na małe kawałki. Tacy terapeuci mogą palić marihuanę razem ze swoimi pacjentami, deklarując swoją „wieczną młodość” i antyspołeczną filozofię „Pięknej i Bestii”. Taka terapeutka może zachowywać się tak, jakby potrafiła zamienić potwora w księcia, ponieważ jest pełna magii i wystarczająco zakochana w swoim księciu. Czasami, gdy w pobliżu nie ma potworów, może zamienić książąt w potwory, a potem odwrotnie - potwory w książąt. Jej ulubione gry to „kopnij mnie” i „męczennik”. Bierze niskie pensje, pracuje do późna, bo doświadcza iście królewskiej hojności wobec klientów i ma wobec siebie poczucie winy. Może stracić panowanie nad sobą i naprawdę się zdenerwować, jeśli klienci wykazują zamiary samobójcze lub są gotowi opuścić terapię. Taki terapeuta pracuje ze swoimi pacjentami z następującą postawą: „nie podchodź do mnie za blisko, ale nie odchodź za daleko”. „Złotowłosa”. Tacy terapeuci, mając bardzo rozwinięte Dziecko, są skłonni do apodyktyki. Prowadzą głęboką pracę terapeutyczną z klientem bez zawierania umowy. Wtykają nos we wszystkie dziedziny życia swoich klientów. Mają tendencję do węszenia, zadają wiele pytań i przez to bardzo denerwują swoich klientów. Są to fani gry „kopnij mnie”. Ten typ terapeuty ma tendencję do otwierania drzwi, których nie może następnie zamknąć. W chwilach kryzysu biegną na pilne konsultacje ze swoimi superwizorami. Istnieje kilka stylów terapeutycznych, które terapeuci zajmujący się skażonym dzieckiem adaptacyjnym stosują w swojej praktyce. Style te polegają na tym, że terapeuta „zaprasza” swojego».