Wypaczona komunikacja Głównym celem przemocy moralnej jest wzbudzenie w osobie zwątpienia w siebie i innych ludzi oraz złamanie swojej woli. Ofiarami przemocy moralnej są osoby, które znajdują się obok agresora i przyciągają jego uwagę niektórymi swoimi cnotami, które pragnie on przywłaszczyć. Albo są to ludzie, którzy sprawiają, że czuje się niekomfortowo. Początkowo nie mają szczególnej skłonności do masochizmu czy depresji. Ogólnie rzecz biorąc, możemy powiedzieć, że w każdej osobowości jest część masochizmu, którą w razie potrzeby można aktywować. Ci ludzie dają się uwieść, nie podejrzewając, że ich partner może być niszczycielem do szpiku kości. Po prostu nie jest to ujęte w ich wyobrażeniach o świecie. Sprawiają wrażenie naiwnych i łatwowiernych. Nie ukrywają swojej emocjonalności, a to powoduje zazdrość u agresora. Mają niską samoocenę i skłonność do poczucia winy. Są podatni na krytykę. Wątpią w siebie i swoje poglądy. Okazują wrażliwość i brak wiary we własne możliwości. Są bardzo przywiązani do związków i mają silną potrzebę dawania. Te cechy zwiększają prawdopodobieństwo zakończenia się w związku, w którym dochodzi do przemocy i stania się celem wypaczonej komunikacji poprzez następujące oznaki: • Pogarda i sarkazm ukryte pod rodzajem żartu. Dokuczanie nieznajomym, wątpienie w zdolność danej osoby do myślenia i podejmowania rozsądnych decyzji. Zirytowane westchnienia, ukośne spojrzenia, obraźliwe uwagi. Ból wynikający z takiego leczenia jest wyśmiewany, a ofiara przedstawiana jako paranoik. Przykleja się do niej etykiety – histeryczna, chora psychicznie, nienormalna. • Ciągłe naruszanie godności – napastnik wmawia partnerowi, że jest bezwartościowy, dopóki sam w to nie uwierzy. • Nic nie jest nazywane po imieniu. Agresor unika bezpośredniej odpowiedzi na pytanie, nie uznaje konfliktu i ośmiesza uczucia i ból drugiej osoby. • Dla najeźdźcy ofiara jest przedmiotem i „nie rozmawia się z rzeczami”. W interakcji nie ma dialogu, są instrukcje z góry. To sposób na pokazanie, że partner jako równy sobie nie istnieje. Agresor przedstawia wszystko tak, jakby tylko on posiadał prawdę i wszystko wiedział lepiej. Jednocześnie w rozmowie jego argumentacja jest często niespójna i nielogiczna, a jej celem jest odejście od rozwiązania problemu. Zawsze znajdzie sposób, żeby mieć rację i obwiniać innych. • Potrafi stawiać żądania w sposób oczywisty niemożliwe, aby mieć jeszcze więcej podstaw do krytyki. • Najczęściej agresja nie objawia się bezpośrednio, ale poprzez tzw. zimną wrogość. Agresor mówi zimnym, obojętnym głosem, a jego ton czasami może nieść ukrytą groźbę i wywołać niepokój. Ukrywa prawdziwe informacje. W tym celu posługuje się aluzjami, spekulacjami, a nawet jawnymi kłamstwami. • Zachowanie agresora dezorientuje ofiarę. Słowami – jedno, czynami – drugie. Może powiedzieć, że zgadza się z propozycją, ale mimiką pokaże, że to tylko pozory. W efekcie ofiara nie potrafi dokładnie określić, co czuje i w co wierzyć, przestaje sobie ufać, coraz bardziej obwinia się i próbuje się usprawiedliwiać. Jednym z charakterystycznych przejawów komunikacji agresor-ofiara jest zmiana poczucia winy. Tylko ofiara czuje się winna, agresor nie styka się z tym uczuciem, projektując je na partnera. Najpierw następuje etap uwodzenia. Agresor zachowuje się w taki sposób, że ofiara go podziwia. A z zewnątrz wydaje się, że jest to wielka miłość, której po prostu nie da się oprzeć. Sygnałami ostrzegawczymi w okresie bukietu cukierków mogą być: - Stałe napięcie jednego z partnerów. Wewnętrzny niewytłumaczalny niepokój. Wszystko wydaje się być w porządku, ale „coś jest nie tak”. - Silne popadnięcie pod wpływem partnera, utrata wolności. Pod pozorem troski – stopniowa izolacja partnera od jego dotychczasowych kręgów społecznych. Idealnie byłoby, gdyby ofiara została pozostawiona całkowicie sama, bez wsparcia przyjaciół i rodziny. W ten sposób ewentualny bunt zostaje zredukowany do zera. Na tym etapienastępuje destabilizacja ofiary, utrata pewności siebie. Szuka uznania i aprobaty i płaci za to poddaniem się coraz surowszym żądaniom agresora. Na początku robi to z chęci zadowolenia lub pocieszenia, a potem ze strachu. Agresor konfrontuje ofiarę z jej dziecięcą wrażliwością i traumami, które ona intuicyjnie odczuwa i w ten sposób zyskuje nad nią kontrolę. Ofiara ma tendencję do usprawiedliwiania zachowania partnera: „Zachowuje się w ten sposób, bo jest nieszczęśliwy. Ja go uzdrowię i uspokoję Miłość." Uważa, że ​​partner źle się wobec niej zachowuje, bo nie ma informacji lub zrozumienia: „Ja mu wszystko wyjaśnię, on zrozumie i przeprosi”. Szuka słów, którymi mogłaby przekazać partnerowi to, czego chce, nie zdając sobie sprawy, że agresor nie chce tego wiedzieć. Jest cierpliwa i myśli, że może wszystko wybaczyć. Oczywiście nie może nie zauważyć i ciągle przymykać oczy na „bardzo dziwne” zachowanie swojego partnera, które sprawia jej tyle bólu. Jednocześnie ofiara nadal go idealizuje w innych aspektach. Zauważa na przykład jego skuteczność, inteligencję, cechy rodzicielskie, erudycję, umiejętność wywierania wrażenia, poczucie humoru itp. Próbuje się dostosować, zrozumieć, co agresor chce osiągnąć i swój udział w tym wszystkim. Szuka logicznego wyjaśnienia zachowania partnera. I pozostaje w związku, mając nadzieję, że się zmieni. Etap uwodzenia może trwać kilka lat. Kiedy wola ofiary zostaje sparaliżowana i nie może się ona już bronić, związek przechodzi w drugi etap – otwarta przemoc „Rzecz pożyteczna” zamienia się w niebezpiecznego wroga, a zazdrość w nienawiść. Używają obelg, ciosów poniżej pasa i wyśmiewania wszystkiego, co bliskie partnerowi. Ofiara nieustannie oczekuje agresji - pogardliwe spojrzenie, lodowaty ton. Kiedy próbuje porozmawiać o swoich uczuciach, główną reakcją agresora jest jej uciszenie. W swojej konfrontacji ofiara czuje się bardzo samotna, otoczenie często jej nie rozumie – przecież z zewnątrz wszystko wygląda przyzwoicie. Z powodu braku zaufania do siebie ofiara odczuwa zamęt, co generuje stres i dodatkowo utrudnia opór. Skarży się na ciągłą depresję, pustkę w głowie, brak możliwości koncentracji, utratę sił witalnych i spontaniczności. Coraz bardziej wątpi w siebie i swoje możliwości. Wciąż myśli, że w swojej miłości może rozpuścić nienawiść. Ale dla agresora jej życzliwość i przebaczenie wygląda na wyższość, więc taka taktyka powoduje jeszcze większą falę przemocy. Ale jeśli ofiara straci panowanie nad sobą i okaże otwartą nienawiść, cieszy się, ponieważ jego prognoza się potwierdza. Partner jest naprawdę zły i zasługuje na „reedukację”. To kolejny powód do zrzucania winy na kogoś innego. W rezultacie ofiara wpada w pułapkę – jeśli stawia opór, wygląda na agresora, jeśli nie stawia oporu, odczuwa destrukcyjne skutki. Agresor może nie wydawać się szczególnie zainteresowany relacją, ale jeśli ofiara zaczyna się wymykać, zaczyna ją ścigać i niezwykle utrudnia jej odpuszczenie. Jeśli nie ma mu nic więcej do zaoferowania, staje się obiektem otwartej nienawiści. Agresor nie może odejść spokojnie i cicho. Ważne jest dla niego, aby podtrzymywał poczucie „jest ok” i nie miał kontaktu z ciemnymi stronami swojej osobowości, dlatego demonizuje swoją partnerkę, aby na tym tle pozostać „w białym fartuchu”. Agresor przenosi nieuznaną nienawiść z siebie na partnera. Wypychając go na zewnątrz, tworzy kombinację trójkątów. Aby pokochać innego partnera, musi nienawidzić poprzedniego. Jednocześnie podczas rozstania często przeciąga spory sądowe, aby przynajmniej w tej formie utrzymać relację z poprzednim partnerem, utrzymać kontakt i władzę nad nim w wyniku interakcji z agresorem, ofiarą zostaje sam z bardzo trudnymi uczuciami. Na początku jest to zamieszanie i niechęć. Oczekuje przeprosin, ale ich nie będzie, kiedy pokrzywdzony w końcu się o tym przekona!