Być może matka jest najbardziej złożoną i sprzeczną osobą w naszym życiu. Normy społeczne wymagają od nas bezwarunkowej miłości do niej, ogromnej wdzięczności za to, że nas nosiła i urodziła. Od dzieciństwa oczekuje się od nas posłuszeństwa i uznawania władzy rodzica, a potem – przez całe życie – może nie bezwarunkowego podporządkowania się jej, ale szacunku, pomocy, uwagi, czyli wszystkiego, co oficjalnie i chłodno nazywa się synowskim obowiązkiem. Jednak już w młodym wieku stajemy przed faktem, że uczucia do niej wcale nie są tak wzniosłe, jak śpiewają w piosenkach, a ona sama wcale nie jest tak akceptującym i niestrudzonym rodzicem, jak przedstawia się w reklamach. Mamy do czynienia z naprawdę strasznym uczuciem: czujemy to, co jest niemożliwe, co jest nie do zniesienia dla siebie lub jest zakazane przez innych. W niektórych momentach spotykamy się z uczuciem złości na nią, irytacją, a nawet wstrętem do niej. Może się z nią znudzić, może wywołać różne nieprzyjemne emocje, które razem można zebrać w jednym koszyku zwanym „niechęcią”. ... A co jeśli dowie się, że wcale jej nie kocham? A może cię kocham? Może tak bardzo się mylę, że nie wiem, jak „poprawnie” kochać swoją matkę? I ona też doleje oliwy do ognia: „Spójrz, Ludochka, jaka grzeczna dziewczynka, znowu przyprowadziła dwanaście, a ty tylko brudzisz sobie spodnie…”. I w tej chwili - paląca uraza, jestem lepszy od tej szkodliwej Ludki! Jakoś tak bolą oczy i nienawidzę jej, nienawidzę jej całym sercem! Mama!? Ukrywam to złe uczucie zarówno przed nią, jak i przed sobą. Pojawia się poczucie winy i strach – co jeśli zobaczy? Musisz być posłuszny: powiedz jej wszystko o sobie, rób, co mówi. W przeciwnym razie przestaną cię kochać, odrzucą, wyobcują, a to jest jak śmierć. Schowam te wszystkie uczucia, żeby sama ich nie odnaleźć i postaram się być dobra. Może chociaż czasem się to uda... Jednak w miarę dorastania coraz trudniej jest ukrywać te uczucia. Jednocześnie nie da się już zidentyfikować tego, co ukryte. Coś Cię niepokoi... Tak, ale co? To tak, jakby wszystko w życiu było normalne, ale coś jest przygnębiające. Alkohol, seks, rzucenie się w wir pracy, żeby chociaż na chwilę przestać czuć się sobą. A potem mama zadzwoniła ze skargą, dlaczego nie zadzwoniłeś przez pół dnia, a ja tak bardzo cię kocham, mój synu, zabieram cię na daczę, dlaczego wczoraj nie zadzwoniłeś do ojca itp., itd. . Niby nic nowego nie powiedziała, ale jest takie napięcie, jakbym pchała pociąg, ekscytuję się w połowie zdania, denerwuje się na nią, ledwo się powstrzymuję, wiem, że ona to słyszy, wiem, że poczuła się urażona. Jestem na siebie zły, jakbym nie wiedział, jaka ona jest. I tak za każdym razem: irytacja i napięcie, poczucie winy i wstyd, obiecuję sobie, że będę dla niej bardziej życzliwy, zadzwonię chociaż czasem do siebie, a także zawstydzę się, bo rozumiem, że tego nie spełnię... Ale najważniejsze czy to nawet nie to, najważniejsze, że pomogę, dzwonię i pytam, jak się masz i jakie jest twoje zdrowie, wcale nie z miłości (och, zgroza!), ale z poczucia obowiązku. Wiem, że to prawda, to jest akceptowane. Muszę. Czy naprawdę jestem złym i niewdzięcznym młodzieńcem? A co jeśli moje dzieci myślą o mnie to samo? Czy dorosną i będą patrzeć na telefon z irytacją, gdy zobaczą mój numer? Jaką rodziną jesteśmy, jeśli nie ma miłości? Czy już dorosłem czy jeszcze nie? Dlaczego tak często wątpię, czy żyję prawidłowo, czy postępuję słusznie? Dlaczego tak często nie wiem, jak w tym dowcipie „Mamo, teraz chcę jeść albo spać”? Z drugiej strony, gdy o niej myślę, czuję ogromną czułość i współczuję jej. Pracuje, stara się dla wszystkich, a często zapomina o sobie. A my, dzieci, czasami tak naprawdę nie mówimy „dziękuję”, wszystko bierzemy za oczywistość. Czasami mam ochotę ją przytulić, pogłaskać po głowie i powiedzieć, że ją kocham. A tego nie da się zrobić, po prostu nie da się! Słowa grzęzną w gardle, sapią ze wstydu, dławią się ze wstydu, strachu przed odrzuceniem, jakiejś beznadziejnej złości, która ściska żołądek. Nagle przypominają mi się żale z dzieciństwa, jak karałam, wyrzuciłam ulubioną zabawkę, nie wpuściłam..., odebrałam..., porównałam to nie na moją korzyść, zawstydziłam... Złość mnie chwyta, uraza piecze mnie w oczy, nie mogę tego znieść.