Od autora: Ten artykuł został napisany z nadzieją, że może popchnąć niektórych samotnych ludzi do determinacji zmiany ich włączenia w relacje społeczne, a bardziej przystosowane jednostki do chęci pomagania samotnym ludziom ma wiele twarzy... Ma tak wiele form manifestacji, ale jej istota jest ta sama - człowiek pozostaje sam ze sobą dłużej, niż wynika to z naturalnej potrzeby. Taki nadmiar izolacji i separacji od innych powoduje niepokój i często staje się poważnym sprawdzianem dla jednostki. Osoba może czuć się samotna ze względu na swoje cechy osobowe lub niemożność nawiązania kontaktów i relacji z innymi. Samotność może pojawić się na skutek zmiany miejsca zamieszkania lub nagłej utraty bliskich. Możesz pogrążyć się w samotności, zagubionym w poszukiwaniu swojej ścieżki zawodowej lub w upadku wartości życiowych. Samotności nie można mierzyć liczbą otaczających Cię ludzi ani kilometrami dzielącymi Cię od sąsiadów. Możesz czuć się samotny w tłumie i możesz uniknąć samotności, gdy wszyscy twoi przyjaciele i rodzina są za granicą. Samotność jest wewnętrznym stanem człowieka. Początki samotności. Każdy człowiek z natury potrzebuje ludzkiej intymności. Jeśli ta potrzeba nie zostanie zaspokojona, a dana osoba nie może znaleźć w swoim otoczeniu osoby o podobnych poglądach, z którą mogłaby podzielić się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami, lub po prostu być razem, wówczas pojawia się poczucie samotności i bezużyteczności. Ten okres może się przeciągać, a w osobie kształtuje się silne przekonanie, że zostanie odrzucona, jeśli spróbuje dołączyć do ustalonej grupy lub spróbuje nawiązać bliższy kontakt z interesującą ją osobą. Centralnym uczuciem samotności jest strach przed odrzuceniem. Często zdarza się, że atrakcyjny młody mężczyzna, dość towarzyski, erudycyjny i pozytywny, przez długi czas pozostaje sam i nie nawiązuje bliskich relacji z dziewczynami. Na pierwszy rzut oka nie zobaczysz w tym żadnego problemu. Możesz zdecydować, że jest to jego tymczasowy stan samotności. Ale mijają lata, a ten młody człowiek pozostaje sam, bojąc się, że dziewczyna, którą lubi, nie zareaguje na jego zaloty. Ostatnio problem ten staje się coraz bardziej oczywisty, a w naszym społeczeństwie jest już całkiem sporo mądrych, wykształconych, atrakcyjnych, ale samotnych młodych mężczyzn. To przykład przejawu samotności w wąskiej sferze relacji międzyludzkich. Różnice między samotnością a samotnością Każdy człowiek od czasu do czasu ma silne pragnienie bycia sam. Chcę być sama, żeby przez jakiś czas nikogo nie widzieć i nie słyszeć. Pragnienie to z reguły powstaje na tle nadmiaru komunikacji lub przepracowania, w stanie żalu lub zanurzenia w rozwiązaniu trudnego problemu. Potrzeba prywatności jest naturalna. U niektórych pojawia się częściej i postępuje szybciej, u innych pojawia się rzadziej, ale z czasem się przeciąga. Jednak stan samotności zasadniczo różni się od samotności. Ich zewnętrzne przejawy są podobne. Różnice leżą na innej płaszczyźnie – w doświadczeniach, które wypełniają tę izolację od społeczeństwa. Osoba samotna dobrowolnie izoluje się od wszystkich, aby być sam na sam ze swoimi myślami i uczuciami. Po pewnym czasie spragniony komunikacji wraca do aktywnych kontaktów z przyjaciółmi i bliskimi. Osoba pogrążona w samotności nie podejmuje szczególnych wysiłków w celu ustalenia granic między sobą a innymi. Wręcz przeciwnie, chciałby, żeby te granice wreszcie się załamały, ale z jakiegoś nieznanego kierunku tworzą się same. Nawet w znajomym towarzystwie tacy ludzie czują się samotni. Jak powiedziała jedna z nich: „A choć śpiewam ze wszystkimi tę samą piosenkę, to śpiewam ją sama”. Jakiej pomocy potrzebują ludzie samotni Mówią o samotności w sensie społecznym – o samotnych starszych ludziach, o odrzuconych nastolatki