Kiedy dorastamy i opuszczamy rodzinne gniazdo, następuje bardzo ważne i nowe wydarzenie – bierzemy pełną odpowiedzialność za swoje życie. ? Albo tego nie bierzemy. Nasi rodzice są za nas odpowiedzialni od chwili naszych narodzin. Idealnie, w procesie dorastania przychodzi moment dzielenia się odpowiedzialnością. Z roku na rok coraz bardziej zaczynamy brać odpowiedzialność za to, co dzieje się w naszym życiu – to proces dorastania. Jeśli z jakiegoś powodu proces separacji został przerwany, nigdy nie uda nam się dorosnąć i wziąć na siebie tej odpowiedzialności, nasz rozwój spowalnia. Dość często albo żyjemy życiem naszych rodziców, powtarzając ich wzorce zachowań, albo zachowujemy się dokładnie odwrotnie. Czasem zdarza się też tak, że przyzwyczajamy się do wizerunku rodzica, że ​​bierzemy odpowiedzialność za swoich bliskich, i to na dodatek, jeśli mamy dzieci. Dając innym witalność, która jest przeznaczona tylko dla nas samych, pozostajemy pełni nadziei, że ktoś inny się nami zaopiekuje. Czy czujesz, jak wszystko jest pokręcone i pomieszane???? A to dopiero początek!!!!! Zaczynamy kontrolować ludzi, za których wzięliśmy na siebie odpowiedzialność, a to także jest mały wózek naszej energii życiowej. I nie ma już sił dla bliskich. Ale jest też niechęć do osób, na których nam zależy. Oj, jacy oni niewdzięczni!!! Włożyliśmy w nie tyle wysiłku!!! I oni? Czym dokładnie są? „Wykorzystali tylko to, co mieli w rękach”. A co najciekawsze, nie tylko IM nie pomogliśmy, ale także pozbawiliśmy ich części odpowiedzialności za własne życie. Każdej osobie przy urodzeniu zostaje dana tyle sił, ile potrzeba do kontroli i odpowiedzialności za jedno, własne życie. A jeśli dobrze zadbamy o swoje mocne strony, to wystarczy nam ich na kreatywność, rozwój osobisty, życie osobiste, ulubioną pracę, rozrywkę, budowanie relacji, wychowywanie dzieci. Tak czy inaczej, aby coś dać, nie szkodząc sobie, trzeba mieć COŚ w obfitości. Tylko jeśli będziemy przestrzegać tej zasady, nie doznamy szkód, które skutkują żalem, urazami i współzależnymi związkami. Jeśli kiedykolwiek leciałeś samolotem, prawdopodobnie pamiętasz zasady bezpieczeństwa, które stewardessy demonstrują wszystkim pasażerom przed startem. Stewardesa demonstrując maskę tlenową mówi: „Pasażerowie podróżujący z dziećmi muszą najpierw sami założyć maskę, a następnie pomóc dziecku”. Niektórzy z moich znajomych uważają tę zasadę za szczyt egoizmu. Ale w rzeczywistości, jak możemy udzielić pomocy, gdy sami dusimy się bez tlenu? A co z bliskimi i bliskimi osobami? W tym przypadku istnieje podział odpowiedzialności za relację 50/50. A każdy z „uczestników” relacji ponosi równą część odpowiedzialności. Moim zdaniem kluczem do zdrowych relacji jest równowaga między dawaniem i braniem, czyli współzależnością. Oczywiście nie mówimy o skrajnościach, gdy ktoś potrzebuje Twojej pomocy. Jeśli tonąca osoba poprosi Cię o pomoc, najprawdopodobniej nie powinieneś myśleć o tym, co może Ci dać w zamian. Nie można zaprzeczyć potrzebie humanitarnej interakcji. W takim przypadku wystarczy obliczyć swoją siłę, wyciągnąć rękę i nie spaść za tonącą osobą. Osiągnięcie takiej równowagi nie jest łatwe. Ta równowaga odpowiedzialności i kontroli jest najprawdopodobniej idealna. Ale można dążyć do ideału. Najpierw, zanim cokolwiek zrobisz, zadaj sobie pytanie – Dlaczego to robię? I dla kogo to robię? I jeszcze jedno – Co chcę uzyskać w wyniku tego działania? Jest też druga strona medalu, gdy próbujemy przenieść odpowiedzialność za swoje życie na innych ludzi lub okoliczności. Przeklinamy los za utracone możliwości, niewystarczające wychowanie, edukację, złe traktowanie, niską samoocenę, sytuację finansową, zmarnowane lata na współmałżonka))) Możesz kontynuować dalej sam. Ale tam jest!!! .