Małe dziewczynki i chłopcy marzą o dorastaniu. Chłopcy chcą być silni jak ojcowie, a dziewczynki chcą być piękne jak mamy. Patrzą na nas, dorosłych, i myślą: „To jest życie, rób, co chcesz! Żyj, jak chcesz! Idź spać, kiedy chcesz! Baw się, chodź, żyj!” Ach, gdyby tylko wiedzieli, że to nie do końca prawda, gdyby tylko wiedzieli, że praktycznie tak nie jest) Ale życie jest tak skonstruowane, że dzieci chcą dorosnąć, a dorośli pamiętają dzieciństwo jako najlepszą rzecz w życiu. Najwyraźniej świat jest tak skonstruowany dziecko powinno idealizować „dorosłość”, to daje mu motywację do dorastania, życia, rozwoju, patrzenia w przyszłość z nadzieją. A my, dorośli, nie powinniśmy go powstrzymywać i zawieść dzieci w sobie i w dorosłości. Tak opisałam dość różowy obraz szczęśliwego dzieciństwa. Niestety bywa inaczej, tu na forum słyszymy i czytamy wiele historii, w których dorośli dzielą się swoim bólem, którego korzenie sięgają właśnie dzieciństwa. Ale co się stało, to się stało. Nie możesz tego zmienić. Możesz jedynie zmienić swoje nastawienie do tego. Przebacz, zamknij stronę i idź dalej. Ale mamy wyjątkową okazję: spróbować dać naszym dzieciom wszystko, co możemy dać. Nie więcej, ale nie mniej. Po prostu bądź, po prostu rozmawiaj, po prostu staraj się zrozumieć i usłyszeć, a nie pouczać i karcić. Przecież krzyk na dziecko jest przejawem słabości rodzica, a uderzenie dziecka jest tym samym podpisując, że się niszczysz A kolejnym najgorszym wrogiem świata dorosłych jest hipokryzja. Kiedy dorośli mówią: Nie zrobiliśmy tego, byliśmy posłuszni, uczyliśmy się i nie zachowywaliśmy się źle, NIGDY nie zrobiliśmy niczego nagannego. Ale ty nie jesteś taki, nie jesteś taki. Nie wstydzisz się?” Zgadzam się – to dość tradycyjne słowa wielu rodziców, nauczycieli, sąsiadów siedzących na ławkach. Ale dziecko ma swoje główne prawo – prawo do bycia sobą. Musimy mu w tym pomóc, a nie być hipokrytami Mój film jest o tym.