Może nie warto przypominać, że każdy człowiek jest wyjątkowy, ma swoje marzenia, myśli, fantazje. A pragnienia jednego nie zawsze pokrywają się z pragnieniami drugiego - tu pojawiają się problemy, szczególnie w parach i związkach rodzinnych. Ostatnio często słyszymy o samowystarczalności, utrzymywaniu osobistych granic i umiejętności mówienia „nie”. Jednak wiele osób zapomina, że ​​ważne jest nie tylko mówienie „nie”, ale także umiejętność zaakceptowania tego „nie”. Akceptuj bez obelg, histerii, kłótni i „szaleństwa”. Ważne jest nie tylko obrona swoich praw i granic osobistych, ale także poszanowanie tych samych praw i granic innych osób. Wszystko brzmi logicznie, jednak znalezienie równowagi na skali od „nie jestem nikomu nic winien” do „żyję dla ciebie” jest dość trudne. Traumy, lęki i fantazje przeplatają się tutaj. Para jest jak „żywy organizm” stworzony przez dwoje. To ciało potrzebuje ciągłego odżywiania uczuciami, emocjami, ruchem i rozwojem. I naturalnie, tworząc parę, ludzie tworzą coś wspólnego – fundament, na którym mogą budować swoje wspólne przyszłe życie. Bez czego nie da się go zbudować? Pasja, zainteresowanie, wzajemny szacunek i wybór. Każdego dnia wybieramy, czy chcemy być wierni, czy nie, jak zareagować, złościć się lub wybaczać, zerwać lub wzrastać razem. Parę łączy wiele, ale jeśli jednostka nie zostanie zachowana, para już nie będzie. Zastanów się, czy czujesz się wolny w parze, czy nadal robisz to, co kochasz? A co z twoim partnerem? Czy otwarcie dzielisz się swoimi pragnieniami i planami na przyszłość? Czy akceptujesz stanowisko innego człowieka, czy ciągle próbujesz coś zmienić? Jak rozwiązywane są spory dotyczące kwestii zasadniczych? Takie sytuacje mogą stać się dobrym „wyzwalaczem”, a przepracowując je, możesz wiele zrozumieć o sobie i swoim partnerze, znacznie poprawić jakość swojego życia i uświadomić sobie, co jest dla Ciebie najlepsze. Profesor psychologii i praktykująca psychoterapeutka Verena Kast pisała o takim zjawisku w parze, jak nieświadoma chęć rozstania. Zwykle ma to miejsce, gdy para doświadcza wiele wspólnego, a prywatność i indywidualność są ignorowane. Podświadomie pojawia się niepokój związany z fuzjami i przejęciami, których chcesz się pozbyć. Tu zaczynają działać mechanizmy obronne, mające na celu zdystansowanie się od partnera. Zwykle człowiek potrzebuje pewnej ilości czasu, aby przywrócić równowagę i być sam na sam ze sobą. Ale w parze takie odległości są postrzegane z pewną dozą negatywizmu i ostrożności, co do tego, że partner ostygnie i straci zainteresowanie; Szczególnie podatne osoby mogą na boku rozwijać fantazje na temat relacji ze swoim partnerem. I nie zapominaj, że relacje to ciągła praca, a przede wszystkim praca nad sobą. Bycie w parze i jednocześnie zachowanie autonomii nie jest łatwym zadaniem, ale jest całkiem realistyczne.