ŻOŁNIERZ AMERYKAŃSKI. Maleychuk, N.I. Olifirowicz Wpływ znaczących innych osób na rozwój tożsamości Ile warte jest życie? Czy warto żyć? A. Camus W psychoterapii aksjomatem jest stanowisko, że rozwój osobowości jest zdeterminowany cechami relacji z wczesnego dzieciństwa. D. Bowlby, D. Winnicott, M. Klein, G. Sullivan, A. Freud i inni w swoich pracach podkreślali wpływ znaczących Innych (obiekt macierzyński, obiekt własny) na wszystkie aspekty życia człowieka. Wyłoniwszy się jako idee naukowe, teoretyczne, te zasady psychoanalizy stały się własnością szerokiego kontekstu społecznego i wpływają na świadomość i światopogląd poprzez różne formy kultury (kino, teatr, poezja, malarstwo). związek pomiędzy wczesnymi warunkami rozwoju a jakością tożsamości stanowi film animowany „Kung Fu Panda”. Jej fabuła opiera się na opozycji dwóch bohaterów – niedźwiedzia Panda Po i lamparta Tai Lunga. Wybór tych postaci, które mają wyrazistą charakterystykę, pozwala twórcom filmu pokazać widzowi kontrastujące wartości, światopogląd i strategie życiowe każdego z nich. Fabuła kreskówki zbudowana jest wokół życia i działalności głównych bohaterów . Miś Panda, pierwszy bohater, marzy o zostaniu mistrzem kung fu. Przez przypadek trafia na festiwal sztuk walki, gdzie zostaje wybrany Smoczym Wojownikiem. To radykalnie zmienia jego życie, nakładając pewne obowiązki związane z opanowaniem umiejętności kung fu i ocaleniem Doliny Pokoju i wszystkich jej mieszkańców przed bezwzględnym lampartem Tai Lungiem, drugim bohaterem. Zwieńczeniem filmu jest spotkanie dwójki bohaterów – Pandy i Lamparta, podczas którego toczy się decydująca walka o prawo do posiadania zwoju Smoczego Wojownika. Analiza indywidualnego rozwoju głównych bohaterów jest kluczem do zrozumienia ich charakterologii . Rozważmy cechy rozwoju i znaczące relacje każdego z nich. Zgodnie z fabułą ojciec misia Panda, paradoksalnie, wcale nie jest niedźwiedziem, ale gęsią. Stosując tę ​​technikę opartą na kontraście, autorki podkreślają wyjątkowość każdego dziecka, które ma prawo do bezwarunkowej akceptacji przez rodzica, nawet pomimo oczywistych różnic między nimi. Wybór właśnie takich kontrastujących postaci, które symbolizują relację dziecko-rodzic, symbolizuje fakt, że dziecko jest przede wszystkim Innym i nie powinno być kopią rodzica. W filmie zostało to doprowadzone do granic groteski. Panda jest zwierzęciem, Gęś jest ptakiem, czyli bohaterowie należą do różnych klas, co podkreśla ich głębokie różnice. Ojciec Pandy jest znanym w mieście producentem makaronów, właścicielem własnej restauracji. Jego biznes odnosi sukcesy i przynosi dochód rodzinie. Ojciec byłby zadowolony, gdyby syn kontynuował jego dzieło. Panda wybiera jednak inną drogę, a ojciec, mimo planów co do przyszłości syna, pozwala mu pójść własną drogą. Jest to możliwe dzięki temu, że Goose jako ojciec jest dobroduszny, wrażliwy, optymistyczny, akceptujący i rozumiejący siebie i innych. Słynny teoretyk relacji z obiektem D. Winnicott w swoich klasycznych pracach wprowadza konstrukcję a „wystarczająco dobra matka”, przez którą rozumie się rodzica, który potrafi zatroszczyć się o dziecko, jest empatyczny, wrażliwy emocjonalnie, wspiera i akceptuje. Nie ma znaczenia, czy ten rodzic jest biologiczny, czy zastępczy, ojciec czy matka – ważne jest, aby pełnił te funkcje. „Chociaż „umiarkowanie dobry rodzic” jest zmuszony narzucić swojemu dziecku pewne granice, jego zachowanie będzie zawierać zasadniczy przekaz, że z dzieckiem wszystko w porządku, że jest chciane i kochane takim, jakie jest” (Johnson, 2001, s. 175). Gęś jest właśnie takim rodzicem dla Misia Pandy. To właśnie zewnętrzne środowisko wspierające jest warunkiem kształtowania się wewnętrznej struktury Ja, która przyczynia się do rozwoju zdrowego Ja, będącego podstawą samoakceptacji, samopomocy, samoregulacji, samodoskonalenia. szacunek itp. Sytuacja rodzinna lamparta Tai Lung kontrastuje z życiem Pandy. Jegowychowywany przez swojego przybranego ojca Shifu, uznanego mistrza kung fu. Biolodzy rodzice Barsa go opuścili, co symbolizuje brak wspierającego, troskliwego i zrozumienia środowiska we wczesnym dzieciństwie. Mistrz Shifu jest profesjonalistą w dziedzinie treningu Kung Fu. Wychowywał i kształcił Barsa, był jednak dla niego nie tyle rodzicem, co nauczycielem. Do jego głównych funkcji jako nauczyciela należało szkolenie i ocenianie. Obserwując jego interakcje z innymi uczniami, można dostrzec jego cechy takie jak dystans, dystans, chłód emocjonalny i pedanterię. Mistrz Shifu podnosił Bary według swojego projektu, bezinteresownie inwestując w swój trening. Jednak w przeciwieństwie do Pandy, Tai Lung nie miał wyboru: jego ścieżka życiowa została z góry ustalona przez ojca-nauczyciela. Nie ulega wątpliwości, że funkcje związane z uczeniem się, socjalizacją, opanowywaniem wymagań i norm są dziecku niezbędne na kolejnych etapach rozwoju. Małe dziecko po prostu potrzebuje „wystarczająco dobrego rodzica” - a to w zupełności wystarczy do jego rozwoju. Zatem środowisko, w którym dorastał każdy z bohaterów, determinowało jego dalszy rozwój. W kreskówce spotykamy dorosłe postacie, które mają stabilną strukturę osobowości, co w naturalny sposób wynika z doświadczeń ich relacji z postaciami rodzicielskimi. Kiedy po raz pierwszy spojrzysz na misia Pandę, rzuca się w oczy jego budowa. Wyróżnia się na tle otoczenia swoim rozmiarem i nadwagą. Ten typ budowy ciała nazywany jest piknikiem i charakteryzuje się tendencją do nadwagi, miękkimi rysami twarzy, zdrowym, często nadmiernym apetytem i dobrym trawieniem (E. Kretschmer). Według P.B. Gannuszkina, odpowiada to charakterowi cykloidalnemu (dwubiegunowemu). Panda należy do podtypu konstytucyjnie wzbudzonego. P.B. Gannuszkin podaje następujący opis tej grupy: są to ludzie aktywni, energiczni, przedsiębiorczy. Są towarzyscy, czarujący dowcipem, życzliwością i otwartym charakterem. Jednak niestabilna uwaga i powierzchowne, płytkie zainteresowania nie pozwalają im skoncentrować się na jednym temacie przez dłuższy czas. W ich pracy brakuje powściągliwości; mają skłonność do budowania zamków w powietrzu i wielkich planów. Cechuje ich skłonność do lenistwa i sybaryzmu (Gannushkin, 1998). Dokładnie tak jawi się widzom miś Panda. Spotykamy go w momencie, gdy ma sen, w którym jest silnym, nieodpartym, godnym podziwu wojownikiem. Jednak Panda budzi się i widzimy, że to tylko sen. Rzeczywistość jest zupełnie inna i zamiast entuzjastycznych głosów wielbicieli słyszymy głos ojca, który mówi: „Po, wstawaj, spóźnisz się do pracy”. pyta go: „O czym śniłeś, synu?” Widzimy, jak zdezorientowany i niepewny staje się w tym momencie nasz bohater. Ku zaskoczeniu widza po pewnym wahaniu odpowiada, że ​​śnił mu się makaron. „Czy naprawdę w końcu śnił Ci się makaron?” Och szczęśliwy dzień! Mój syn w końcu zamarzył o makaronie. To znak z góry, Po” – wykrzykuje radosny ojciec. „Znak czego?” – pyta Panda. „Żeby ci powierzyć wielką tajemnicę sekretnego składnika mojej sekretnej zupy, a potem ciebie, Po , spełnię Twoje przeznaczenie w życiu i ta restauracja stanie się Twoja.” ręce, tak jak to przyszło do mnie od mojego ojca, do niego od ojca, a on wygrał to od przyjaciela „Tato, to tylko sen. ” Czy kiedykolwiek przyszło Ci do głowy coś innego niż makaron? „Przyznaję, że kiedy byłem młody i dziki, myślałem, żeby uciec z domu i nauczyć się robić tofu” – przyznaje Goose. Ten moment w filmie wyraźnie pokazuje, jak ważne jest, aby dziecko spełniało oczekiwania ojca. W niektórych przypadkach, gdy marzenia dziecka i plany rodzica nie pokrywają się, prowadzi to do wewnętrznych sprzeczności lub, w przypadku prymitywnych mechanizmów obronnych (zaprzeczanie, rozszczepienie itp.), dziecko może nie być świadome swoich pragnień i przez całe życie podążaj za cudzym scenariuszem. Kiedy rodzic widziW dziecku, będącym kontynuacją samego siebie, dziecko może połączyć się z tym introjektowanym obrazem, tracąc wrażliwość na swoje potrzeby, pragnienia, tworząc fałszywe ja (Pogodin, Olifirovich, 2007). postępuj zgodnie ze skryptem. Pokazując portrety swoich przodków, Gus mówi synowi, że wszyscy jego męscy krewni zajmowali się produkcją makaronu. Co prawda Goose zauważa, że ​​w młodości miał pomysły na przełamanie rodzinnego scenariusza i zrobienie czegoś innego, co jednak również było związane z gotowaniem. Zawód Goose'a nie jest przypadkowy. Gotowanie jest tradycyjną kobiecą funkcją, co świadczy o obecności w nim zarówno aspektu kobiecego, jak i męskiego: matczynego, związanego z opieką i karmieniem oraz ojcowskiego, przejawiającego się w projektowaniu życia syna. Naszym zdaniem to właśnie ten rodzaj wewnętrznej harmonii czyni Gęś bardziej tolerancyjną wobec przejawów „inności” u syna, co pozwala Pandzie poszerzać granice odnalezienia siebie i daje naszemu bohaterowi możliwość stworzenia samodzielnego projektu na swoje życie i eksperymentuj z nim. Inny ojciec, Mistrz Shifu, jest postacią czysto męską. Jest w nim poczucie siły, autorytetu, bezpośredniości i pewności siebie. W całym jego obrazie nie ma nawet cienia zwątpienia, wahania, niepewności czy miękkości. Jego budowa ciała, prosta postawa i chód są odzwierciedleniem jego wewnętrznych cech: sztywności, zwężenia, sztywności. Świat Mistrza Shifu jest monologiczny: w końcu dialog jest możliwy tam, gdzie istnieją różnice. Gdy w świecie wewnętrznym panuje polifonia i dialog, możliwy jest także dialog zewnętrzny. Wewnętrzny świat Mistrza Shifu charakteryzuje się spłaszczeniem emocjonalnym; wszystkie jego doświadczenia i uczucia są pod kontrolą. Jego interakcja z uczniami ma także charakter monologiczny; posługuje się głównie komentarzami, instrukcjami i ocenami. Autorytet Ojca w świecie Mistrza Shifu jest tak niewzruszony, że tłumi wszelkie przejawy jego własnej Jaźni wśród jego uczniów. To jest świat skrajności i albo zaakceptujesz punkt widzenia Ojca, albo zostaniesz uznany za wyrzutka. Stanowisko to stanowi przeszkodę w kontakcie, relacjach międzyludzkich i dalszym rozwoju. Nie gotowy do posłuszeństwa Leopard Tai Lung rzuca wyzwanie swojemu Ojcu – Mistrzowi Shifu. Oczywiście w tym przypadku pokojowe oddzielenie od postaci rodzicielskiej było niemożliwe, a Tai Lung rozstał się poprzez całkowite zerwanie wszelkich relacji, co w tej sytuacji było jedynym sposobem na uwolnienie się od autorytatywnej i autorytarnej postaci rodzicielskiej. Separacja, separacja należna dorastania, jest niezbędnym etapem rozwoju każdego człowieka. Kiedy jednak zamiast separacji następuje załamanie emocjonalne (określenie M. Bowena), człowiek zostaje pozbawiony możliwości oparcia się na rodzinie, czerpania zasobów z doświadczeń, historii i mitów swojego gatunku. Dlatego ważne jest, aby rodzice byli gotowi zaakceptować wyjątkowość, indywidualność dziecka i pozwolić mu znaleźć i podążać własną ścieżką, nie pozbawiając go przynależności do systemu rodzinnego, będąc tym samym fizycznie oddzielonym od ojca, Tai Lunga pozostaje od niego psychicznie zależna. Nie otrzymawszy uznania od ojca, rozwścieczył się i zaczął niszczyć wszystko, co było drogie Shifu. Całą swoją energię poświęca na walkę z Ojcem i Jego władzą. Bunt Tai Lunga przeciwko postaci ojca ekstrapoluje się na bunt przeciwko zasadom społecznym. Naszym zdaniem ten rysunek można sklasyfikować jako „męski”. Wszyscy główni bohaterowie filmu, z wyjątkiem Tygrysicy, to mężczyźni. Tak, a Tygrysicę można śmiało zaliczyć do kobiety fallicznej: wykonuje męski zawód i konkurując z innymi, twierdzi, że jest przywódczynią. Męski świat przedstawiony naszym oczom oznacza zaprzeczenie i dewaluację kobiecości. Jednak dla harmonijnego rozwoju człowiek musi integrować zarówno męski, jak i żeński aspekt tożsamości. Zaprzeczenie kobiecości przejawia się także w tym, że Tygrysica, pomimo najwyższego poziomu biegłości w kung fu, nie jest dzieckiem wybranym: ona, podobnie jak Tai Lung, nie zostaje wybrana na Smoczego Wojownika. Jest oczywiste, że Tygrysica jest jeszcze bardziej męska niżpostacie męskie, czego wyrazem jest trzymanie się idealnego wizerunku surowego, nieustępliwego wojownika. Nie akceptuje Pandy z jego żartami, elastycznością, otwartością i kreatywnością. Tygrysica odrzuca w Pandzie właśnie te cechy, których jej samej brakuje. Wychowana przez zdystansowanego, zimnego i wymagającego ojca Tygrysica stłumiła swoją kobiecość i całą swoją energię skierowała na utrzymywanie kontaktu z wyizolowaną częścią siebie. Jej fanatyczne trzymanie się wizerunku idealnej wojowniczki jest właśnie dowodem ochrony przed świadomością swojej kobiecości. Nawet gdy wszyscy jedzą i chwalą zupę ugotowaną przez Pandę, tygrysica nie je, pozostając nieugięta: „Legenda głosi, że smoczy wojownik jest w stanie przez wiele miesięcy żyć dzięki rosie z jednego drzewa miłorzębu i energii wszechświata .” Zamazana, rozmyta tożsamość Tygrysicy jest cechą charakterystyczną jej głębokiego zaburzenia osobowości. Całe otoczenie Mistrza Shifu, będące odbiciem jego Ja, zostaje pozbawione kontaktu z wewnętrzną kobiecością, przez co wszystkim bohaterom brakuje wewnętrznej harmonii. W związku z tym pozornie nielogiczny wybór Żółwia Panda na Smoczego Wojownika staje się jasny. Idee filozofii Wschodu dotyczące komplementarności mężczyzny i kobiety, yin i yang są kamieniem węgielnym zrozumienia harmonijnej struktury świata. Panda, która ma zarówno męskie, jak i żeńskie zasady, ma znacznie większe szanse na zostanie Smoczym Mistrzem Shifu, sam będąc narcyzem, tworzy wokół siebie narcystyczne środowisko. Jego uczniowie są jego lustrzanym odbiciem, zewnętrzne aspekty jego własnej Jaźni. Jego nieakceptowane i odrzucone potrzeby władzy, wielkości i chęci wyniesienia się ponad innych są szczególnie wyraźnie widoczne w jego adoptowanym synu i ulubionym uczniu Tai Lungu. W takim związku, w którym przypisano mu rolę narcystycznej ekspansji, Tai Lung asymiluje nie tylko zewnętrzne pułapki związane z treningiem sztuk walki, ale także nieświadome, wyparte aspekty wewnętrznego świata swojego ojca-nauczyciela. To, czego Mistrz Shifu zabrania sobie uświadomić, ucieleśnia w rzeczywistości jego syn. Obserwujemy tu symetrię, równoległe zjawiska w dwóch parach ojciec-syn. Słabo zrealizowane pragnienia ojca Gęsi, związane ze scenariuszem wyzwolenia z rodziny, realizuje jego syn, Miś Panda. Stłumiona i zaprzeczona potrzeba władzy, doskonałości i uznania Mistrza Shifu zostaje ożywiona przez jego adoptowanego syna, lamparta Tai Lunga. Idea niepełnej postaci w granicach jednego ludzkiego życia znajduje również odzwierciedlenie w codziennej świadomości. Nie bez powodu w Związku Radzieckim popularne były wersety: „Czego nie skończyli ojcowie, dokończymy, czego nie skończyli ojcowie, dokończymy”. Idee te stały się podstawą podejścia transgeneracyjnego, którego ucieleśnieniem byli V. Golzhak, B. Hellinger, A.A. Schutzenberger i in. Idee, marzenia, plany, fantazje poprzednich pokoleń, przekazywane dzieciom w sposób jawny lub pośredni, wpływają na nie, ograniczając ich własne wybory (Olifirovich, Zinkevich-Kuzemkina, Velenta, 2008). wybory ukazane są na samym początku filmu. Obsługując klientów w kawiarni, Panda dowiaduje się, że nauczyciel Oogway wybiera Smoczego Wojownika. Wykrzykuje: „Czekałem na to tysiąc lat” i jest gotowy pobiec na ceremonię w pałacu, ale wtedy ojciec przypomina mu, żeby zabrał ze sobą wózek z makaronem. Widzimy, jak zmienia się twarz Pandy, ale on nie odmawia i aby sprawić przyjemność ojcu, zabiera nawet do wozu dodatkowy ładunek – ciasta. Aby dostać się do pałacu, trzeba pokonać ogromne schody, a dla widza jest oczywiste, że Panda z ciężkim wózkiem porusza się powoli i jest mało prawdopodobne, aby dotarła tam na czas. Symbolika wizerunku wozu jest interesująca : z jednej strony uosabia firmę rodzinną i wszystkie jej pozytywne aspekty, z drugiej – rodzaj „więzi rodzinnych”, ciężar, który utrudnia Pandzie podążanie własną drogą. Często rodzice „obciążają” dziecko różnymi pomysłami, zasadami, opiniami, zadaniami do tego stopnia, że ​​próbując to wziąć na swoje barki iaby godnie dźwigać ciężar rodzicielski, nie jest w stanie przenieść ani „nieść” tego, czego sam potrzebuje. Wyzwolenie od rodzicielskiego ciężaru następuje w momencie, gdy Panda w końcu porzuca wózek i biegnie do bramy. Jednak tuż przed nim zamyka się ciężka brama – wciąż nie miał czasu, aby dotrzeć na ceremonię. To ważny moment w filmie. Zamknięta brama i wysoki mur to przeszkody na drodze do spełnienia marzenia Pandy. I w tym momencie najprościej jest odmówić, popaść w depresję i zacząć cierpieć, co często zdarza się każdemu człowiekowi. Ale zawsze jest wybór - ocenić możliwości i nadal próbować, spróbować dotrzeć do miejsca, do którego od dawna dążyłeś. Ciekawe, że to samo miejsce ma inną dostępność: jeszcze minutę temu Panda spokojnie by tam przeszła, a teraz brama jest zamknięta. Czas jest jedną z granic nie do pokonania. Panda ma jeszcze czas i rozpoczyna desperackie próby dostania się do środka i zobaczenia Smoczego Wojownika. Wspina się, skacze, korzysta z dostępnych środków, ale wszystko na próżno. Na koniec Panda przywiązuje się do krzesła, otacza się fajerwerkami i podpala je. W tym momencie na scenie ponownie pojawia się Ojciec Gęś: „Po, co robisz?”. – pyta zdziwiony „Zobaczę Smoczego Wojownika”. „Śniłeś o makaronie, prawda?” – Gęś próbuje zrozumieć panujący dysonans. W tej chwili Panda znów ma wybór: pozostać dobrym synem, wstać z krzesła i czekać na głodnych klientów, czy też nie sprostać oczekiwaniom ojca, wciąż ryzykując, że nie dotrze. na ceremonię. A Po dokonuje wyboru. - Skłamałem. Nie śnił mi się makaron, tato, kocham kung fu i w tym momencie eksplodują prawie wygasłe fajerwerki, a Panda dosłownie wylatuje w niebo. Mimo wszystko postanawia wkraść się na ceremonię wyboru smoczych wojowników. Wybór Pandy i wybór Smoczego Wojownika zbiegają się w czasie i przestrzeni, a otwierając oczy, na wpół oszołomiony Po widzi palec nauczyciela Oogwaya wycelowany bezpośrednio w niego. „Wszechświat dał nam Smoczego Wojownika” – oznajmia Oogway. W ten sposób spełnia się marzenie Pandy – a dokładniej dostał więcej, niż chciał. Co ciekawe, równolegle z ceremonią wyboru Smoczego Wojownika wysłannik Mistrza Shifu dociera do więzienia, w którym przetrzymywany jest Tai Lung. Naczelnik śmieje się z obaw Shifu, że Tai Lung prawdopodobnie ucieknie z więzienia. Po pokazaniu więźnia wysłannikowi wódz mówi: „Z więzienia nie da się uciec. Jedno wejście, jedno wyjście, stu strażników i jeden więzień”. I dodaje: „Jest całkowicie unieruchomiony. Nauczyciel Shifu nie ma się czym martwić.” Rzeczywiście, władza ojca spętała Tai Lunga ciężkim ciężarem, który złamał instrukcje ojca i próbował wkroczyć w spokój Ojca. Zamrożony, spętany, nieruchomy Tai-Lung jest metaforą jego sztywnego ja, zniewolonego postawami ojca. Tym samym nasi bohaterowie, naruszając scenariusz ojca, jednocześnie doświadczają trudnych prób, a każdy z nich ma swoje własne. Miś Panda trafia do domeny Mistrza Shifu i natychmiast niszczy cenne naczynie. Mistrz Shifu ledwo może się powstrzymać. „Czy jesteś legendarnym Smoczym Wojownikiem?” – pyta Pandę. A on sam daje mu odpowiedź: „Nie i nigdy nim nie zostaniesz, dopóki nie odkryjesz tajemnicy Smoczego Zwoju”. Zastrasza Pandę i wywiera na niego presję, poddając go ceremonii przypominającej wejście rekrutów do służby wojskowej. Panda jednak nie poddaje się. I choć nie jest to dla niego łatwe, stopniowo oczarowuje wszystkich uczniów Shifu swoim humorem, spontanicznością, otwartością i umiejętnościami kulinarnymi przekazanymi mu przez ojca. Uderzającym i zapadającym w pamięć momentem w filmie jest spotkanie Pandy i nauczyciel Oogway. Smutna panda udaje się do świętego niebiańskiego drzewa brzoskwiniowej mądrości i pociesza się jedzeniem soczystego owocu. To właśnie w tym momencie pojawia się mądry Oogway. Mistrz zauważa, że ​​Panda jest zdenerwowana. Początkowo wszystkiemu zaprzecza, ale potem dzieli się swoimi przeżyciami i bólem. Pandę ogarniają wątpliwości: czy ma niezbędne umiejętności? „Wybrał mnie przez przypadek. Nie jestem smoczym wojownikiem... Kogo oszukuję? Mówi Oogwayowi: „Wszyscy mnie nienawidzą… I jak Shifu mnie uczyniSmoczy Wojownik? Nie wyglądam jak chłopaki z piątki, nie mam pazurów, trucizny, skrzydeł. Nawet modliszka ma swoje własne gadżety. Może powinniśmy rzucić wszystko i znowu zacząć jeść makaron? Jednak Oogway zwraca uwagę Pandy na fakt, że jest on zbyt zajęty analizowaniem przeszłości i obliczaniem przyszłości. „Rezygnacja nie oznacza rezygnacji… Makaron to nie makaron… Jesteś zbyt zajęty tym, co było i tym, co będzie. Mędrcy mówią: „Przeszłość została zapomniana. Przyszłość jest zamknięta. Teraźniejszość jest dana i dlatego nazywa się ją teraźniejszością.” Panda pędzi między biegunami, stara się kontrolować przyszłość. „Tu i teraz” naprawdę istnieje, a stary mistrz dzieli się tą mądrością z Pandą. Wydaje się, że właśnie takiego wsparcia brakowało Po, który nie może cieszyć się swoim wyborem, ponieważ nie czuje się akceptowany przez otaczających go ludzi i nie uważa się za godnego i odpowiedniego do tytułu Smoczego Wojownika. Mistrz otwiera mu jednak szansę na przeżycie teraźniejszości, opierając się na przeszłości i kierując śmiałe plany i marzenia na przyszłość. Owoce brzoskwini dały Pandzie możliwość wsparcia swoich śmiałych pragnień i ambitnych marzeń odwieczną mądrością. I Panda zaczyna działać. Rano Mistrz Shifu nie miał już nadziei, że zobaczy grubą, niezdarną Pandę w pałacu. Tak naprawdę nie było go w sypialni – trenował. I choć dzień nie był udany, choć Po był zabawny i niezdarny, udało mu się podbić serca uczniów Shifu. Uczniowie Shifu, którzy zbliżyli się do Pandy, zdradzają Po sekret mistrza. Przed nim przelatuje życie mistrza, jego zaangażowanie w wychowanie i kształtowanie charakteru rzuconego mu dziecka. „Mistrz wierzył w Tai-Lunga i mówił, że czeka go wspaniała przyszłość. Ale Tai-Lungowi zawsze było mało. I chciał zdobyć Smoczy Zwój. Mistrz Oogway dostrzegł ciemność w sercu Tai-Lunga i nie dał mu zwoju. Wściekły Leopard postanowił zniszczyć dolinę, a Shifu musiał zniszczyć tę, którą sam stworzył. Ale jak mógł! Shifu kochał Tai-Lunga jak nikt wcześniej. I potem". Z historii staje się oczywiste, że Panda stanie w obliczu niemożliwego. Zajął miejsce Smoczego Wojownika, o którym Shifu myślał, że zajmie Tai-Lung. Tai Lung był najlepszy, Panda to tylko żart, a nie wojownik kung fu. Tai-Lung zajmował ważne miejsce w sercu Shifu, a Panda była dla niego niczym, oszustem. I tylko autorytet i słowa nauczyciela Oogwaya, że ​​nie ma zbiegów okoliczności, powstrzymują Shifu przed wyrzuceniem Pandy. Jednocześnie w życiu Tai-Lunga zachodzą zmiany. To interesujące, jak łańcuch wydarzeń, który doprowadził do uwolnienia Tai-Lunga, ukazuje ambiwalentny stosunek Shifu do jego adoptowanego syna. Z jednej strony szczerze nie chce zniszczenia Doliny Pokoju i wysyła posłańca do więzienia, aby uniemożliwić Tai-Lungowi ucieczkę. Z drugiej strony to pióro, które spadło ze skrzydła posłańca, pozwala Tai-Lungowi na realizację jego śmiałego planu ucieczki. Wypadek? Ale nauczyciel Oogway powtarza, że ​​nie ma wypadków. Można zatem przypuszczać, że nieświadome pragnienie Mistrza Shifu, aby zobaczyć Smoczy Zwój w rękach jego syna-ucznia, doprowadziło do takich konsekwencji. W prawdziwym życiu często widzimy, jak wspaniali rodzice wychowują okrutne, agresywne dziecko. Jeśli jednak przyjrzeć się głębiej, jeśli zobaczyć nie tylko to, co powierzchowne, ale także to, co leży u podstaw, okazuje się, że zachowanie dziecka to odlew, kopia nieświadomych pragnień, stłumionej agresji, ambicji i projektów jego najbliższego otoczenia . Perfekcjonizm „popycha” osobowość narcyza w kierunku ciągłego doskonalenia, uznania i podziwu. Dlatego w duszy Mistrza Shifu nie ma spokoju. Wydaje się, że mądry żółw Oogway o tym wie. Shifu spotyka się ze swoim nauczycielem w pobliżu brzoskwini i przekazuje mu wiadomość, że Tai-Lung uciekł. Oogway pozostaje jednak spokojny i w odpowiedzi na alarm Shifu mówi: „Panda nie wypełni swojego przeznaczenia, a ty nie wypełnisz swojego, dopóki nie porzucisz złudzenia, że ​​wszystko na tym świecie zależy od ciebie”. Nieważne, co zrobisz, z tego drzewa wyrośnie brzoskwinia. Możesz chcieć, żeby jabłoń rosła, ale brzoskwinia będzie rosła.Czy Drzewo Brzoskwiniowe może pokonać Tai-Lunga? - Może jest w stanie, jeśli chcesz go prowadzić, wychowywać, wierzyć w niego... Musisz po prostu uwierzyć... Te słowa Oogwaya są ostatnie. Kończy swą ziemską wędrówkę spełniwszy swoje przeznaczenie. Teraz Mistrz Shifu będzie musiał sam podjąć decyzje: jego Nauczyciel i Ojciec wyruszają do innego świata, zostawiając mu ważną wiadomość. Wygląda na to, że odejście Oogwaya stopiło lód i wątpliwości w sercu Shifu. Stracił Tai-Lunga, stracił Oogwaya, a wciąż ma coś do stracenia – Dolinę Pokoju, studenci… Najwyraźniej w tym momencie zaczyna wierzyć Pandzie – i przyjrzeć mu się bliżej w wychowaniu Tai -Lung, Shifu przeoczył swoją narcystyczną kontuzję. Porzucone dziecko musiało stać się idealne, musiało być pierwsze – inaczej wściekłość, z którą nigdy nie nauczył się panować, zmiecie wszystko. Brak empatii Shifu doprowadził do braku empatii Tai-Luga. Nieumiejętność wycofania się, uznania prymatu innych, pogodzenia się ze stratami, chęć doskonałości za wszelką cenę – to typowe cechy osób zorganizowanych narcystycznych. Taki był Shifu, taki stał się Tai-Lung. I tylko pogodząc się ze stratą Tai-Lunga, przyznając się do błędu, nauczyciel Shifu może otworzyć swoje serce przed kimś innym. W naszych czasach, kiedy ciągle wymyśla się coraz więcej nowych technologii edukacji i szkoleń, czasami nauczyciele zapomnij o najważniejszej rzeczy – potrzebach dziecka, leżących u jego podstaw nauce. Jeżeli ich nie ma, nie są zawłaszczone, nieprzyswojone, nie stały się częścią wewnętrznego świata ucznia, projekt nie może zakończyć się sukcesem. Dlatego Shifu zaczyna od najważniejszej rzeczy - od motywacji swojego ucznia. Panda opowiada o swoich wątpliwościach, że nie jest w stanie zostać Smoczym Wojownikiem i powstrzymać Tai-Lunga. I tylko szczery dialog z Shifu, który dzięki Oogwayowi uwierzył w Pandę, pozwala Pandzie uwierzyć w siebie i odzyskać chęć zostania wojownikiem kung fu. Shifu nie wie jeszcze dokładnie, jak uczyć Pandy kung fu, ale chce się podjąć tego projektu, a to jest najważniejsze. Kiedy wiedza przewiduje wydarzenie, pojawia się złudzenie, że mamy kontrolę nad sytuacją. Jednak najlepsze plany często zawodzą w konfrontacji z rzeczywistością. Dlatego dla nauczyciela chęć pomocy i wiara w ucznia są nie mniej ważne niż wiedza, plany i strategie. Rozpoczynając szkolenie Pandy, Shifu bierze pod uwagę pożegnalne słowa Oogwaya. Przestaje próbować „wyhodować jabłoń z pestki brzoskwini” i zaczyna badać zachowanie Niedźwiedzia Poe. Przez przypadek odkrywa, że ​​główną siłą motywującą działania Pandy jest jedzenie. Jego poszukiwanie jedzenia i miłość do jedzenia mają charakter obronny: Panda zawsze je, gdy jest zdenerwowany, zmartwiony, czuje się niezrozumiany i odrzucony. Ta metoda samopocieszania jest najstarsza i najbardziej archaiczna. Dziecko uspokaja się, gdy otrzymuje pierś matki, dorosły w tej sytuacji pociesza się czymś smacznym. Panda jest w pełni świadoma tej metody (podobnie jak wiele osób cierpi na bulimię), ale nie może przestać szukać sposobów na złagodzenie stresu. Jest stale zajęty poszukiwaniem pożywienia. Odkrywszy to, mistrz zdaje sobie sprawę, że będzie musiał wymyślić nową metodę nauczania kung fu. Mówi Pandzie: „Nie można cię trenować w taki sposób, w jaki ja trenowałem Wściekłą Piątkę. Teraz znam sekret Twojego treningu - pierogi. Jeśli ćwiczysz, to jedz.” Zmiany, które zaszły w wewnętrznym świecie Mistrza Shifu, są oznaką twórczego przystosowania się do cech Pandy. Zmiany takie możemy zaobserwować zarówno u wrażliwych rodziców, jak i u tych, którzy wcześniej doświadczyli niepowodzeń rodzicielskich i potrafili z tego wyciągnąć odpowiednie wnioski. Modyfikując strategie edukacyjne, elastycznie reagując na cechy dziecka i dopasowując się do nich, mądry rodzic i nauczyciel osiąga najważniejsze – pozwalają dziecku odkryć swoje wewnętrzne zasoby i wykorzystać je do dalszego rozwoju. W tym kontekście niewłaściwe jest mówienie o „innowacyjnych technologiach”, ponieważ konieczne jest znalezienie własnego, unikalnego podejścia do każdego ucznia. Katalizatorem stają się przemiany, które zaszły w świadomości Shifudla zmian Pandy. Wreszcie był ktoś, kto wierzył w jego zdolność do opanowania kung fu, i to nie zwykła osoba, ale Mistrz rozpoznawany przez wszystkich. Wiara znaczącego Innego w jego potencjał, w jego możliwości zmienia Pandę – a on zaczyna uczyć się lekcji, wykazując się niezwykłymi zdolnościami. Pod koniec treningu, po wykonaniu niewyobrażalnych akrobacji w walce o talerz pierogów i uczciwie zarobione jedzenie, Panda niespodziewanie odmawia. Mówi: „Nie jestem głodny”. Rzeczywiście, kiedy jedzenie ma za zadanie wypełnić wewnętrzną pustkę, uczucie sytości staje się zasadniczo niemożliwe. I tylko wchodząc w kontakt ze swoimi potrzebami, uświadamiając sobie realne sposoby ich zaspokojenia i zdobywając pozytywne doświadczenia w ich praktycznej realizacji, człowiek może porzucić stare sposoby samoutrzymania. Kompulsywne objadanie się zastępuje przyjemność płynąca z kontaktu ze swoimi możliwościami, ze swoim ciałem; Zwiększa się wrażliwość na siebie, staje się możliwy wybór tego, czego naprawdę chcesz. „Kiedy uczeń jest gotowy, przychodzi nauczyciel” – to znana wschodnia mądrość. W chwili, gdy Panda skłonił się z szacunkiem i powiedział: „Mistrzu”, rozpoznał siebie jako ucznia, a Shifu jako swojego nauczyciela. Rzeczywiście czasami nauczyciel chce uczyć, psychoterapeuta chce leczyć, rodzic chce edukować, ale uczeń/klient/dziecko nie jest gotowy na kontakt, na poznanie czegoś nowego, wtedy wszelkie próby przekazania mu czegoś, przekazania czegoś dla niego, natknąć się na ścianę oporu. I dopiero wtedy, gdy dojrzeje do kontaktu, gdy będzie w stanie nie tylko słuchać, ale i słyszeć, nie tylko patrzeć, ale i widzieć, następują zmiany. Zmienić się możemy tylko w kontakcie z Innym, ale w tym celu musimy się z nim spotkać. To prosta, ale ważna prawda. Panda uczy się kung fu, a drugi bohater, który uciekł z więzienia Tai Lung, zmierza w stronę Doliny Pokoju. Szalona piątka – silnych, wyszkolonych wojowników – bezskutecznie próbuje go powstrzymać, ale dla Tai-Lunga najważniejsze jest pokonanie Smoczego Wojownika. W końcu tylko w ten sposób może udowodnić, że Shifu i Oogway się mylili i że to on jest wybrańcem i to on jest właścicielem Smoczego Zwoju. Co właściwie reprezentuje ten Smoczy Zwój? Kiedy Shifu uroczyście wręcza go Pandzie, ten mówi, że po przeczytaniu będzie mógł poczuć trzepot skrzydeł motyla, zobaczyć światło w ciemnej jaskini... Smoczy Zwój jest atrybutem siły i mocy. Jednak po rozwinięciu zwoju Panda czuje się całkowicie zagubiony: nic tam nie ma. Zamieszanie odwiedza także Mistrza Shifu. W końcu, jeśli Smoczy Wojownik nie mógł przeczytać zwoju, to Oogway się mylił, on, Shifu, mylił się, a wtedy Panda nie jest wybrańcem. Shifu pozostaje w obronie świątyni, a przygnębiona, zdenerwowana Panda wraca do Doliny, gdzie następuje kulminacja akcji. Gęś, która poznała swojego syna, jest bardzo szczęśliwa z powodu powrotu Po do domu. Nie stracił nadziei, że zobaczy swojego syna w roli producenta makaronu i wierzy, że nadszedł czas, aby zdradzić mu rodzinny sekret. „Nadszedł czas, aby powiedzieć Ci to, co powinno być powiedziane już dawno temu”. Sekretny składnik mojej sekretnej zupy. Nie ma żadnego tajnego składnika. Nie ma go tutaj. Nie ma żadnego tajnego składnika” – mówi Goose. „Więc gotujemy zwykły makaron bez dodawania przypraw i sosu?” - Panda jest zdumiona. - Nie ma potrzeby. Aby zrobić coś wyjątkowego, wystarczy uwierzyć, że jest to wyjątkowe. Ten tekst to nie tylko sekret robienia makaronu, ale także klucz do Smoczego Zwoju. Nie ma tajemnicy – ​​wystarczy uwierzyć w siebie, być wrażliwym na swoje potrzeby, oddanym swojej pracy i mimo przeszkód podążać obraną drogą. To Goose, a nie Shifu, jest prawdziwym Mistrzem. Przecież Shifu wierzy w umiejętności, techniki i metody, a Goose wierzy w siebie i wie, że to on dodaje coś wyjątkowego do swojej pracy. On sam jest tym sekretnym składnikiem. Mistrz Shifu nie widział niczego w zwoju, nie rozwikłał jego tajemnicy, ponieważ nie znał tej tajemnicy i dlatego nie mógł pomóc Pandzie stać się Smoczym Wojownikiem. Symboliczne jest to, że to własny ojciec dodaje tę ostatnią kroplę, ten dotyk,co sprawia, że ​​Panda wytrenowana w kung fu jest wielkim Smoczym Wojownikiem. Nie bez powodu mistrzowie zen mówią, że Budda jest w każdym. Atrybuty władzy, pieniądze, osiągnięcia nie uszczęśliwiają ludzi, jeśli nie znają tego prostego sekretu. Tak więc w jednej parze rodzic-dziecko ojciec pomaga synowi znaleźć drogę do siebie. W tym czasie w innej parze toczy się zacięta walka. Mistrz Shifu próbuje powstrzymać Tai-Lunga, ale jest to niemożliwe. Tai-Lung jest wściekły, obwinia Shifu za swoje niepowodzenia: „Przez dwadzieścia lat gniłem w więzieniu z powodu twojej słabości”. Poddanie się mistrzowi nie jest słabością. Nie mogłeś zostać smoczym wojownikiem. To nie moja wina. - To nie twoja wina? Kto zaćmił mój umysł? Kto mnie trenował, aż popękały mi kości? Kto zniszczył moje przeznaczenie? Słowa Tai-Lunga są bólem dziecka, z którego próbowano ukształtować to, czego potrzebował rodzic. Nie zwracając uwagi na jego pragnienia, na jego możliwości, nauczyciel widział w nim tylko to, co jego zdaniem mogło się przydać Smoczemu Wojownikowi. A. Lenglet, rozpatrując przyczyny pojawienia się narcyzmu, mówi o uwodzeniu, które rozumie szeroko jako „uwiedzenie z prawdziwej ścieżki”. Pisze, że „uwodząc, inni ludzie poprzez manipulację sprawiają, że dana osoba zaczyna zachowywać się w sposób, w jaki początkowo nie chciałaby się zachowywać, i robi coś, czego początkowo nie chciałaby zrobić” (Lenglet, 2002, s. s. 53). S.M. wyznaje podobne pomysły. Johnsona. Mówi, że wrażliwość narcystyczna pojawia się w przypadkach, gdy otoczenie wymaga od jednostki, aby stała się kimś innym, niż jest w rzeczywistości: „przesłanie, jakie otrzymuje wyłaniająca się osobowość, brzmi: „Nie bądź tym, kim jesteś, bądź tym, kim chcę, żebyś był być. To, kim jesteś, rozczarowuje mnie, grozi mi, złości i nadmiernie pobudza. Bądź tym, kim chcę, żebyś był, a będę cię kochać” (Johnson, 2001, s. 171). Narcystyczny projekt Shifu dotyczący życia Tai-Lunga złamał go, gdy nie otrzymał nagrody, której szukał – nie został uznany za Smoczego Wojownika. . Narcyz, który nie zyskał uznania, czuje się nieistotny, przegrany i bezużyteczny dla kogokolwiek. Za fasadą wielkości i wszechmocy „skrywa się wewnętrzne dziecko – głodne, wyczerpane, pełne wściekłości i zazdrości” (Kadyrow, 2002, s. 77). Nieznośność uczuć, które go zalały, jest tak wielka, że ​​aby nie zniszczyć siebie całkowicie, zaczyna niszczyć świat zewnętrzny. Jego działania są projekcją burz i huraganów szalejących w jego duszy. Wszystkie jego myśli są zajęte zemstą, chociaż w istocie ważne jest, aby zyskał uznanie. „Zrobiłem wszystko, abyś był ze mnie dumny”. Powiedz mi, czy jesteś ze mnie dumny, Shifu, powiedz mi, powiedz mi” – zwraca się do Shifu. „Zawsze byłem z ciebie dumny i ta duma mnie oślepiła”. Za bardzo cię kochałem i nie widziałem, w co się zmieniasz. „W co cię zamieniam” – odpowiada gorzko Shifu. Czy Shifu naprawdę kochał swojego adoptowanego syna? Raczej kochał w sobie swój sen, wykorzystując go jako narcystyczne przedłużenie siebie, gdyż „rodzice „narcyza” często są zajęci problemami władzy i nie są zdolni do prawdziwej miłości” (Kadyrow, 2002, s. 76). . Będąc narcyzem, Shifu nie był w stanie kochać innych, a także siebie. Znajdujemy piękne potwierdzenie tych słów u A. Lengleta: „On (narcyz) nie kocha siebie, kocha swoje odbicie w blasku przedmiotów” (Lenglet, 2002, s. 56). kocha tylko to, co zwiększa jego poczucie własnej wartości. Nic dziwnego, że Tai-Lung nie jest zdolny do miłości i nawet w tym dialogu nie mówi o miłości, ale o dumie, która dla niego jest odpowiednikiem, namiastką miłości. Pomimo otwartości i szczerości Shifu na tym spotkaniu, Tai-Lung jest zamknięty na dialog. Długo cierpi, czuje się urażony, pełen złości – i nie może już przestać. Po kilku ciosach opuszcza martwego Ojca i rusza na poszukiwanie swojego wroga – Smoczego Wojownika. Kiedy nadchodzi moment spotkania, Tai-Lung jest zdumiony. Zamiast wielkiego wojownika widzi zwykłą Pandę. Po jest przyjazny, ale Tai-Lung rozpoczyna walkę o Smoczy Zwój. Walczą długorówne, a Panda w niczym nie ustępuje dzikiemu lampartowi. I tu nadchodzi kluczowy moment – ​​Tai-Lung w końcu opanował Smoczy Zwój. „W końcu moc zwoju należy teraz do mnie” – mówi, rozwijając zwój. Ale ku swemu przerażeniu i wściekłości nic nie znajduje. - Spokojnie. „Ja też na początku się nie wprowadziłem” – Panda próbuje go wspierać. - Nie ma żadnego tajnego składnika. Chodzi o Ciebie. Patrząc na Smoczy Zwój, Panda jak w lustrze widzi siebie i rozumie, co to znaczy, a Tai-Lung wpada w jeszcze większą wściekłość. Nie jest już w stanie wierzyć ani słyszeć. W desperacji Tai-Lung podejmuje ostatnią próbę zniszczenia Smoczego Wojownika, ale Panda, wierząc we własną siłę, stosuje tajną technikę (która podobnie jak Zwój opiera się wyłącznie na wierze w „tajny składnik”) - i Tai-Lung zostaje pokonany. W tym momencie ponownie widzimy, jak różnią się obaj bohaterowie. Tai-Lung charakteryzuje się fanatyzmem, sztywnością, siłą i czasem trwania afektów. Jego fałszywe ja nie pozwala mu zajrzeć w głąb siebie, dostrzec innych pragnień poza zdobyciem władzy i uznania. Głębokie upośledzenie Tai-Lunga uniemożliwiło mu adaptację. Strukturalna organizacja osobowości Pandy jest bardziej adaptacyjna, ponieważ ma on lepsze zasoby ze względu na charakter jego wczesnych relacji z ojcem. Pandę charakteryzuje elastyczność, plastyczność, dobre poczucie humoru i chęć opieki nad innymi. Dzięki interakcji z Shifu Panda był w stanie nabyć i przyswoić sobie te cechy, które harmonijnie uzupełniały jego osobowość: determinację, stanowczość, wytrwałość, pewność siebie. Chociaż bohaterów uczył ten sam mistrz, styl walki Tai-Lunga przypomina natarcie armii, która posuwa się naprzód pomimo terenu i strat, dopóki nie wpadnie w pułapkę. Styl Pandy przypomina harmonijny taniec, uwzględniający wszystkie niuanse otaczającego świata i wrażliwość na siebie. Odmienne cechy tożsamości bohaterów determinowały różny poziom ich przystosowania i różne sposoby przeżywania kryzysów. Jeśli dla Pandy „co mnie nie zabije, to mnie wzmocni”, to dla Tai-Lunga każdy kryzys jest śmiertelny i niszczy różne aspekty jego osobowości. Pod koniec filmu jest całkowicie aspołeczny, niebezpieczny i destrukcyjny przede wszystkim dla siebie. Prawie zniszczyłszy Ojca, pozbawił się sił i został bez wsparcia. Jego strata jest naturalna, ale sam Tai-Lung jest żałosny, ponieważ nie pozostawia możliwości kontaktu i szansy na dotarcie do niego w jakiś sposób i pokazanie mu innego sposobu interpretowania rzeczywistości. W rzeczywistości, w której żyje Panda, można być grubym, niezdarnym, a jednocześnie szczęśliwym i kochanym. Przyjmowany przez swojego gęsiego ojca w różnych sytuacjach, Panda szuka i eksperymentuje, popełnia błędy i próbuje ponownie. On też wątpi, on też przegrywa, ale w głębi swego „ja” kryje się to, co najważniejsze – introjektowany i zasymilowany obraz kochającego i akceptującego rodzica, który jest podstawą kształtowania dojrzałej tożsamości (Maleichuk, 2001). Jaźń Tai-Lunga jest podzielona na idealną i nieistotną. Nie potrafi żyć w harmonii ze światem, bo tej harmonii nie ma w jego duszy. Zazdrość wobec Smoczego Wojownika, złość wobec Shifu i Oogwaya „korodują” jego jaźń. Jego narcystyczne, fałszywe ja prowadzi Tai-Lunga do zniszczenia i śmierci. Po pokonaniu Tai-Lunga, Panda otrzymuje wdzięczność i uznanie od mieszkańców Doliny Pokoju. Gorąco przytulając swojego ojca Goose'a, nagle uświadamia sobie: co z Shifu? I pomimo zmęczenia wspina się po niekończących się schodach, aby dowiedzieć się, co dzieje się z Mistrzem. Ich spotkanie jest bardzo wzruszające. Przestraszonej Pandzie wydaje się, że nauczyciel umarł: leży nieruchomo z zamkniętymi oczami... Ale na szczęście Shifu żyje. Dowiedziawszy się, że Panda pokonała Tai-Lunga, Mistrz przeżywa silne uczucia. Panda próbuje coś powiedzieć, ale Shifu przechodzi przez to bardzo ograniczające doświadczenie, te szczytowe doświadczenia, o których pisał A. Maslow. A potem Panda kładzie się obok niego. Nauczyciel i uczeń są w tym momencie równi. Formalne słowa wdzięczności nie są już potrzebne. Wiele przeszli i zrozumieli, wiele się razem nauczyli, ogarnęła ich rozpacz i wątpliwości, i każde z nich