Od autora: Stały autor czasopism „Szczęśliwi Rodzice” i „Psychologia” „Moje dziecko mnie bije”. Dziwnie to słyszeć, gdy mówimy o uroczym dwuletnim maluchu. Trudno sobie wyobrazić, że małe dziecko jest w stanie terroryzować całą rodzinę, nieustannie obrażając dzieci na podwórku i na placu zabaw. Co się z nim dzieje? Dlaczego ma w sobie tyle agresji i chęci zniszczenia, kiedy Twoje dziecko po raz pierwszy Cię uderzyło, wyrażając swoje niezadowolenie, nie zwróciłaś na to uwagi? Ale potem zaczął z byle powodu bić ciebie i dzieci w żłobku i na podwórku. Nie wiesz, co o tym myśleć? Czy pozwolić dziecku wyładować na Tobie złość, mając nadzieję, że się uspokoi i uspokoi, czy można mu dać klapsa, czy też wystarczą zwykłe rozmowy edukacyjne. Przede wszystkim musisz zrozumieć, co „rucha”. ”dziecko, kiedy objawia się w ten sposób. Cechy wieku, układu nerwowego, wychowania, środowiska rodzinnego? Warto także odpowiedzieć sobie na pytanie, jakie uczucia dziecko wyraża poprzez agresję fizyczną i działania destrukcyjne? Z reguły dziecko najpierw wykazuje agresję w odpowiedzi na zakazy i ograniczenia rodziców. Z jednej strony taka reakcja jest całkiem zrozumiała i naturalna. Małe dziecko nie może zrozumieć sytuacji, w której część jego potrzeb nie jest zaspokajana, na przykład ze względów bezpieczeństwa, albo spotyka się z opóźnieniem: „Tatuś nie może się teraz z tobą bawić, on je obiad, poczekaj trochę”. Wciąż jest zdany na łaskę swoich pragnień i dopiero z wiekiem nauczy się znosić, czekać lub odmawiać czegoś. Dziecko nie ma „przerwy” pomiędzy emocją a jej wyrazem, nie może, podobnie jak dorosły, doświadczyć jej w sobie. Twoim zadaniem nie jest przekonanie dziecka, że ​​złość jest zła, ale nauczenie go wyrażania złości w akceptowalnej, bezpiecznej dla innych formie. „W wieku 10 miesięcy Kira „uderzył” w twarz bez wyraźnego powodu. nie tylko my, Twoi rodzice, ale także Twoja niania, a nawet prababcia! Szczerze mówiąc, za każdym razem czułem się nieswojo. Aby to zakończyć, próbowaliśmy wszystkiego: zakazów, czułości, wyjaśnień... Nic nie pomagało. Dopiero gdy dorosła, jej córka zrozumiała, że ​​nie może tego zrobić. Teraz, w wieku 19 miesięcy, zmieniła się na lepsze. Jeśli przytrafi jej się „kłucie”, to rozumie swój błąd i od razu nas pieści, abyśmy zadośćuczynili.” Olga, mama Kiry, 19 miesięcy. Nie bagatelizuj znaczenia tego, co się dzieje, mówiąc, że „to nie boli” i nie wmawiaj sobie, że „On ma taki charakter”. W odpowiedzi na to, że ktoś próbuje Cię uderzyć, stanowczo powiedz: „Nie! Nie możesz bić rodziców – taka jest zasada!” Im szybciej ustalisz granice i zasady, tym mniej powodów, dla których Twoje dziecko będzie musiało sprawdzić Twoje siły. Konieczna jest tu konsekwencja: nie należy oceniać zachowania tego samego dziecka odmiennie w zależności od nastroju. System ograniczeń i zakazów musi być jasny i stabilny; od tego zależy stabilność życia wewnętrznego dziecka. W miarę jak dziecko rośnie, wymagania należy przeglądać i modyfikować, jeśli to konieczne. Aby nie było sprzeczności pomiędzy nowymi możliwościami dziecka a dotychczasowymi ograniczeniami. W końcu ograniczenie przejawów niezależności i inicjatywy może również służyć jako podstawa pojawienia się agresywnych zachowań u dziecka. Nie popełnij kolejnego błędu: nie dawaj dziecku drobnych. W ten sposób „legalizujesz” przejawy agresji fizycznej w rodzinie. Stabilność emocjonalna dziecka zależy również od tego, jak bardzo rodzice wiedzą, jak kontrolować siebie i radzić sobie z własną złością. Masz moc wpływania na to, jak Twoje dziecko będzie się uczyć umiejętności odpowiedniego wyrażania uczuć. Jeśli masz tendencję do reagowania na agresję dziecka wybuchem złości, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko skopiuje tę formę zachowania, a następnie użyje jej poza rodziną, w komunikacji z dziećmi i dorosłymi. Często dziecko przekazuje swoje doświadczenie poza rodziną, a potem przynosi to korzyść dzieciom w żłobku i na placu zabaw. Ale czasami.