Istnieją metody i techniki pracy z traumą psychiczną, wiele napisano i powiedziano na ten temat. Psychoterapeuci specjalizujący się w tego typu pracy znają szczegóły i niuanse, natomiast inni znają ogólne przepisy wystarczające, aby nie wyrządzić klientowi krzywdy. Czasem jednak niestety dochodzi do ponownej traumatyzacji. Nie zawsze tak się dzieje w terapii; przypadkowe zdarzenie, czyjeś nieoczekiwane zdanie lub działanie może doprowadzić do ponownej traumy. Serce kurczy się, ręce stają się zimne. Zapiera dech w piersiach, wzrok staje się ciemny, czas się zatrzymuje. Mężczyzna został ranny. To bardzo zauważalne trafienie. A zasadzka polega na tym, że człowiek w tej chwili nic nie czuje i nie myśli, nie jest w stanie, nie ma nic i nic do zrobienia. Przecież istotą traumy jest to, że przeżycie transcendentalne, którego w danym momencie nie można było w żaden sposób określić i nie dało się doświadczyć, a zatem stało się właśnie przeżyciem traumatycznym, zostało zamknięte. Nie ma w nim życia, nie ma o nim wiedzy ani zrozumienia, jest tylko groza, chaos i duszna przestrzeń. Reakcja organizmu w tym stanie będzie zamarzająca. Człowiek przestaje być, a jednocześnie istnieje i jest to nie do zniesienia, dlatego nie ma sensu w tym momencie mówić o przeżyciu traumy i jej zrozumieniu. Najpewniejszym wyjściem jest uziemienie, nawiązanie kontaktu z rzeczywistością poprzez doznania cielesne. Kiedy człowiek zaczyna czuć siebie w swoim ciele, zyskuje wsparcie i siłę. I wtedy można powiedzieć, że ma za sobą pierwsze udane doświadczenie przezwyciężenia traumy – przeżył, przeżył, jest cały, obok niego jest drugi, który go wspiera i podtrzymuje w rzeczywistości. (Ciekawa obserwacja – piszę ten artykuł częściami i rozumiem, że robię to celowo, nie z powodu braku czasu czy materiału, i nie z chęci przedłużenia intrygi, ale dlatego, że temat determinuje strukturę. W terapii traumy ruch jest stopniowy, przy ciągłym sprawdzaniu, czy gromadzą się zasoby, czy pojawia się siła do dalszego ruchu. Przy tego rodzaju pracy nie należy się spieszyć, nie należy się przemęczać. I tutaj też chcę tę dynamikę utrzymać.) Ciąg dalszy.