Czy zdarzyło Ci się kiedyś, że znalazłeś się w podobnej sytuacji, wszedłeś w relacje z pewnymi ludźmi, jakbyś chodził „w kółko”? Dlaczego wciąż na nowo depczemy po znanych nam błędach? Faktem jest, że czasami ludzie przeżywają w ten sposób traumę. Traumatyczne odgrywanie lub defensywność to termin wywodzący się z psychoanalizy. Zjawisko to po raz pierwszy opisał Zygmunt Freud. Granie rozumiał jako obsesyjne odtwarzanie jakiegoś wzorca emocjonalno-behawioralnego. Freud w swoim dziele „Poza zasadą przyjemności” pisał, że dzieci bawiąc się, przyjmują aktywną rolę w sytuacji, w której w rzeczywistości przegrały. Zatem nasze zachowanie „jako dorosłych” jest analogią takiej gry. Peter Levine wierzył również, że osoba, która doświadczyła traumatycznego wydarzenia, odczuje wewnętrzny impuls, aby uzupełnić i rozwiązać traumatyczne doświadczenie poprzez ponowne odtworzenie traumatycznej sytuacji. „Jesteśmy w zawiły sposób wciągani w sytuacje, które naśladują pierwotną traumę, zarówno w sposób wyraźny, jak i ukryty” – pisze P. Levin. Jak wyjść z kręgu powtórzeń? Koło nie zamknie się, jeśli w powtarzającej się sytuacji coś „pójdzie nie tak”. Sytuację należy rozegrać w nowy sposób i z innym skutkiem. Czasami nawet uświadomienie sobie, co dokładnie odgrywasz, jest bardzo ważne i skuteczne. Opowiem Ci o jednej sytuacji: moja klientka zauważyła, że ​​interesują ją pewien rodzaj mężczyzn. Byli podobni w zachowaniu, podejściu do siebie, zainteresowaniach itp. Z reguły są też niedostępni emocjonalnie. Ci mężczyźni zapomnieli jej odpowiedzieć na czas, nie dotrzymali słowa i byli bardziej zainteresowani sobą niż nią. Po analizie stało się jasne, że jej ojciec zachowywał się w ten sposób w dzieciństwie. Klientce zawsze bardzo zależało na tym, aby tata nie zapomniał o jej urodzinach, planowanym spacerze itp. Zainteresowana mężczyznami o podobnym zachowaniu, dziewczyna zdawała się próbować stracić sytuację z ojcem. Zakończ to inaczej... Zatem obsesyjne powtarzanie jest sygnałem przeżytej traumy. Dzięki uwadze i opracowaniu „grabie” mogą stać się obszarem naszego rozwoju. Ważne jest, aby przepracować postawę i uczucia związane z sytuacją z tatą. Żyj tym. Niski poziom zrozumienia siebie nigdy nie pozwoli nam na wysoki poziom relacji ze świadomą osobą. Okazuje się, że człowiek niejako projektuje doświadczenia z dzieciństwa na realną relację z partnerem, podczas gdy sytuacja taka jest już inny, a partner nie jest rodzicem. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, na jakich doświadczeniach z przeszłości się opierasz, a jakie uczucia i emocje nie zostały wyrażone (lub potrzeby nie zostały zaspokojone). Najlepszym sposobem, aby to zrobić, jest wizyta u psychoterapeuty. Czy zauważyłeś kiedyś u siebie takie zachowanie??