Przez całe życie dążymy do Miłości. Tak jesteśmy stworzeni. Zrozumienie i określenie, czym ona jest – Miłością, może być dla nas bardzo trudne, a bardzo łatwo jest to poczuć, gdy Jej nie ma. Kojarzymy Ją z euforią, seksem, troską, uwagą i wsparciem, z Bogiem i Wszechświatem, z wieloma rzeczami, ludźmi, wydarzeniami życiowymi. Taka jest nasza natura – cierpimy, gdy nie odnajdujemy, nie czujemy Miłości. Całe nasze życie kręci się wokół Miłości i tego, jak wiele jesteśmy w stanie ją zobaczyć, zrozumieć, zaakceptować i dać. Czasami wydaje się, że za każdym razem, gdy doświadczamy takiego czy innego obrotu wydarzeń w związku, otwieramy gumę do żucia o nazwie „Miłość jest” i chętnie odwijamy małą wkładkę z wyrazistym obrazem tego, czym jest Miłość, a potem jakoś sobie z tym radzimy. Niektóre z nich chcesz zatrzymać na całe życie, gdzieś w swoim sekretnym miejscu, inne, o których chcesz opowiedzieć przyjaciołom, rodzinie, bliskim, a jeszcze inne wyrzucić do kosza. Dawno, dawno temu uświadomiłam sobie nie tylko umysłem, ale także sercem, że wszystko na świecie kręci się wokół Miłości. Skargi? - o Miłości, o tym, jak brakuje mi odpowiedzi bliskiej mi osoby: „Słyszę Cię, rozumiem Cię, jestem z Tobą”. Gniew? – oczywiście o Miłości, bo jak mogę doświadczać tak silnych uczuć do osoby, która nie ma dla mnie żadnego znaczenia i wartości. Zazdrość? - nadal by! Za tym kryje się przesłanie, które nie jest wypowiadane nawet samemu sobie: „Bez ciebie nie mogę uwierzyć w siebie”. Myślę, że wszystkie nasze stany i uczucia są w ten czy inny sposób związane z Miłością i takim zrozumiałym, naturalnym ludzkim pragnieniem Jej odnalezienia. Przez jakiś czas chodziłem z pytaniem, które przymierzałem w związku z różnymi, szczególnie niewygodnymi sytuacjami i wydarzeniami: „Gdzie tu jest Miłość?” Próbowałem Ją odnaleźć tam, gdzie było to najtrudniejsze. Moje poszukiwania przypominały usuwanie kamienia, który utworzył się na czajniku, w którym długo gotowano wodę z dużą zawartością wapnia. Coraz częściej udawało mi się Ją odnaleźć i wtedy zmieniało się moje podejście do sytuacji, ludzi i siebie. Rysowałem teraz własne obrazki-historie zatytułowane „Miłość jest”. W ten sposób uzyskałem dostęp do Miłości, mogłem Ją poczuć, doświadczyć, zaakceptować i dzielić się nią w różnych przejawach. Był taki epizod w moim życiu, który naprawdę zadziwił mnie użytecznością moich poszukiwań. Tak się złożyło, że miałem „szczęście” z sąsiadami z piętra wyżej. Przez trzy lata naszego sąsiedztwa poznałem o tej rodzinie niemal całą prawdę o ich trudnej Miłości. I nie dlatego, że porozumiewaliśmy się jak sąsiedzi, odwiedzając się przy szklance herbaty. Dość często w noce, które wydawały mi się nie mieć końca, słuchałam ich krzyków, pogromów, gróźb samobójstwa, ale najgorsze było szczekanie psa o imieniu „Zeus”. Był po prostu rasą, która delikatnie mówiąc nie budziła we mnie podziwu, zachwytu, ani nawet szacunku. Mały piesek o cienkich, drżących nóżkach, ale o boskim imieniu Zeus, był naprawdę grzmotem - szczekał tak, że czasami przechodziło to w histerię. Histeria psa przedostała się do wejścia, przez rury grzewcze, do mieszkań innych osób, które zmuszone były jej słuchać i same stopniowo popadały w histerię. Nawiasem mówiąc, właściciele Zeusa, z pochodzenia Grecy, z jakiegoś powodu podobnego do Ormian, nie mogli sobie z nim poradzić, a wszystkie moje próby jakoś rozwiązać ten problem, jak mówią „po ludzku”, nie dały żadnego rezultatu. Zauważyłem, że gdy ludzie krzyczą, pies milczy, a gdy Zeus krzyczy, w rodzinie panuje cisza. Znalazłam się w zapaści czasu, po tak nieprzespanych nocach musiałam jakoś przetrwać kolejny dzień – pracować, zajmować się dziećmi, rodziną i nie zapomnieć o sobie. W swojej rozpaczy, bezsilności i złości pomyślałem, dlaczego ci ludzie nie mogą kupić obroży przeciw szczekaniu ani w żaden inny sposób nie porozumieć się ze swoim psem - prawdopodobnie kochają go tak bardzo, że nie mogą sobie wyobrazić, jak Zeus - grzmot otrzyma szok za każdego. wątek". Moją ostatnią próbą ucieczki była wizyta u lokalnego funkcjonariusza policji. Funkcjonariusz organów ścigania o imieniu Wasilij okazał się cudowną, wyrozumiałą osobą o dużych, życzliwych oczach, ale od tego czasuprawo nie reguluje tej kwestii, obiecał mi, że na pewno porozmawia z moimi sąsiadami i przywoła ich do sumienia i porządku, a jeśli to nie pomoże, może lepiej będzie poprosić bandytów, żeby „przyszli” , a jest też pomysł, żeby samemu do nich przyjść jako bandyta i porozmawiać od serca, tylko wielkich, życzliwych oczu Wasilija nie dałoby się „przebrać” za bandytę... „No i gdzie tu Miłość ?” – pomyślałem, po raz kolejny słuchając szczekania psa w środku nocy. Systemowa terapia rodzin nauczyła mnie: pies swoim zachowaniem robi coś ważnego dla tej rodziny. Ale co???! I nagle stało się dla mnie jasne, co dokładnie Zeus robił dla swoich panów! Bierze na siebie całe napięcie, które się narosło, a nie wyraziło w rodzinie, bierze je wtedy, kiedy może, dokładnie tyle, ile może, aby wyrzucić je w psią histerię i nie udusić się, aby w w domu mógł wreszcie zapanował spokój. Pies pomaga więc swoim właścicielom rozładować nagromadzony w domu „prąd”, przejmuje ich konflikty, stara się zachować w rodzinie cząstki spokoju i ciepła, aby sam mógł otrzymać chociaż odrobinę Miłości, która być może właściciele mogą mu dać. W tym momencie pomyślałam „głośno”, że Zeus to najbardziej kochany pies na świecie! Ciepłe łzy spłynęły po moich policzkach, a Zeus nagle się uspokoił i zamilkł, jakby poczuł, że w końcu go usłyszano. Od tego czasu Zeus prawie nie szczeka w nocy, a kiedy to się dzieje, nie mogę przestać myśleć o nim i jego miłości do rodziny. Wydaje mi się, że w takich momentach mnie słyszy i jego potrzeba „krzyczenia” z tego powodu znika. Co zaskakujące, z naszego sąsiedzkiego życia zniknęły także nocne konflikty rodzinne związane z ich hałasem. Nazywam to teraz cudem Miłości. A może kupili dla Zeusa obrożę „antyszczekową”?) Od czego zależy nasza umiejętność rozpoznawania Miłości, a potem zdolność jej dawania i przyjmowania? Miłość to drabina. Tak, tak, te same „złote schody bez poręczy”, jak śpiewa Jurij Antonow. Drabina Miłości ma tylko cztery stopnie, przez które możemy przejść sekwencyjnie, spróbować przeskoczyć, gdzieś utknąć, wznieść się wyżej lub odwrotnie, wrócić do tego, przez co już przeszliśmy. Pierwszym krokiem jest nasze pierwsze odkrycie siebie, brzmi to jak wewnętrzne uczucie, a nawet pewność siebie „JA JESTEM”! Zgadzam się, zanim wszystko inne wydarzy się w naszym życiu, musimy poczuć siebie. Dzieje się to już w pierwszych latach naszego życia, kiedy mama i tata, nasza rodzina i przyjaciele, opiekując się nami, nieustannie wysyłają nam wiadomość – „Ty istniejesz!” Widzimy Cię, słyszymy Cię.” Z rodzicielskiej refleksji rodzi się nasze „ja” i jego obecność w Świecie. Następnie przechodzimy do drugiego etapu zwanego „JESTEM DOBRY”. Jeśli to, co robimy, zostanie zaakceptowane przez naszych rodziców, a potem przez inne osoby, bez krytyki, ostrych uwag, potępienia i dewaluacji, a przynajmniej po prostu zaakceptowane, a najlepiej ze słowami „Jesteś świetny!”, to czujemy się dobrze, co oznacza, że ​​możemy zaakceptować siebie i kochać, ponieważ inni nas akceptują i kochają, mówiąc nam: „Jesteś dobry”. Rozpoznajemy więc ten stan, pojawia się on w nas. Stajemy się dla siebie wartościowi i możemy przejść na trzeci stopień Drabiny – skoro inni mnie kochają, to znaczy „MOGĘ KOCHAĆ SIEBIE”. Teraz potrafimy rozpoznać Miłość w sobie, w Świecie i zaakceptować ją. Musimy tylko zrobić jeszcze jeden krok i opanować czwarty poziom tego stanu – „MOGĘ KOCHAĆ INNYCH”. Ewolucje! Ta sama Miłość, która objawia się jako bezinteresowny dar, bez oczekiwania na dar w zamian. A sam fakt takiego działania – oddania Miłości Innemu – może przynieść nam szczęście, którego szukamy. Bo wiemy w sobie, że dając, nie staniemy się „żebrakami”, nie spotkamy się z niedoborami i niczego nie stracimy. Jesteśmy wolni od oczekiwań i reakcji, ponieważ mamy już za sobą poprzedni etap i nauczyliśmy się kochać siebie, co oznacza, że ​​możemy dać sobie wszystko, czego potrzebujemy. Kiedy dochodzimy do czwartego stopnia Drabiny, znaczenie tego, co się dzieje, ulega zmianie, znika strach i pogoń za tym, o czym wcześniej myśleliśmy.jest Miłość. Życie się zmienia, stopniowo napełnia się satysfakcją i zdrowiem, łaską i dobrostanem. Kiedy zastanawiam się nad Drabiną Miłości, stosując ją w swoim życiu, rozumiem, na jakim etapie jestem, nad czym i po co pracuję! Chcę osiągnąć. Kiedy jako terapeuta patrzę na tę strukturę, myślę, że taki jest cel terapii – pomóc człowiekowi opanować tę Drabinę i być może to jest cel i sens całego naszego Życia. Ileż historii o nieszczęśliwych, a czasem zniekształconych doświadczeniach z dzieciństwa, które nie pozwalają ludzkiej Duszy wznieść się po Drabinie Miłości w ten piękny sposób! Ile dramatów, tragedii i niezliczonych prób „zdobycia tego Everestu”! Tak, zdarza się, że nie udało się w pełni otrzymać we własnym doświadczeniu z dzieciństwa wystarczających fundamentów i sił, aby się podnieść, ale czy teraz jest to niemożliwe? Naszą wędrówkę po Drabinie Miłości możemy rozpocząć w dowolnym momencie, na dowolnym odcinku ścieżki życia, tylko pod warunkiem, że teraz sami staniemy się swoim Rodziciem, główną osobą, która zapewni niezbędną siłę do wspinania się w górę. I musimy zdobyć te niezbędne siły. Kiedy na moich konsultacjach rozpoczyna się rozmowa o Miłości, omawiamy, na czym ona polega i zawsze mówimy o pięciu filarach podstawowych potrzeb Duszy każdego człowieka. Obecność lub brak Miłości w naszym życiu zależy od tego, jak bardzo jesteśmy zadowoleni. Przynależność, bezpieczeństwo, uwaga (opieka, zainteresowanie), autonomia, akceptacja – pięć szczytów tworzących „gwiazdę urzekającego szczęścia”. Mówimy o tym, czy doświadczenia z dzieciństwa, a potem z późniejszego życia, są na tyle wypełnione, aby z kolei wypełnić nas i nasze życie, tak aby Szczęście zajaśniało w sercu. Wierzę, że te składniki Miłości są właśnie siłami pomagającymi, których potrzebujemy, aby wspiąć się po „złotej” drabinie. A ta historia wygląda mniej więcej tak: Aby móc wejść na pierwszy stopień Drabiny, to znaczy poczuć, że „JA JESTEM”, muszę nauczyć się POSIADAĆ SIEBIE – słyszeć swoje, a nie cudze. , pragnienia, priorytety, cele, stany, myśli i uczucia; umiejętność rozpoznania tego, co moje, a tego, co należy do kogoś innego, to temat granic psychologicznych oraz umiejętność ich określenia i utrzymania. Czy jest to możliwe bez okazywania sobie UWAGI, zainteresowania, troski? To Ja Sam stwarzam sobie warunki, które zapewnią mi niezbędne poczucie BEZPIECZEŃSTWA. Potrzebuję też własnego doświadczenia życiowego, czyli terytorium, na którym mogę coś zrobić sama, AUTONOMICZNIE, nie martwiąc się zbytnio o innych, patrząc na ich wybory życiowe. I teraz, dzięki temu własnemu doświadczeniu, mogę przejść do drugiego stopnia Drabiny, gdzie być może uda mi się ZAAKCEPTOWAĆ siebie z tym, co stworzyłam i znaleźć coś, o czym będę mogła szczerze powiedzieć sobie: „Jesteś Dobrze zrobiony"! Wtedy będę miał coraz więcej powodów i umiejętności, aby odnaleźć w swoim życiowym doświadczeniu to, z czym sobie poradziłem, a nawet jeśli sobie z tym nie poradzę, to nie zarażać się zgnilizną, rozumiejąc, że takie doświadczenie jest konieczne, bo nauczy mnie czegoś. Tak właśnie dzieje się akceptacja siebie i wszystkiego, co dzieje się w moim życiu. W ten sposób rozumiem, że potrafię Kochać Siebie. Tak naprawdę myśl nie jest nowa i nawet banalna: „Najpierw naucz się kochać siebie, a potem będziesz mógł kochać Innego”, ale jest całkiem słuszna. W końcu jak możesz przekazać komuś to, czego nie masz? Problem w tym, że jesteśmy przyzwyczajeni do innego myślenia – „najpierw niech mi dadzą, a potem odpowiem”. Znana pozycja z dzieciństwa, w której często utkniemy. Jesteśmy zaskoczeni i zirytowani, że to nie działa, nie możemy zrozumieć dlaczego. Życie dało mi kiedyś cudowną metaforę na ten temat. Pewien mężczyzna powiedział mi kiedyś: „Spróbuj wziąć coś bez otwierania ręki”. Oczywiście nie było to możliwe; stało się jasne, że zanim weźmiesz, to znaczy otrzymasz, musisz otworzyć dłoń, to znaczy dać. Okazuje się, że wszystko jest bardzo proste – jeśli chcesz otrzymać Miłość, daj ją. Jeśli zastosujemy tę zasadę w swoim życiu, staniemy się zdolni do wzniesienia się.