Często ważna kwestia życiowa wydaje nam się całkowicie nierozwiązywalna właśnie dlatego, że postrzegamy ją jako duży problem w naszym życiu. Jaki jest problem? To nieszczęście, przeszkoda nie do pokonania na drodze do szczęścia itp. Oznacza to, że nie jest to niewygodna sytuacja, z której istnieje jednak wyjście (a może więcej niż jedno), ale ślepy zaułek. A co jeśli spojrzymy inaczej? Nie w ślepej uliczce, ale postrzegając sytuację jako problem, który należy rozwiązać. Porównaj oba sformułowania: Nie mogę zarobić wystarczająco dużo pieniędzy! Co muszę zrobić, aby zarobić wystarczająco dużo pieniędzy? przywołać? W pierwszym przypadku poczułam smutek, rozczarowanie i bezradność. A w drugim na początku było lekkie zamieszanie, które szybko przerodziło się w ekscytację, entuzjazm i pojawienie się konkretnych planów. Po prostu nie mogę schudnąć znowu pożądana waga, w pierwszym przypadku ślepy zaułek i depresja z samopotępieniem za słabość woli, a w drugim - konkretne zadanie, które można rozwiązać na różne sposoby, samodzielnie lub przy pomocy specjalistów. Formuły są bardzo ważne w naszym życiu. Jak powiedzieli w słynnej kreskówce: „Jakkolwiek nazwiesz łódkę, tak będzie pływała”. Najczęściej sposób, w jaki formułujemy zadania życiowe, jest odzwierciedleniem naszych wewnętrznych postaw wobec siebie i naszych zasobów, a one są w nas pokładane przez człowieka. tzw. postaci znaczące – rodzice, nauczyciele, przyjaciele, ci, którym zaufaliśmy ze względu na brak doświadczenia lub zależność od nich. Dzieje się to w bardzo młodym wieku, kiedy nie rozwinęliśmy jeszcze umiejętności analizowania, selekcji i odrzucania toksycznych (trujących) wiadomości od wpływowych i ważnych osób. Dlatego nawet jako w pełni ukształtowani dorośli, z rozwiniętą inteligencją i wysokim poziomem kulturowym, często żyjemy w tych starych scenariuszach dotyczących naszej zła, słabości i innych wad. Intelektualnie rozumiemy, że są one fałszywe i niesprawiedliwe, ale emocjonalnie popadamy w samodeprecję. Dobra wiadomość jest taka, że ​​wewnętrzne scenariusze można zmienić. Po drugie (nieźle, raczej niewygodnie - jeśli chodzi o odpowiedzialność) jest to, że jest to trudne, najprawdopodobniej długie i dość bolesne. To też wymaga od Ciebie dużo pracy. Specjalista, psycholog lub coach może pomóc w zgłębieniu tematu, zorganizowaniu zdrowego, otwartego kontaktu, zaproponowaniu skutecznych ćwiczeń i praktyk, ale to, co wyciągniesz z oferowanej pomocy i jak pójdziesz dalej, zależy od Ciebie. Będzie duży opór – zarówno wewnętrzny (nauczyć się nowego życia naprawdę nie jest łatwy), jak i zewnętrzny – którym będzie się podobać Twoja zmiana, czyli szacunek do samego siebie, co oznacza obronę granic, konstruktywne rozwiązywanie problemów (nie każdy wie, jak to zrobić, co oznacza, że ​​ci, którzy nie mogą, zobaczą, że jesteś groźny i zły), niebranie na siebie odpowiedzialności za kogoś innego i tym podobne. Ogólnie czuje się niekomfortowo, żyjąc dla siebie i dla siebie. Od razu zastrzegam, że w tak ważnej sprawie, jak budowanie szacunku do samego siebie, należy unikać skrajności: wszędzie i zawsze broniąc swoich granic i żądając szacunku dla swoich. prawa to także życie według scenariusza. Scenariusz wojownika, który zawsze walczy ze światem, nawet gdy nikt z nim nie walczy. Jak ten sam rycerz, który przez trzy dni walczył ze smokiem nad jeziorem, a kiedy obaj zmęczyli się na śmierć, a umierający smok zapytał: „Czego chciałeś?” - umierający rycerz odpowiedział, że chce się upić, - smok powiedział: „No cóż, wypiłbym”. W każdym scenariuszu zawsze istnieje antyscenariusz. Na przykład poczułem się urażony, albo też będę obrażał, albo nigdy nikogo nie obrazę. Zdrowe życie polega na tym, aby żyć nie według scenariusza czy antyskryptu, ale kreatywnie, za każdym razem w konkretnej sytuacji wybierając, jak się teraz zachowam. Ale to osobny, duży temat. Jeśli więc pomysł przekształcenia problemu w cel przemawia do Ciebie, jako praktykę, sugeruję obserwację siebie przez następny tydzień. Zwróć uwagę na swoje uczucia, gdy na drodze pojawi się jakakolwiek przeszkoda.