Od autora: artykuł pochodzi z mojej strony internetowej: www.psifactor.rf Współzależność to silna zależność emocjonalna, psychiczna i społeczna od drugiej osoby człowieka, głębokie zaabsorbowanie jego uczuciami, doświadczeniami, życiem. Uwaga osoby współzależnej jest całkowicie skupiona na partnerze, a jej własne życie, wybory, doświadczenia i uczucia schodzą na dalszy plan. Osoba, która wybrała taki sposób postępowania wobec drugiej osoby, cierpi na niską samoocenę, brak pewności siebie, wydaje się słaba i bezbronna, jest całkowicie zależna od opinii ważnych dla niej osób, łatwo wpada w ich władzę i jest im posłuszna, za wszelką cenę dąży do osiągnięcia intymności i zaufania z partnerem, nie zważając na jego pragnienia i gotowość do kontaktu. Ponieważ nie uważa się za godnego miłości i uwagi, odczuwa ciągły strach przed porzuceniem, nieustannie potrzebuje potwierdzenia uczuć od drugiej osoby i stara się zrobić wszystko, co możliwe, aby nie został porzucony, aby związać swojego partnera ze sobą tak silnie, jak to możliwe, osoba współuzależniona stwarza warunki, w których zaczyna ona być od niego jak najbardziej zależna, potrzebować jego pomocy, opieki i opieki. Z tego też powodu osoby posiadające nawyki współuzależnienia są stałymi towarzyszami osób cierpiących na różnego rodzaju uzależnienia (narkomani, alkoholicy, hazardziści itp.), a także tych, którzy na płaszczyźnie budują relacje ze światem i innymi ludźmi. zasada przeciwzależności (o przeciwzależności - poniżej). Są to chroniczne „ofiary” związków, ratownicy i cierpiący w imieniu innych. Cierpią nawet wtedy, gdy wydaje się, że nie ma ku temu powodu – wtedy trzeba je stworzyć – aby pokazać drugiemu człowiekowi, jakie poświęcenia i ograniczenia ponoszą dla niego. Cel jest tylko jeden - uczynić obiekt swojej pasji tak bezradnym, jak to możliwe i na zawsze mocno związać go ze sobą. Osoby współuzależnione robią to całkowicie nieświadomie, kierując się „słusznymi” motywami. Przykładów takich zachowań jest wiele: żona chronicznie pijącego lub narkomana, szczerze próbująca go uratować i poświęcająca dla tego najlepsze lata swojego życia; dziewczynka), choć dziecko może być już w podeszłym wieku, ale żyć kosztem mamusi, być jej całkowicie posłusznym, a wszelkie wybory i decyzje podejmować tylko razem z nią; skromna żona jest cieniem wielkiego człowieka – naukowca, biznesmen, polityk... Takie zachowania kształtują się w pierwszych latach życia człowieka, kiedy dziecko szczególnie potrzebuje stałego kontaktu dotykowego i wzrokowego, miłości, uwagi, wsparcia i uznania. Jeżeli dziecko jest ciągle odrzucane, krytykowane, karcone, nie zaspokajane są jego podstawowe potrzeby, jest poniżane jako osoba, wyśmiewane – przestaje wierzyć, że właśnie takim jest godzien miłości, a stara się na wszelkie możliwe sposoby zasłużyć, osiągnąć to, sprawić, aby jego rodzice nadal zwrócili się w jego stronę i nie opuścili go. Zaczyna obwiniać siebie za wszystkie pojawiające się problemy i stara się przerobić siebie w taki sposób, aby otrzymać chociaż ziarno miłości. Z tego powodu boi się być szczery, uczciwy, bezpośrednio wyrażać swoje pragnienia i potrzeby, zaczyna schlebiać i zabiegać o przychylność innych, nieustannie się im poddawać i porzucać własne pragnienia i potrzeby. W przyszłości swoje współuzależnione zachowania przenosi w dorosłość, bo po prostu nie umie żyć inaczej, nie wierzy w siebie, w swoje znaczenie, a nawet w swoje prawo do istnienia. Budowanie relacji opartych na zasadzie współzależności postrzega jako jedyną szansę na bycie szczęśliwym i kochanym. Kontrzależność to zachowanie będące dokładnym przeciwieństwem współzależności. Osoba posiadająca cechy przeciwstawne sprawia wrażenie silnej, pewnej siebie i odnoszącej sukcesy. Taka osoba może dobrze rozwijać się w swojej karierze, biznesie, zawodzie, ale zawodzi w relacjach osobistych, ponieważstale odpycha innych, nie zwraca uwagi na uczucia partnera, jest nadmiernie pochłonięty własnymi sprawami ze szkodą dla związku i stale obwinia innych za swoje problemy. W większości przypadków osoby tego typu mają niewielkie doświadczenie w nawiązywaniu relacji, boją się intymności z innymi ludźmi i, jeśli to możliwe, unikają sytuacji intymnych. Bardzo starają się pokazać innym, że wszystko jest z nimi w porządku i niczego od nikogo nie potrzebują, a także poważnie ograniczają ilość miłości, ciepła i intymności, jaką mogą dawać i otrzymywać. Co powoduje takie zachowanie? Kiedy dziecko dorasta, potrzebuje coraz większej wolności i niezależności, a jednocześnie wsparcia w chwilach słabości. Jeśli rodzice są nadopiekuńczy wobec dziecka, stale ograniczają jego wolność, manipulują nim, dopuszczają się wobec niego przemocy emocjonalnej, fizycznej i psychicznej, a także porzucają je w momencie, gdy jest ono szczególnie potrzebne, rozwija się u niego zachowanie przeciwzależne, aby się chronić. Podstawowe postawy przeciwzależności: Nie potrzebuję nikogo Zrobię wszystko sam, co w mojej mocy, bez pomocy i wsparcia innych Miłość jest niebezpieczna Zaufanie jest niebezpieczne Bycie słabym jest niebezpieczne Okazywanie miłości i uczuć jest niebezpieczne Przywiązanie jest niebezpieczne. Dorastając, dziecko z postawami przeciwdziałania zależności zaczyna tłumić swoje uczucia, nie pozwala sobie na miłość i staje się w pełni przywiązany, nie może ufać drugiemu, unika intymności, stosując wszystkie możliwe i niemożliwe metody. Naturalnie robi to nieświadomie, często nie zdając sobie sprawy, że prawdziwą przyczyną jego zachowania jest głęboki, przeszywający strach, którego podstawą są rany odniesione w dzieciństwie. Dlaczego współzależni tak często wchodzą w kontakt z współuzależnionymi, nie zwracają na nikogo uwagi - współzależni nie zwracają uwagi na ten fakt i wciąż szukają okazji do nawiązania związku? Współzależni wymagają dużo – współzależni cały czas się poddają. Współzależni uciekają – współzależni nadrabiają zaległości, poniżają, obrażają, tłumią i odrzucają – współzależni przyjmują to za oczywiste, ponieważ współzależni zawsze tego doświadczają. Współzależni domagają się posłuszeństwa i służymy – współzależni są posłuszni i służą. Współzależni poświęcają innych – współzależni poświęcają siebie. Nawiasem mówiąc, narkomani, alkoholicy i uzależnieni od hazardu są jednocześnie nie tylko uzależnieni, ale także współzależni. Przecież mając kontakt z alkoholem, narkotykami czy hazardem, odrzucają bliskich, bo nie są w stanie wytrzymać napięcia, bólu i intensywności emocji w związku. Wolą intymność z osobą od intymności z substancją, budując w ten sposób wokół siebie zbroję przeciwzależności. Należy zauważyć, że prawie każda osoba ma zarówno cechy zależne, jak i przeciwzależne. Co więcej, w „normalnym” skupieniu powinny one nawet być obecne – tworząc bliskie relacje, zawsze w pewnym stopniu jesteśmy zdani na partnerów, a szanując swoje granice, czasami musimy wykazać się pewną dozą sztywności i umieć się wyrwać . Jak określić własną skłonność do współzależności i kontrzależności? Bardzo prosta. Kryterium jest twoje własne życie. Jeśli cierpisz z powodu nieporozumień w związkach, odczuwasz własną samotność, chłód wokół siebie, lub ciągle wchodzisz w relacje z osobami cierpiącymi na uzależnienia (alkoholikami, narkomanami, hazardzistami) lub ludźmi zimnymi, zdystansowanymi, aroganckimi i raniącymi - jest powód, aby pomyśleć Co robić? Zmień natychmiast – nie jest to łatwe. W końcu spędziliśmy lata ucząc się bycia zależnym lub przeciwzależnym, miażdżenia siebie i naszych pragnień, nie ufania, uciekania, odrzucania i bania się. Dlatego nie należy oczekiwać, że wszystko zmieni się w ciągu jednego dnia. Ale co możemy zrobić? Każdego dnia, krok po kroku, tylko odrobinę, rób rzeczy, które pozwolą Ci uwierzyć w siebie. A żeby uwierzyć w siebie, musisz zrobić coś, czego wcześniej nie próbowałeś, czyli podjąć ryzyko. Ryzyko może zaczynać się od bardzo prostych i trywialnych rzeczy. Uśmiech