Od autora: ...to mnie zainspirowało... Mówiłem ci. Wiedziałem, co powiedzieć. Same słowa ułożyły się we właściwy sposób. Wiem co robię. Fajny, pewny siebie, logiczny. Ona milczała. Zawsze milczą. Dopiero wtedy mogą zacząć płakać lub histerycznie krzyczeć. To już jest dobre. Ale ona nadal milczała. I nagle ją zobaczyłem. Dopiero później zdałem sobie sprawę, że właśnie w tym momencie już wiedziałem, że ona i tak odejdzie. Nie powinienem był jej widzieć, nie powinienem patrzeć sercem. Musiałem zachować zimną krew i kalkulację. Jak zawsze. Stała z zamkniętymi oczami i kołysała się lekko, jakby w rytm jakiejś melodii wewnątrz. W jej postawie nie było napięcia. Letni zachód słońca zarysował krąg słońca nad jej głową. Nad jej głową było światło... W milczeniu spojrzała w dół. Bardzo piękna, jej włosy z łatwością poruszała ta sama muzyka. Wszystko było we mgle. Nie czułam czasu, utknęła w kontemplacji. Pomyślałem... O mój Boże! Co ja sobie myślałem? Jak mogłem być tak oczarowany kontemplacją o niej? Muszę porozmawiać. Dopóki będę mówił, ona nie wyjdzie. Nie mogę milczeć. Widziałem wielu. Zawsze mogłem mieć ostatnie słowo. Nie powinnam tego czuć, ale czuję! Wiedziałem już, że odejdzie. Praca, ta praca, zawsze działa. Nienawidzę tego, nienawidzę tego. Ale muszę powiedzieć: - Dlaczego odchodzisz? Zostawać. - Po co? Czy możesz powiedzieć dlaczego? - Widzę twoją twarz. Jesteś młoda i bardzo piękna. Twoje włosy lśnią... - Zabawne. To jest nic. - Widzę zachód słońca, jest piękny. Zobaczysz? - Widzę. Widziałem to wiele razy. To jest nic. Nie mówisz, dlaczego mam zostać. – W takim razie sam mi powiedz, dlaczego musisz wyjechać. - Chcę to właśnie tak. - Nadal może być dobrze. - Tak? Skąd wiesz? Dlaczego uważasz, że teraz jest źle? Nic nie wiesz. Nie ma sensu. - Zawsze jest jakiś sens. - Tak? Powiedz mi. - Dzieci. - Dzieci nie należą do nas. Nie mogą mieć sensu. Niech żyją swoim życiem. - Rodzice. - Żal. I nie możemy należeć do naszych rodziców. Niech oni też żyją swoim życiem. - Miłość. - Ale wzruszające. Już kochałem. I poznałem miłość. To jest cudowne. I co? - Twoja kreatywność. - Ach... Całe życie stworzę dla siebie i umrę jako nierozpoznany geniusz. Albo będę wielkim twórcą, a po śmierci zapiszą mnie w podręcznikach. I co? - Bóg. - Który? Na niebie? Pod prysznicem? Bóg nie może mieć sensu. - Ty. Spojrzała na mnie po raz pierwszy. Mam to. Późno. Mówiłem szczerze. I powinien był mówić poprawnie. Pierwszy raz nie mogłam się powstrzymać. Wiedziałem, że odejdzie. I odeszła. Po prostu z łatwością odepchnąłem się od balustrady mostu i zszedłem na dół... Nie mogłem... Co zrobiłem źle? Dlaczego kiedy ją zobaczyłem, straciłem z nią kontakt? Spokój, logika i rozsądek mogłyby ją powstrzymać. To uczucie ją popychało…