Od autora: Jakie jest według Ciebie najbardziej nietypowe pragnienie ludzi na planecie Ziemia? ... Tak, masz całkowitą rację - być szczęśliwym. I nawet gdy ktoś chce miłości-uznania-szacunku, pieniędzy-mieszkania-daczy-samochodu, zdrowia-nieziemskiego-piękna-i-dla-dzieci-bycia-zdrowych, lub-dookoła-świata- podróż-i-piekło-łysy-w dodatku... to wszystko zwykle nie wystarcza do poczucia pełnego SZCZĘŚCIA. Zatem zanim opowiem o szczęściu, zacznę z daleka... opowiem wam o braku miłości. Jak myślisz, jakie jest najbardziej nietypowe pragnienie ludzi na planecie Ziemia? ... Tak, masz całkowitą rację - być szczęśliwym. I nawet gdy ktoś chce miłości-uznania-szacunku, pieniędzy-mieszkania-daczy-samochodu, zdrowia-nieziemskiego-piękna-i-dla-dzieci-bycia-zdrowych, lub-dookoła-świata- podróż-i-piekło-łysy-w dodatku... to wszystko zwykle nie wystarcza do poczucia pełnego SZCZĘŚCIA. Zatem zanim opowiem o szczęściu, zacznę z daleka... opowiem wam o braku miłości. Od razu przypominam sobie piosenkę grupy „Goście z przyszłości”: Non-miłość… nie-miłość… Ta historia wydarzyła się, kiedy kilka lat temu przeprowadziłem się do Moskwy, aby tam kontynuować swoje przyszłe życie. „Spaliłam wszystkie mosty”: sprzedałam mieszkanie, rzuciłam pracę, poważnie i na długo pożegnałam się z bliskimi i przyjaciółmi. W Moskwie chciałem zacząć nowe życie, znaleźć pracę w drugiej specjalności i mój los przyjął mnie nieprzyjaźnie, wszystko było tu obce. Ogromne budynki, ogromne ulice, ludzie nie zwracający na siebie uwagi. Było niewygodnie i pusto i bardzo szybko zdałam sobie sprawę, że nikt tu na mnie nie czeka. Zamiast przyjąć to za oczywistość i zaczynać od zera, systematycznie zmierzając do celu, zacząłem obwiniać siebie i Moskwę za to, że tu jestem. Obwiniałem siebie, że zachowałem się bardzo nierozważnie, że to nie był najlepszy pomysł, aby prowincjusz. dziewczyna bez rejestracji i doświadczenia zawodowego raczej nie odniesie sukcesu w tym zatłoczonym, ale zimnym mieście. Chodziłem ulicami, patrzyłem na twarze, a w mojej głowie kręcił się rój myśli: Co ja zrobiłem?! Nie widzę tego! Nie widzę tych ogromnych budynków! Nie widzę tych ogromnych ulic! Nie widzę tych obojętnych tłumów ludzi! Ostatecznie niechęć ta praktycznie przerodziła się w nienawiść. W moim sercu zadzwonił dzwonek alarmowy: „Nie widzę cię, Moskwa!” Jak podoba Ci się to stwierdzenie? Nikt nie dzwonił, sama przyszła i teraz dochodzi roszczeń! Pewnie dziwi Cię ta nielogiczność. Dlatego Moskwa była zaskoczona. Płakałam, obwiniając ją i siebie, ale jednocześnie nie odeszłam. Potem postanowiła postąpić ze mną na swój sposób, postanowiła chronić mnie przed moim cierpieniem: Nie chcesz widzieć?! OK, niech tak będzie! Zacząłem mieć problemy z oczami. Do szpitala trafiłam dopiero gdy było już zupełnie nie do zniesienia. Oczy zrobiły się czerwone, łzawiące i pojawił się straszny ból. Tak, że nie mogłem już czytać, pisać ani się rozglądać. Zdiagnozowano u mnie wirusową chorobę oczu o charakterze opryszczki. Konieczna była wizyta w szpitalu i poważne leczenie. Wirus to szkodliwa rzecz, powiedzieli mi, że jeśli się zacznie, to będę częstym gościem w tym szpitalu. Rozpoczęło się leczenie. Nic nie pomogło oprócz zastrzyków. Żadnych maści, żadnych tabletek – nic, tylko zastrzyki wstrzykiwane bezpośrednio w oczy. Po zastrzykach nastąpiła ulga. Tak minęło dziesięć dni. Skończył się czas płatnej hospitalizacji i trzeba było znowu wyjść na ten świat i dalej żyć. Jednocześnie jeszcze nie dotarło do mnie, że Moskwa „odrzuca mnie” z mojej własnej woli. Przecież nie mogłem jej widzieć. Po wyjściu ze szpitala i ustaniu zastrzyków wszystko wróciło do normy. Stopniowo zdano sobie sprawę, że potrzebne jest inne podejście. Kiedy zdałem sobie sprawę, że muszę przestać obwiniać siebie i Moskwę za coś, za co wcale nie była winna. Dzięki witaminom i zmianie myślenia sytuacja stopniowo się stabilizowała w ciągu dwóch i pół miesiąca. Od tego czasu minęło siedem lat. Przez te lata nigdy nie byłem w klinice okulistycznej. Po co