Od autorki: Z osobistej strony internetowej Dasha ma puszyste blond włosy i uważne spojrzenie, dołeczki w policzkach i znamię na lewym ramieniu. Dasha uwielbia róż i koszulki z Hello Kitty. Ale nie wiem, o czym ona marzy, czego chce i kogo się boi, i nie jestem pewien, czy mogę się dowiedzieć - Dasha nie rozmawia ze mną i nie tylko ze mną. Dasha nie rozmawia w szkole z nauczycielami i kolegami z klasy, na podwórku z sąsiadami, w przychodni z lekarzem i pielęgniarką. Dasha rozmawia tylko w domu i tylko z rodziną – matką, ojcem i babcią. Prośba matki jest niejasna. Mama nie widzi problemu w milczeniu Dashy. Mama nie chce zabrać Dashy do lekarza. Dziewczynka cieszy się dobrym zdrowiem i prawidłowym rozwojem. Ale szkoła się martwi – to już druga klasa, a od Dashy nadal nie ma ani słowa, szkoła dręczy moją mamę, mama przyprowadza Dashę do mnie. Nie chcę brać na siebie takiej pracy – do rodziców nie są zainteresowani, dziecko nie zostało zbadane, o mutyzmie (jeśli to on) niewiele wiem. Mama jest gotowa mi zapłacić i zabrać Dashę, „aby mieli zaległości w szkole”, nie podoba mi się to podejście. Tłumaczę mamie, dlaczego odmawiam, Dasha siedzi obok i uważnie słucha. Wyłapując mój wzrok, przyciska ręce do piersi i patrzy na mnie uważnie. Gubię się. To jak wołanie o pomoc. Zwracam się do Dashy: „Chcesz się ze mną uczyć?” Ona kiwa głową. Wyjaśniam: „W szkole martwią się, że nie mówisz. Przyzwyczaiłam się do rozmów z dziećmi, z którymi pracuję. Jednocześnie bawimy się, rysujemy, rzeźbimy z plasteliny i rozmawiamy”. Dasza kiwa głową. Pytam: „Czy chcesz nauczyć się rozmawiać ze mną i innymi ludźmi?” Dasza odwraca wzrok, wzrusza ramionami, po czym kiwa głową. Moja mama i ja zgadzamy się na dziesięć spotkań z Dashą i dwa spotkania z jej rodzicami. Mam nadzieję, że w tym czasie przynajmniej trochę zrozumiem powody milczenia Dashy. Mam też nadzieję, że dziewczynka będzie mogła przenieść to doświadczenie komunikowania się z nieznajomym na inne obszary swojego życia. Z rozmowy z mamą wiem, że Dasha rozmawiała przed szkołą. Chodziła do przedszkola na dwa lata przed szkołą, była mała grupa i dobrzy nauczyciele, a Dasha komunikowała się ze wszystkimi. Na podwórku ani w innych miejscach nie było żadnych problemów. Dziewczyna ucichła latem przed szkołą i nie odezwała się już w szkole. Kiedy zapytałam, czy coś się wydarzyło w tym czasie w rodzinie lub z samą Daszą, mama wzruszyła ramionami: „Nic się nie stało, wszystko było jak zawsze”. Współpracujemy z Daszą. Przygląda się zabawkom, początkowo raczej biernie, potem proponuję wybrać dziesięć, które jej się najbardziej podobają, dziewczyna inspiruje się, przygląda im się i wybiera. To rodzina lalek (mama, tata, dwie córki), pies, kot, straszny potwór, kolejny nieprzyjemny facet (Joker z Batmana) i króliczek. Pytam, czy kocha zwierzęta, czy mają w domu kota lub psa, czy lubi potwory, czy widziała film o Batmanie – Dasha tylko kiwa głową lub wzrusza ramionami. Na następnej lekcji zabawki są to samo, ale nie ma fabuły. Próbuję komentować, pytać, wypowiadać się sama – i zauważam, że zaczyna mnie to irytować. Za bardzo staram się zadowolić, za bardzo spieszę się z nawiązaniem kontaktu. Okazuje się, że nic nie będzie działać w ten sposób! Cisza jest bardzo potężną rzeczą. Nie spieszyłabym się z mówiącym dzieckiem, dawała mu czas na przyzwyczajenie się i monitorowała rozwój gry. A milczenie Dashy dodaje mi otuchy, zobowiązuje. Wygląda na to, że dziewczyna znalazła sposób na zwrócenie na siebie uwagi bez słowa. OK, ja też zwolnię. Informuję Dashę, że cicha zabawa nie jest zbyt ciekawa, ale możesz spróbować. W ciszy urządzamy dom dla rodziny (a raczej ona go urządza, a ja obserwuję i czasem podsuwam pewne możliwości). Każdy członek rodziny mieszka w oddzielnym pokoju. Każdy je w kuchni sam. Proponuję, żebyśmy poszli gdzieś razem na spacer, Dasha wzrusza ramionami i kontynuuje przesuwanie mebli. Na następnej lekcji zabawki żyją swoim normalnym życiem. Jedzą, śpią, myją się w łazience, oglądają telewizję, chodzą do pracy i szkoły. Powoli komentuję to, co się dzieje, a potem zaczynam mówić w imieniu tego czy innego członka rodziny, obserwując reakcję Dashy. Ona lubi.Uśmiechy. A jeśli się nie zgadza, kręci głową i nuci. W pewnym momencie zaczyna szeptać „tak” lub „nie” w imieniu zabawek. To nasza czwarta lekcja. Za każdym razem, gdy mama przyprowadza Dashę, mówi, że córka nie może się doczekać spotkania z nią i pyta, kiedy pojedziemy do Leny. Nie rozmawia o naszych grach, a jego rodzice nie pytają. W szkole wszystko jest takie samo, podczas gdy rodzina lalek zajmuje się swoimi sprawami, kot, pies i zając chodzą po domu, jedzą i śpią, a potwór i Joker leżą bezczynnie obok pudełka z zabawkami. Chciałem je zdjąć, ale dziewczyna je wyjęła i ponownie położyła na dywanie, szepcząc poszczególne słowa, ja mówię po kolei w imieniu wszystkich. Od czasu do czasu zwracam się do niej z pytaniem lub historią, dziewczyna słucha, kiwa głową, a czasem odpowiada cicho i monosylabami. Nasze gry są spokojne i nudne, przyzwyczajamy się do siebie i wtedy pojawia się potwór. Rodzina właśnie poszła spać, każdy w swoim pokoju, kiedy przyszedł i zaczął pukać do drzwi swoimi ogromnymi stopami i strasznymi rogami. Mówię Daszy, że to straszne. Kiwa głową z satysfakcją i nadal wali potworem w ściany domu, w dach i drzwi. Wtedy potwór wpada do domu i zaczyna wszystko niszczyć i rzucać. Dasha jest skupiona. Systematycznie wyrzuca wszystkie meble z domu. Pytam, czy rodzina może wezwać policję. Odpowiedź jest negatywna. Czy rodzina może uciec z domu? Kiwnięcie głową. Rodzina ucieka, krzycząc i narzekając. Dasza jest nieszczęśliwa. Rodzina działa cicho. Dasha patrzy na mnie z aprobatą. Na następnej lekcji historia się powtarza. Potwór niszczy dom, rodzina po cichu ucieka. Wtedy króliczek, który już wcześniej wyrażał uczucia, nie może tego znieść. Mówi, że bardzo się boi. Mówi, że nienawidzi potwora. Pyta rodziców, dlaczego nie chronią swoich dzieci. Mówi, że jest na nich zły. Mówi, że się boi. Mówi, że nie podoba mu się to, co się dzieje. Dasha słucha z zapartym tchem. Króliczek zwraca się do Dashy: Czy uratujesz mnie przed potworem? Dasza szepcze: Nie... Króliczek szybko zmienia zdanie i mówi, że jeśli tak jest, to on sam uratuje wszystkich i Dashę też. I uderza piętą potwora w nos. Wielokrotnie. I mówi do niego: „Odejdź, obrzydliwy, obrzydliwy, podły potworze! Nienawidzę cię, och, jak bardzo jestem zły! Dasza jest zaskoczona, zachwycona, nie wierzy własnym oczom. Z entuzjazmem mówi niemal normalnym głosem: „To się tak nie zdarza…”. Króliczek nabrał już śmiałości, czuje się jak bohater. „To się naprawdę dzieje!” Zajęcia się skończyły, zbieramy zabawki. Kiedy mama przychodzi, Dasha szepcze jej coś do ucha. Mama tłumaczy: Dasza pyta, czy może zabrać do domu zabawkę, zajączka. Mam zasadę – nie zabierać zabawek z biura, dzieci o tym wiedzą. Jednocześnie rozumiem, że to nie tylko kaprys, króliczek jest teraz ważną postacią w historii dziewcząt. Kiedy się waham, mama sama odpowiada, że ​​właśnie widziała w sklepie dokładnie taką zabawkę, teraz pójdą i ją kupią. Dasha zgadza się, mam nadzieję, że ten zając stanie się dla niej tym samym obiektem. Następne spotkanie już z rodzicami, przyszła jedna mama. Opowiedziałam jej jak idą zajęcia, że ​​Dasha zaczęła ze mną trochę rozmawiać. Zapytała, czy przydarzyło się im coś, co mogło przestraszyć dziewczynę. Mama robi się ponura, myśli, a potem mówi, że ma dorosłego syna, on jest narkomanem. Mieszkają osobno i widują się niezwykle rzadko. Dwa lata temu przyszedł do nich wieczorem, gdy Dasza już spała. Zaczął prosić o pieniądze, potem żądać, grozić. Przeklinali, krzyczeli, hałasowali. Matka Dashy i jej mąż wypchnęli faceta za drzwi. Pukał i dzwonił przez jakiś czas, po czym sąsiedzi grozili policji, a on wyszedł i więcej się nie pojawił. Mama bardzo się wstydzi syna, mówi, że już dawno się go wyrzekła, że ​​on ją hańbi. Dasza obudziła się z hałasu i leżała przestraszona w swoim pokoju. Potem zaczęła płakać. Sama mama była bardzo zdenerwowana; nie miała siły, aby pocieszyć dziewczynę. Więc krzyknąłem na nią, żeby się zamknęła. A potem surowo zabroniła mi o tym nikomu mówić. Wszystko to wydarzyło się latem przed pójściem do szkoły. 2013