Uraza to destrukcyjna emocja. Uraza zostaje zatrzymana, „napakowany” gniew. Jeśli tak, to wszystko na Twojej twarzy i ciele będzie napięte. Jeśli w momencie urazy spojrzysz na siebie w lustrze, zobaczysz kamienną twarz, usta zaciśnięte w ciasną nitkę, zadarty podbródek i łzy w oczach. Złość dusi się, chwyta za gardło, zwija się jak bryła, nie pozwala oddychać i ściska klatkę piersiową jak stalowy pierścień. Kręci mi się w głowie; z jednej strony poczucie całkowitego oderwania się od rzeczywistości, z drugiej zakrywa czapką – dźwięki są słabo słyszalne, słowa ledwo rozróżnialne, twarze rozmazane, ostry ból swędzi w klatce piersiowej, jak jeśli od noża wbitego w samo serce, uczucie goryczy, frustracji, głębokiej, niezasłużonej zniewagi, a w odpowiedzi na tę zniewagę - błyskawiczną decyzję - „bądź dumny”. Twarz zastyga w aroganckiej masce woskowej. Cała skorupa zatrzaskuje się. Rozpoczęła się ślepa obrona. Niechęć jest reakcją na „nie miłość” na myśl, że nie jestem kochana, nie ceniona, nie szanowana. „Nic dla niego nie znaczę”. Do urazy nie są potrzebne fakty, wystarczą podejrzenia o brak miłości Uraza wymaga, aby ktoś po drugiej stronie się mylił i czuł się z tego powodu winny”. Jeśli poczuję się urażony, to będzie to jego wina. Nawet jeśli ten drugi nie jest niczego winny, chcąc nie chcąc, zacznie czuć się winny po prostu zgodnie z prawem polaryzacji, jest to nieodłączne od naszej natury. Dawno, dawno temu, uraza pozwalała dziewczętom manipulować panami i przyjmować potwierdzenie ich miłości i wartości dla nich. W odpowiedzi na zadarty nos i wydęte usta, pan musiał ostro przemyśleć, w czym się mylił i paść na kolana z bukietem kwiatów i uroczym prezentem. Pojęcie „kobiecej dumy” po prostu podsycało urazę z byle jakiego powodu. A jeśli powód był poważny, szanująca się kobieta powinna być poważnie urażona i do końca dumna. Ciągle obrażana, kapryśna i wymagająca młoda dama pozostaje od wielu lat ideałem prawidłowego kobiecego zachowania nie mają też nic przeciwko byciu dumnym i mściwym. Mają więcej prawa do okazywania agresji, więc jeśli mężczyzna poczuje się urażony (czytaj obrażony), „to normalny mężczyzna tak po prostu tego nie zostawi”. Czym jest obraza? Jest to reakcja na brak miłości. Obrażony człowiek mówi bliskim, że „mnie to nie może spotkać, nie czuję się kochany”. Uraza dusi się na myśl, że ktoś ma czelność mnie nie kochać, nie cenić i nie cenić. Ktoś ośmielił się zrobić coś, co podważyło moją absolutną wartość. „Jak to możliwe?!” Jeśli głębiej zagłębisz się w obrazę, doświadczysz bólu bezradnego, opuszczonego, niekochanego dziecka. Mała dziewczynka na dużej, hałaśliwej ulicy pełnej przebranych ludzi śpieszących do swoich dzieci na Boże Narodzenie. Siedzi na śniegu, oparta plecami o kamienną ścianę, w dłoniach trzyma zapałki. I tylko Bóg może dzielić jej samotność. To do niego rzuca się w jego ramiona. Andersen dobrze oddał ten obraz w swojej „Dziewczynce z zapałkami”. W języku psychiki wyjściem z tego opuszczenia i braku miłości jest śmierć, bezpośrednia lub symboliczna – odrętwienie, zamrożenie, umartwienie, niewrażliwość duszy. Od tej chwili nic już mnie nie dotknie. Przestaję czuć. A twoja niechęć nie będzie już w stanie mnie skrzywdzić.” Osoba obrażona w samym sercu swojego cierpienia doświadcza bólu nieszczęśliwego, porzuconego dziecka. Czeka, aż ktoś napełni go swoją miłością, ogrzeje zmarznięte dłonie i ożywi jego duszę. To jest ból dziecka, które z jakiegoś powodu nie otrzymało w dzieciństwie tej bezwarunkowej i przepełniającej miłości rodzicielskiej. Ten ból może wybuchnąć za każdym razem jak zapałka z jakiegokolwiek podejrzenia o brak miłości, aby drugie mogło udowodnij mi, że jestem kochana i w końcu - napełniła moją duszę, dała mi to, czego nie mogli dać moi rodzice. Ale to jest niemożliwe. Tej pustki nikt nie jest w stanie wypełnić. Zawsze będzie mało. Ludzie wpychają dzieci, zwierzęta, rzeczy i bliskich w tę duchową otchłań, a ona wciąż jest otwarta. Zmuszanie Cię do odgrywania za każdym razem tego samego scenariusza. Niechęć staje się nawykową reakcją obronną i jest wywoływana przez każdą próbę szczerej rozmowy. Znam kobietęktóra przez ponad dziesięć lat nie mogła odbyć szczerej rozmowy z mężem. Za każdym razem, gdy próbowała coś powiedzieć – czy to był temat braku pieniędzy, czy jego nieuwagi wobec niej – łzy dławiły ją tak bardzo, że nie mogła wydusić słowa. Rozmowy zamieniły się w czystą udrękę i zawsze towarzyszyły im niezliczone strumienie łez. „Wstyd mi, że cię pytam” to kolejny aspekt urazy. Reakcja osoby, która nie wie, jak prosić o miłość. Wszyscy potrzebujemy miłości Przyznanie się do naszej potrzeby, słabości i potrzeby miłości i troski, proszenie o nią jest bardzo trudne. Bo rzadko kto ma prawo być słabym. Nie każdemu pozwala się być słabym i potrzebującym. Często rodzina wychowuje dziecko w taki sposób, że jedyną rzeczą, która daje prawo do słabości, jest choroba. A ludzie nieświadomie zmuszani są do stosowania tej sztuczki, aby dać sobie możliwość odpoczynku i poproszenia o opiekę Od niepamiętnych czasów nasza kultura uważała słabość za nie do zniesienia, w baśniach i legendach wychwalając samozaparcie i bohaterstwo: Małe dziecko, które jest jego. matka została sama i odeszła, długo będzie się dusić od płaczu w łóżeczku. Wtedy uspokoi się i zaśnie. Nie, nie uspokoi się. Część jego duszy po prostu umrze. W jego mniemaniu matka go porzuciła i nigdy nie wróci. Ten ból porzuconego dziecka, szczególnie wielokrotnie powtarzany w dzieciństwie, sprawi, że dorosły człowiek będzie bardzo wrażliwy na niebezpieczeństwo utraty miłości. Dla dziecka jest tylko on i jego potrzeby, nie może ono zrozumieć, że matka zostawiła ją dla siebie ważną interesach, że albo źle się poczuła, albo wyszła na pięć minut i została zatrzymana. Dla dziecka jest tylko on, jego potrzeba miłości i jego żal, że tej miłości nie ma, kiedy jej potrzebuje. Dorośli po wielu, wielu latach zachowują się tak samo jak to dziecko. Dla nich istnieje jedynie potrzeba miłości i ból, jeśli ta miłość nie jest dana. Bardzo trudno jest im uświadomić sobie, że druga osoba ma potrzeby odmienne od ich. „Jeśli mnie kochasz, bądź na tyle miły i daj mi to, czego potrzebuję! I natychmiast!" Są szczerze urażeni, gdy ktoś inny nie daje i nie zaspokaja ich potrzeb. Ta uraza przykrywa palący ból i rozdziera serce, nie pozwalając mu oddychać. Osobie z blizną na duszy bardzo trudno jest brać pod uwagę potrzeby innych ludzi i deklarować swoje. Oczekuje świata matką, aby dowiedzieć się, czego potrzebuje i dać mu wszystko. A jeśli ktoś, zwłaszcza ktoś bliski, tego nie zrobi, wtedy ogarnie cię stary ból i uraza. Pozostając „obrażonym dzieckiem”, osoba jest skupiona na sobie. Jest pokryty ranami z dzieciństwa. Jest inną osobą, jest... inny. Ma własne myśli, własne uczucia, własne wyobrażenia o sobie i swoim życiu, własne plany i własne potrzeby. Jego celem nie jest uszczęśliwianie Cię (tak, nie to!). Żyje swoim życiem i żyje najlepiej jak potrafi. Przykro to mówić, ale Twój ukochany mężczyzna nigdy nie będzie mógł zostać Twoim kochającym tatą, obdarzyć Cię całą czułością i bezwarunkową miłością, podziwem i uwielbieniem, jakie tatusiowie dają małym dziewczynkom (tym, które mają szczęście). móc zastąpić swoją matkę i kochać tak bezwarunkowo jak ona. Jeśli ona złoży całe swoje życie na ołtarzu miłości i żyje tylko dla ciebie, to ta miłość ma imię - uzależnienie psychiczne od drugiej osoby to marzenie wielu osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Wypełnianie miłością, oddaniem, uznaniem , uwielbienie i zrozumienie Twojej bezwarunkowej wartości - przywracając w ten sposób równowagę wewnątrz nieustającego głodu miłości i jednocześnie rozumiejąc, że druga osoba ma swoje własne życie, swoją historię, własne potrzeby, możliwości i pragnienia; i ta druga osoba może nie być fizycznie w stanie dać tak potrzebnej miłości, ma prawo i wybór, swoje własne decyzje – dawać czy nie dawać; i ta decyzja jest zawsze jego - a jednocześnie nie dać się obrazić nie jest zbyt łatwo, zwłaszcza jeśli obrażanie się z jakiegokolwiek powodu i chowanie się w ciasno ściśniętej skorupie jest nawykowym i długotrwałym sposobem chronienia się przed bólem muszlę, wysuń stamtąd głowę i porozmawiaj o sobie, o bólu, o potrzebach, o.