Od autorki: Jeśli martwisz się swoją nadwagą, zadaj sobie pytanie: „Dla kogo się przejadam?” Nagle przypomniało mi się, jak sama karmiłam dzieci łyżką – „Zjedz kolejną łyżkę dla Ma-a-mu…, a teraz dla Pa-a-pu…”. Czy to nie jest odruch warunkowy...? Czy musiałeś ograniczać się w czerpaniu przyjemności z jedzenia? Albo karać siebie, męczyć się głodem i marnować energię na siłowni, żeby „zrzucić” zbędne kilogramy? ... A po obejrzeniu kolejnego pokazu - „Ludzie z ciężarami”, w którym szczupli prezenterzy dowodzą swoimi podopiecznymi - „No dalej! Dasz radę!” i postanowił podzielić się swoim doświadczeniem. Przy średnim wzroście nigdy nie przekroczył wagi 80 kg. A w jego diecie, jak każdego sowieckiego człowieka, dominował chleb, smażone ziemniaki i sałatki z majonezem. Po raz pierwszy osiągnął wagę 90 kg. w wieku 33 lat - rok po śmierci moich rodziców. W tym czasie miały też miejsce wydarzenia związane z upadkiem UNII. Od tego czasu waga wahała się od 85 do 95 kg. W 2003 roku, kiedy z entuzjazmem oglądałem program „Głód”, uzależniłem się od batoników Snickers (reklama sponsora programu) i waga ustabilizowała się na poziomie około 95 kg. Wygląda na to, że „cierpiał”, a gospodarz programu V. Utkin przybrał dodatkowe 50 kg. (wspomniana w telewizji). Wtedy poważnie pomyślałam o odchudzaniu i po 18 godzinach po prostu przestałam jeść. A raczej – BARDZO niełatwe – w warunkach codziennej pracy w karetce SCHUDŁAM 5 kg w miesiąc. Na tym wszystko się skończyło – organizm domagał się JEDZENIA. Postanowiłem przejść od „drugiej strony” – zacząłem ćwiczyć na siłowni. Waga spadała powoli. Dopiero po 5 – 6 miesiącach sylwetka osiągnęła „prawie” atletyczną formę. Dobrowolne wysiłki wystarczyły na pół roku. Potem była „dieta białkowa”, którą przyjęłam, rozumiejąc wartość BIAŁKA…, ale tylko na trzy miesiące. W końcu wszystko mi się znudziło i z waga 100 kg. - pojawiła się duszność i ból pięt. Znana mi chirurg, patrząc na zdjęcie rentgenowskie, sarkastycznie stwierdziła: „Tak, chcemy dożyć 50 lat i nie mieć żadnych bólów?! To się tak nie zdarza! Masz „ostrogi” – i to już na zawsze…”. Na szczęście – MYLIŁA SIĘ. Któregoś razu, spotkawszy na wezwaniu pogotowia całkowicie ZDROWEGO starszego mężczyznę w wieku 90 lat, pomyślałam o swoim zdrowiu i postanowiłam poszukać nowe możliwości, kontynuacja studiów PSYCHOLOGIA Okazjonalne sesje oddechowe w grupie holotropowej „ODDYCHANIE JEST ZDROWE” pomogły utrzymać akceptowalną wagę i wydolność, aż do momentu, gdy pojawiła się możliwość opuszczenia dobrze płatnej, wyczerpującej pracy w karetce pogotowia. Po wyjściu z karetki przybrałam jeszcze na wadze i teraz zapoznanie się z „układami” ponownie zmieniło mój światopogląd. Pierwszy układ na moją prośbę pomógł przywrócić zdrowie moim stawom. Wkrótce zaczęłam myśleć o nadwadze – 104 kg w tym czasie, wychodząc z założenia, że ​​objadanie się wiąże się z „zajadaniem głęboko zakorzenionego strachu”, poszłam do kolejnej aranżacji z prośbą – o ustalenie związku pomiędzy objadaniem się a strachem. Jak się okazało, myliłem się... Strach miał niewielki wpływ na przejadanie się. W ciągu dwóch tygodni waga spadła o 4 kg i na tym „utknęła”. Później wahałam się w granicach 104 – 107 kg. Kiedyś na marginesie poskarżyłam się koleżance, że nie wiem, jak inaczej schudnąć, wiedząc, że tylko 5% osób z nadwagą udaje się. Nawet uzależnieni od heroiny radzą sobie z chorobą w 20% przypadków, na co mądry kolega powiedział: „Dla kogo się przejadasz?”. Pytanie postawiło mnie w ślepy zaułek, a na światło dzienne wypłynęło wspomnienie Mamy, urodzonej w czasie Wielkiego Głodu. Jak mawiał Hellinger: „Kto ma duży brzuch, nosi w nim swoją matkę”. Z tą prośbą – „dla kogo się przejadam?” Zacząłem współpracę sześć miesięcy temu. Od chwili gdy to rzuciłam (jak rzucenie palenia w jeden dzień) przestałam się objadać i po trzech miesiącach waga spadła o 10 kg, jednak proces ten ponownie zwolnił. Od czasu do czasu zauważałam, że odczuwając niepohamowane „odczucie ssania głodu”, zjadałam w nocy skórkę chleba – tak też robił mój Ojciec… Wtedy było łatwiej. Przeszedłem kolejną zbieżność zgodnie z odpowiednią prośbą i teraz waga spadła do 86 kg. – 20 kilogramów w pół roku zniknęło duszność, zapomniałam o „ostrogach piętowych”, które „już