Obecnie bardzo interesująca jest kwestia kar w stosunku do dzieci w rodzinie. Z jednej strony w naszej kulturze od niepamiętnych czasów wierzono, że „bez rózgi nie wychowa się człowieka”, z drugiej zaś system edukacji poszedł daleko do przodu i wielu rodziców boi się karać swoje dzieci aby nie wywołać u nich traumy. Kolejnym ważnym aspektem, moim zdaniem, jest to, że wiele matek wychowuje dzieci samotnie, ze względu na częste podróże służbowe ojców. W takiej sytuacji system edukacji nie jest regularny. Matki często mogą albo ukarać za to samo wykroczenie, albo w ogóle nic nie powiedzieć ze względu na obciążenie pracą. Jeśli ze względu na okoliczności w wychowaniu zaangażowani są dziadkowie, to jest to zupełnie inny rodzaj wychowania. Wszystkie te cechy występują u jednego dziecka. Dlatego też nasze dzieci żyją w niestabilnym systemie nagród i kar, w którym nie jest jasne, co najlepiej zrobić: jak chcą, czy jak mówią. Najczęściej, gdy rodzice przynoszą dziecka do psychologa, jego prośba brzmi jak „pomoc – jest nie do opanowania”. Ale zwykle w rzeczywistości okazuje się, że rodzice nie mają jasnych wymagań wobec dziecka, a ono nie rozumie, czego od niego chcą. W takiej rodzinie żadna kara nie będzie skuteczna ze względu na brak stałych warunków i wymagań. Ważne jest, aby wyrazić to, czego naprawdę należy unikać: Kara fizyczna; Znęcanie się emocjonalne nad dziećmi; z nim; Fantazjowanie o nierealistycznych groźbach (oddam to domowi mojego dziadka). Dla mnie przez „karę” mam na myśli sposób wyznaczania granic tego, co dozwolone. Inaczej mówiąc, celem kary powinno być wyjaśnienie dziecku, co jest, a co nie jest możliwe i nieakceptowane w środowisku, w którym się urodziło. Ma to na celu uchronienie go przed niebezpiecznym środowiskiem lub dalszą socjalizację w danym społeczeństwie. Dlatego rodzice przed ukaraniem powinni w przystępny i zrozumiały sposób, stosownie do wieku, wytłumaczyć dziecku, czego od niego oczekują. i czego chcą uczyć. Najczęściej rodzice karzą nie za niewłaściwe postępowanie, ale raczej z impotencji lub „dla wypuszczenia pary”. Nie potrafią lub nie wiedzą, jak przekazać dziecku to, czego się od niego oczekuje. · Są rodzice, którzy kopiują model wychowania swoich rodziców i w tym przypadku nie zastanawiają się nad tym, tylko powtarzają to, do czego sami są przyzwyczajeni. · Zdarza się, że ojcowie i matki, którzy ze względu na cechy osobowe nie mają możliwości regulowania własnych uczuć i emocji. Kiedy procesy pobudzenia są silniejsze niż hamowanie, po prostu atakują słabszych i bardziej bezbronnych – ich dziecko. Istnieje również grupa rodziców, którzy są pewni własnej bezkarności. Jeśli uważnie przyjrzysz się swojemu dziecku, zawsze możesz znaleźć alternatywę dla kary fizycznej. Istnieje całkiem sporo narzędzi, dzięki którym możesz wpłynąć na dziecko bez uciekania się do przemocy na przykład: system nagród; poszukiwanie i wsparcie dla jego potrzeb i pragnień; zapewnianie mu kontrolowanego wyboru: oferuje mu wybór tego, na co może pozwolić sobie w ramach akceptowanego społecznie zachowania, nie odpowiadając na agresję; ale z humorem; wspólne podejmowanie decyzji; oparcie się na realnych możliwościach swojego dziecka, umiejętność nie zdradzania życzeń. Kiedy pracuję z nastolatkami, najczęściej narzekają, że rodzice wymagają od nich tego, czego sami nie robią. Tymczasem okazuje się, że choć może to wydawać się dziwne, tak właśnie jest. Dzieci dorastają, ale dorośli nadal traktują je jak małe dzieci. Wymagają od dorosłych, ale są traktowani jak małe dzieci. Ze względu na maksymalizm, żaden rodzaj kary nie będzie skuteczny w takiej sytuacji. W takim przypadku rodzice muszą najpierw dokonać ponownej oceny swoich wymagań i zmienić swoje podejście do dziecka. Podsumowując, chcę zwrócić uwagę rodziców na konieczność przeniesienia uwagi z kary na stałość ich wymagań i oczekiwań. dla dziecka. Jeśli sytuacja rodzinna jest jasna i wymagania