Ten tekst jest moim tłumaczeniem notatki słynnego brytyjskiego psychoanalityka B. Hinshelwooda. Zatem... cały świat pogrążył się w panice. Co się stało ze słynną cnotą oświeceniowego myślenia? Z racjonalną zdolnością przyswojenia piękna i prawdy, jakie renesansowe Włochy przekazały światu 500 lat temu? Od tego czasu żyjemy dzięki naszej zdolności do równowagi i logiki. Ale teraz panuje pandemonium, demony są wszędzie. To znowu czarna zaraza z 1348 roku, która zabiła 30-50% średniowiecznej populacji Europy. W powietrzu unosi się strach przed śmiercią. Zarówno my, jak i nasi bliscy możemy stracić siebie na zawsze. We wszystkich mediach słychać analogię do wojny światowej. Nasz mały wirus nas przeraża. Tak naprawdę nie jest on dużo gorszy od grypy, która pojawia się każdej zimy i zabija niektórych z nas, starszych ludzi. A jednak grypa nie powoduje paniki. Tak, korona jest trochę gorsza, ale czy nie jest podobna do hiszpańskiej grypy z 1920 r. Dlaczego więc świat jest w „zamieszaniu” jak w kurniku, kiedy wchodzi lis? Mam wrażenie, że świat wymknął się spod kontroli, a nasi przywódcy i władze są bezradni, nieprzygotowani i walczą ze sobą. Rozważam następujące wyjaśnienie. Mój umysł zwraca się ku psychoanalitycznej koncepcji nieświadomości, gdzie pojawia się wiele przerażających rzeczy. 30 lat temu napisałem artykuł o tym, jak traktujemy przyrodę. Byłem zdumiony sposobem, w jaki postrzegano przyrodę, powiedzmy, w czasach Szekspira. Następnie istniało radykalne rozróżnienie między wrzosowiskami a paleniskami. Wrzos – te puste przestrzenie między domami i palenisko – bezpieczeństwo i ciepło w domu, przy ognisku, na którym gotowano jedzenie. Pustkowie to miejsce niebezpieczeństw, dzikich zwierząt, rabusiów i szaleńców. Można sobie wyobrazić Gloucestera w Królu Learze, który potyka się z wyłupiastymi oczami i myśli, że zaraz spadnie z klifu. Jakże to się teraz zmieniło – pomyślałem – wierzymy, że przyroda została ujarzmiona. Pokonaliśmy wszystkie niebezpieczeństwa i teraz odkrywamy nowe światy w kosmosie. To właśnie na tym poczuciu triumfu, zwycięstwa i wszechmocy się skupiłem. Oswajanie dzikiej przyrody nazwałem „disneyfikacją” natury. W Bambi matka jelonka zostaje zastrzelona przez potężnych ludzkich myśliwych. To jest triumf rodzaju ludzkiego; coraz bardziej czujemy się poza samą naturą. Nasz wizerunek to ukochany zwierzak prowadzony na smyczy, z starannie zebranymi odchodami, niczym dziecko w pieluszkach. Natura zmieniła się w uroczą zabawkę. Ale... Czy ta pandemia nie jest ogromnym zerwaniem w naszej zawyżonej wszechmocnej pewności siebie? Kiedy wszechmoc zostaje zniszczona (takie jest prawo nieświadomości), zastępuje ją bezbronna bezsilność i niebezpieczeństwo. I to właśnie wydarzyło się na poziomie globalnym – zbiorowa dawka wszechmocy została rozbita. Ciekawe, że naturalne zagrożenie już tak blisko się zbliżyło. Pojawiły się obawy dotyczące zmian klimatycznych. Ale w zbyt odległej przyszłości. Wirus przyniósł nam prosto do gardeł wiadomość, że Natura może uznać nas za swoje bezbronne stworzenia. Kiedy wciąż martwiliśmy się o planetę i jej klimat, mogliśmy uspokoić się naszą wszechmocą. Sami spowodowaliśmy wirusa naszą wszechmocą i dzięki naszej wszechmocy mamy środki, aby go wyleczyć. Ale zastanawiam się... O ile rozumiem geologię, klimat na kuli ziemskiej zawsze zmieniał się - od palących pustyń po epoki lodowcowe. I zrobił to bez pomocy ludzkości. Zatem nasz wpływ rzeczywiście mógł mieć wpływ na ostatnie zmiany i gdybyśmy opamiętali się, moglibyśmy opóźnić globalne zmiany na tyle długo, aby przystosować naszą cywilizację do ich przetrwania. Możliwe jednak, że ulegamy naszym wszechmocnym fantazjom, myśląc, że kontrolujemy zmiany klimatyczne, a kula ziemska istnieje tylko po to, abyśmy mogli nią manipulować dla własnych celów. Może przesadzam, ale naprawdę wątpię, czy uda nam się zatrzymać planetę