Być może wiele osób w dzieciństwie, kiedy on – dziecko żyje dobrze, albo niezbyt dobrze – marzy: „Kiedy dorosnę, NA PEWNO stworzę własną rodzinę – inną, inną od życia moich rodzice. A to niestety nie zawsze się sprawdza. Ponieważ jako dorośli odtwarzamy i odgrywamy scenariusz z dzieciństwa. A potem miłość pojawia się, jeśli scenariusze kochanków z dzieciństwa się pokrywają. Koncepcja scenariusza z dzieciństwa obejmuje: czy rodzice się rozwiedli, ile razy byli chorzy, zmarli, odeszli itd. Jaki rodzaj relacji panował w rodzinie? Rodzice są różni i dzieci są różne. Pisałam już, że Rodzice mogą: 1) Atakować (agresywnie lub nieagresywnie), poniżać, obwiniać, dewaluować. Kiedy rodzic zauważa każde niedociągnięcie i błąd dziecka. A mały człowiek dorasta i zostaje upokorzony lub zaczyna naśladować agresywne zachowanie rodzica, co w psychologii nazywa się „identyfikacją z agresorem”. 2) Błaganie, wywyższanie dziecka do rangi księcia lub księżniczki. Może tak być na przykład w przypadku rozwiedzionego rodzica. Może czuć się winny. A potem dorastająca osoba może wyrosnąć na „małego cesarza” ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami i 3) Odległy (nie umie kochać dziecka lub jest cały czas nieobecny - praca, garaż itp.). W takim przypadku dorastająca osoba może czuć się bardzo samotna i niedoceniana. A gdy dorośnie, może błagać swojego partnera o miłość. 4) Rodzicom zimne i jasne wyjaśnienie, dlaczego tak się dzieje i jak postępować. Stwarza to również poczucie opuszczenia i samotności. To smutne, ale niektórzy rodzice nie potrafią kochać. 5) Harmonijne relacje. Są to interakcje, w których rodzina słyszy swoje słowa i uczucia i postępuje zgodnie ze sobą. Pamiętam pewne wydarzenie. Verochka pamięta z dzieciństwa, jak spieszyła się do rodziców, gdy się kłócili. A kiedy była chora, jej rodzice starali się nie krzyczeć i nie przeklinać. Dlatego była przywiązana do scenariusza relacji rodzicielskiej. Ale kiedy dorosła, ku jej zdziwieniu, wszystko stało się z mężem ponownie – walczyła. Irytował ją swoją głupotą. Nieświadome zaangażowanie w miłosne cierpienie rodziców czyni dorosłe dzieci – małżonków – ślepymi i nieczułymi na siebie, mogą się wzajemnie ranić, nie licząc się z uczuciami drugiej osoby i nie dostrzegając chamstwa i chamstwa. destrukcyjność takiego zachowania. Podobnie jak ich rodzice nie zauważali ani uczuć współmałżonka, ani uczuć własnego dziecka. Ale to właśnie te głęboko zerwane relacje przyciągają się nawzajem - to jest MIŁOŚĆ, czują pokrewieństwo swoich dusz. Za szczególnie namiętną miłością, przeżywaną na początku jako romantyczną i błyskotliwą, a później jako tragiczną i trudną, stoją prawie zawsze przodkowie. Takie zachowanie można przekazywać z pokolenia na pokolenie. Okazuje się zatem, że jeśli rodzic jest zimny i zdystansowany, wówczas pojawi się miłość do takiej osoby. A potem możesz czekać bez końca - przejaw miłości. Taki hit w scenariuszu 90%. 100%.