Od autora: Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy w myśleniu, czyli rozmowy dla świadomości” Przywiązanie do systemu „my”. Zdecydowaliśmy się na to, że jeśli dana osoba ma silną chęć rozwoju, może wydostać się z ograniczającego go systemu „my”. Jest aspiracja, strach przed samotnością wydaje się ustępować. Ale natura ludzka jest taka, że ​​jeśli będziemy mieli możliwość ubezpieczenia się, to na pewno z tego ubezpieczenia skorzystamy. Wyjaśnię na przykładzie, jak to się dzieje. Na przykład marzy nam się zdobycie jakiejś specjalizacji, ale w naszym mieście na uczelni nie ma takiego wydziału, na którym można by się kształcić w tej specjalności. Pierwszą rzeczą, którą spróbujemy, będzie nakłonienie naszego chłopaka lub dziewczyny, aby poszli z nami na tę samą uczelnię, którą sami zaplanowaliśmy. Celem tej akcji jest utrzymanie znanego stanu „my”, ale w nowych warunkach. A co jeśli przyjaciel lub dziewczyna się nie zgodzi? Czy nasze aspiracje wytrzymają, czy nie ulegną strachowi przed byciem poza systemem (przed samotnością)? To bardzo dobry test, na którym można się samemu przekonać - czy stać nas na rozwój, czy też ważniejsze jest dla nas utrzymanie przynależności do spójnego systemu, a mówimy tylko o chęci rozwoju, o poszukiwaniu czegoś nowego w życiu itp. Jaki jest wynik? To właśnie z obawą przed wzrostem napięcia egzystencjalnego w związku z poczuciem osamotnienia (poza zwykłym systemem) łączy się nasza potrzeba systemu „my”, w którym wszystko jest mniej znane, przewidywalne, pewne, gwarantowane i bezpieczne. Ceną za ten lęk jest ograniczenie życia do maksymalnej jednoznaczności, ograniczenie rozwoju osobistego w ramach „my” i ograniczenie uznania siebie za jednostkę. A najlepiej to ułatwić, łącząc się w jakiś spójny system, np. rodzinę, grupę ludzi o podobnych poglądach, wspólnotę religijną, wspólnotę narodową itp., w którym obowiązują zasady, normy i prawa. Gdzie człowiek opuszcza swoje prawdziwe ja i staje się człowiekiem systemu. Jednocześnie może powiedzieć, że nie jest zależny od systemu, że chce się od niego uwolnić, ale podświadomie tworzy zależności tak, że wyjście z systemu jest niemożliwe. Zobaczmy jak to wygląda na przykładzie. Osoba decyduje się odejść z pracy i przenieść się do innej. Ale w swojej poprzedniej pracy bierze na siebie coraz więcej nowych obowiązków, opóźniając w ten sposób przejście, uzasadniając przed sobą, dlaczego to przejście jeszcze nie nastąpi. Kobieta może powiedzieć, że nie jest zadowolona ze swojego męża, może rozmawiać o nim z przyjaciółmi, myśleć o opuszczeniu go, ale gdy zajdzie w ciążę, rodzi dziecko. Po co? Nie po to, żeby udźwignąć to samotnie. Wyjdź z systemu „my”. Każde wyjście z systemu „my” jest odbierane przez tych, którzy w tym systemie pozostają, jako zdrada lub zdrada, która wymaga kary. Czasem dzieje się to świadomie, czasem nie. Na przykład odejście męża lub żony z rodziny zostanie odebrane jako zdrada. Opuszcza system, a ponieważ druga strona pozostaje z tym systemem utożsamiana, odejście jest odbierane nie jako zdrada systemu, ale jako zdrada osobista. Podobnie myśląca osoba lub przyjaciel, który przestaje podzielać wartości systemu, okazuje się wrogiem. Zachowanie systemu „my”. Jest tu też jeden bardzo interesujący punkt. Jeśli matka wychowuje dzieci bez ojca (to samo dotyczy czasami całej rodziny), to dla jej dzieci może okazać się jedynym systemem „my”, któremu poświęca swoje życie. Dziecko dorasta, opuszcza system, tworzy własną rodzinę (własny system „my”) i w tym momencie matka dotkliwie odczuwa stan samotności. Nawet jeśli psychicznie zrozumie, że nadszedł czas, aby jej „pisklę wyleciało z gniazda”, ale aby uniknąć nieprzyjemnego doświadczenia samotności, zacznie szukać winy w swojej synowej, podświadomie próbując przywrócić syna do poprzedniego systemu. W tak ciągłej walce nie odczuwa już tak dotkliwie samotności, zwłaszcza jeśli syn bardziej wspiera matkężona. Zemsta, oskarżenia, dokuczanie, potępianie, wszystkie te działania wynikają ze strachu przed samotnością. Synowa może walczyć o męża z matką, ale jeśli zrozumie przyczynę takiego stanu rzeczy, ma szansę znaleźć rozwiązanie tego problemu. Potrzeba systemów „my”. Faktem jest, że w stanie samotności człowiek traci sens życia, ponieważ od dzieciństwa jako sens życia wybieramy przynależność do pewnego systemu „my” (założyć rodzinę, zostać kimś itp.). Sens życia osadzony jest w pewnej przyszłości, której nie można sobie wyobrazić bez tego systemu „my”. A skala tego znaczenia będzie zależała od skali tego „my” i nas jako części. Następnie, aby uciec od samotności lub zmienić coś w swoim życiu, człowiek potrzebuje nowego „my”, które pomoże dokonać tej zmiany. Nowe znaczenie budowane jest poprzez nowe „my”. Jeśli to nowe „my” się nie „wydarzy”, człowiek może popaść w głęboką depresję i ostry, bolesny stan doświadczenia samotności i opuszczenia. Wróćmy do przykładu syna, matki i synowej. Jeśli synowa zrozumie przyczynę ciągłego dokuczania matki, może pomóc jej znaleźć nowy system „my”. Na przykład nie porównuj swojego systemu „my” z poprzednim systemem, zwracając się do matki o radę, aby poczuła, że ​​należy do nowego systemu. Lub powierz jej wychowanie dzieci. Albo wydać matkę za mąż, żeby miała nowy system „my” (przykładem może być film „Z powodów rodzinnych”, w którym matka przestała ingerować w relacje młodej rodziny, gdy sama została synową ). Albo znajdź dla mamy jakieś hobby, grupę podobnie myślących ludzi, gdzie będzie czuła się zaangażowana w system. Swoją drogą potrzeba przynależności do systemu „my” wyjaśnia, dlaczego po rozwodzie jedno z małżonków szybko znajduje zastępstwo dla swojego partnera. Strach przed przeżyciem stanu samotności popycha go do pilnego poszukiwania nowego „my”, aby łatwiej przetrwać rozstanie i upadek poprzedniego systemu „my”. Co nam daje ta wiedza? Podsumujmy: Człowiek w społeczeństwie nie wyobraża sobie swojego istnienia bez jakiegoś systemu „my”. Każdemu wyjściu z systemu i niepowodzeniu w zdobyciu nowego systemu towarzyszy silne napięcie i dotkliwe doświadczenie samotności życie człowieka jest jednoznaczne, przewidywalne, pozbawione rozwoju indywidualności. Jakie jest wyjście z tej sytuacji? Są trzy z nich: Pierwsza to pozostać przy jednym systemie „my”, ograniczać rozwój jedynie w ramach tego systemu i być przygotowanym na poczucie samotności w przypadku utraty tego systemu. Drugie to badanie różnych systemów „my”, badanie zasad budowania systemów, ich praw, reguł, światopoglądów, postaw i ideologii. I dostosowanie się do tych systemów, aby zawsze można było łatwo wybrać nowy system „my”, jeśli stary ulegnie zniszczeniu. Trzecim jest wejście w stan samotności i zyskanie w nim sił. To najtrudniejsza droga, która będzie wymagała od nas odwagi. Każdy z nas czasami cierpi z powodu poczucia samotności. Jest to nieunikniona cena za prawo do zachowania swojej indywidualności. Stan samotności. Teraz spróbuj mentalnie wyobrazić sobie, że jesteś w pustej przestrzeni, usuń ze swojej percepcji wszystko, co wiąże się z „my”. Często jest to trudne, wręcz niemożliwe, do wyobrażenia sobie. Ale to jedyna szansa, aby wejść w całkowitą samotność, przetrwać ją i przejąć jej moc. Aby wejść w stan samotności i zyskać dzięki temu siłę, jest tylko jeden sposób - całkowicie uwolnić się od wszelkich „my”. Tylko wtedy mogą nastąpić narodziny naszej wyjątkowości, pojawić się nasze prawdziwe ja. I odpowiednio tylko wtedy będziemy mieli szansę na zupełnie inne życie, które będzie dla nas jak najbardziej satysfakcjonujące. Życie, w którym czujemy się dobrze wszędzie: zarówno ze sobą, jak i w różnych systemach „my”, od których nie jesteśmy zależni. W przeciwnym razie zawsze będziemy skupieni na poszukiwaniu tego „my”, które będzie odtwarzać te same scenariusze naszego życia, czy tego chcemy, czy nie. Sam.