Półki księgarń zapełnione są literaturą adresowaną do rodziców, przepełnioną głośnymi obietnicami wychowania bez kary, przemocy, kaprysów, histerii itp. Czy jednak można realizować praktykę wychowawczą bez kary i co uważa się za karę? Z reguły teza „edukacja bez kary” niesie ze sobą ideę nienaruszalności i braku fizycznego wpływu ze strony rodzica. Ale co z innymi rodzajami kar? A co jeśli całkowicie zrezygnujemy z wszelkich rodzajów kar, co pozostanie w edukacyjnym arsenale rodziców? W końcu, szczerze mówiąc, rodzice nie mają w swojej skarbonce zbyt wielu narzędzi – wystarczą zachęty, kary i osobisty przykład. I czy zawsze da się poradzić sobie ze wszystkimi zadaniami życiowymi, jakie napotykają zarówno niedoświadczeni, jak i „profesjonalni” rodzice wychowujący swoje dzieci bez kary? Co należy wziąć pod uwagę przy wyborze kary dla dziecka: Wiek dziecka. Pierwsze lata, a właściwie miesiące życia, kiedy maluszek zaczyna samodzielnie poznawać świat poza łóżeczkiem czy ramionami rodziców, są dla wielu dorosłych bardzo trudne. Każdy krok, każda próba zdobycia nowej „wysokości” obarczona jest obrażeniami lub szkodami materialnymi. Wiek „Widzę cel – nie widzę barier” jest niebezpieczny dla organizmu dziecka i psychiki rodziców. Tutaj pozostaje tylko zalecić cierpliwość i czujność, przewidując katastrofy. Należy maksymalnie zabezpieczyć przestrzeń, usunąć i uniemożliwić dostęp do potencjalnie traumatycznych, cennych i ważnych przedmiotów. Można zastosować różne systemy i tymczasowe zamki do szafek, przechowywać dokumenty i inne wartościowe przedmioty w szczelnie zamkniętych skrzynkach itp. Staraj się nie pozostawiać dziecka bez opieki w potencjalnie niebezpiecznej sytuacji. Ale nadal warto dać dziecku możliwość poznania świata, także od jego niebezpiecznej strony. Jeśli nieustannie oblegasz dziecko i nie dajesz mu możliwości spróbowania swoich sił w opanowaniu otaczającej go przestrzeni, rozwój zostaje zatrzymany i utracona zostaje wiara w jego możliwości. Tak, może to boleć, tak, może być strasznie, ale mama jest przy mnie i zawsze pomoże i pocieszy, jeśli zajdzie taka potrzeba, a ja nie zwiążę Cię mocniej ze sobą i nie wypuszczę, bo świat jest niebezpieczny i wrogi Skala przestępstwa. W tym przypadku konieczne jest skorelowanie skali „zbrodni i kary”. Na przykład, jeśli dziecko zapomniało ubrania na zmianę i otrzymało naganę za wychowanie fizyczne, co samo w sobie jest karą, to zakłada się, że odtąd będzie ono bardziej odpowiedzialne za przygotowanie się do szkoły. W tej sytuacji nikt nie ucierpiał oprócz samego dziecka. Ale, powiedzmy, sytuacja dotyczy innych osób, które zostały skrzywdzone przez Twoje dziecko, to zupełnie inna sytuacja, w której przede wszystkim musisz dokładnie zrozumieć i nie podejmować pochopnych decyzji. Na przykład dotarła do Ciebie informacja, że ​​Twoje dziecko kogoś obraziło, ale dlaczego to zrobiło, w jakich okolicznościach itp. Lub, co jest bardzo powszechne wśród współczesnych nastolatków, spowodowało uszczerbek na zdrowiu lub uszkodzenie mienia, oczywiście jest to smutne, ale trzeba też najpierw zrozumieć sytuację, czy była to wymuszona samoobrona, czy też reakcja afektywna długotrwałego znęcania się ze strony rówieśników? Jeśli jednak w obecnej sytuacji Twoje dziecko zachowało się jak złośliwy agresor, prowokator itp. Logiczne jest, nawet jeśli nie jest to częścią waszego światopoglądu i zasad edukacyjnych, aby za takie przestępstwo wybrać proporcjonalną karę. Jest to kara skuteczna i zrozumiała. Konwencjonalnie, jeśli Twoje dziecko nie przepada za słodyczami, to nie ma sensu zabraniać mu jedzenia słodyczy w ramach kary. Z jednej strony jestem przeciwna karom fizycznym, ale czasami częściej postrzegana jest przemoc psychiczna w postaci ignorowania i odrzucenia boleśnie przez dzieci i ma znacznie większe traumatyczne konsekwencje niż wtedy, gdy rodzic po prostu da dziecku klapsa. Co mogę polecić rodzicom w nieprzyjemnej, nadzwyczajnej sytuacji.