W rzeczywistości istnieje wiele różnych teorii dotyczących przyczyn zaburzenia osobowości typu borderline u ludzi. Niektórzy uważają, że ta choroba ma podłoże genetyczne, inni uważają, że przyczyną są czynniki środowiskowe, czyli środowisko, społeczeństwo, mikroklimat, w którym dziecko się wychowuje. Każdy ma rację na swój sposób. Jednak opierając się na swoim doświadczeniu, chciałbym zwrócić uwagę na pewne punkty, które występowały dosłownie we wszystkich przypadkach moich klientów cierpiących na zaburzenie typu borderline. Przede wszystkim, moim zdaniem, jak pisałem wcześniej w moich artykułach, podstawą pojawienia się BPD to choleryczny typ temperamentu, czyli specyficzna wrodzona dynamiczna cecha centralnego układu nerwowego. Jest to jednak jedynie warunek wstępny powstania zaburzenia typu borderline, a nie jego przyczyna. Poważnym powodem jest fakt, że prawie we wszystkich przypadkach, w których u dzieci rozwinęła się później BPD, były to zimne, pozbawione emocji matki i przynajmniej odrzucający ojcowie. W niektórych przypadkach ojcowie okazywały dziecku także przemoc fizyczną (bicie i systematyczne kary), nie mówiąc już o przemocy psychicznej. Dzieci ze swej natury są niezwykle emocjonalne. Z jednej strony pilnie potrzebują wyrazić swoje emocje, swoje stany, az drugiej strony zobaczyć reakcje emocjonalne dorosłych. To podstawa dziecięcej eksploracji otaczającego go świata. Studiuje otaczający go świat i stara się odnaleźć w nim swoje miejsce zarówno poprzez postrzeganie poprzez układy zmysłów, jak i poprzez reakcje emocjonalne. I wyobraża sobie sytuacje, w których matka, osoba najbliższa dziecku, nie tylko nie reaguje na emocje dziecka, ale dystansuje się od nich na wszelkie możliwe sposoby. Co więcej, ona sama nie wyraża żadnych emocji, zabrania dziecku płakać, zabrania mu krzyczeć (wyrażać złość), zabrania mu śmiać się i wyrażać radość. W ten sposób dziecko zostaje pozbawione możliwości wyrzucenia swoich emocji, wyrażenia swoje uczucia, wyraża swoje potrzeby, które w wielu przypadkach są ignorowane. Dziecko jest pozbawione czułości, ciepła, miłości. Jego emocje są „zamrożone”; rozumie, że emocje ego i jego zainteresowania nie są nikomu potrzebne. Co oznacza, że ​​on sam nie jest ważny. Jeśli matka jest zimna i nie reaguje ani na radość dziecka, ani na jego smutek, gdy matka nie wczuwa się w nie i nie cieszy się wraz z nim jego zwycięstwami i osiągnięciami, dziecko nie tylko traci poczucie własnej wartości, ale zaczyna uważać się za puste miejsce. Traci równowagę. Nie wie, na kim lub na czym może polegać. Wszystko staje się niestabilne i niepewne, pojawia się uczucie niepokoju. Dziecko traci poczucie bezpieczeństwa, to właśnie o to bezpieczeństwo będzie zabiegać przez całe życie. Aby zminimalizować ryzyko rozwoju u dziecka zaburzenia typu borderline, musi czuć się ważne, musi rozumieć, że jest wartościowe, że jest. jest kochany. I że ma w tym życiu na kogo liczyć. Zdarzały się sytuacje, gdy rodzice różnie reagowali na te same emocje dziecka lub jego działania. Albo zachęca się do takich zachowań, albo emocji, potem nagle je potępia się, a potem stosunek do nich staje się neutralny. W tej sytuacji gubią się także wytyczne. Jeśli regularnie pojawiają się tak różnorodne reakcje na pewne momenty, to także wyrywa dziecku grunt spod nóg. Traci się także wsparcie i stabilność, wszystko jest niestabilne i amorficzne. Dziecko w takich sytuacjach nie rozumie, nie jest w stanie nauczyć się: co jest dobre, a co złe, jak postępować, a czego nie. Gdzie leżą granice akceptowalnego zachowania. Najbardziej negatywne jest to, że w pewnych wrażliwych okresach, kiedy sfera emocjonalna dziecka powinna się kształtować i rozwijać, ulega ona, jeśli nie zniszczeniu, to przynajmniej bardzo silnej deformacji. Głównymi emocjami zaczyna być złość, wściekłość, drażliwość i pojawia się agresja. Przyjrzyjmy się podstawowym potrzebom emocjonalnym dziecka. To potrzeby emocjonalne. 1. Najważniejszą potrzebą dziecka jest. 8-915-658-78-90