Od autorki: Drodzy rodzice, matki i ojcowie, jeśli zauważycie, że Wasze dziecko jest niepewne siebie. Przede wszystkim potrzebuje Twojego wsparcia i pomocy. Kilka wskazówek, które pomogą Twojemu dziecku poczuć się pewniej. Wycofanie się, nieśmiałość, brak pewności siebie... Jeśli zauważysz, że Twojemu dziecku dorastając brakuje pewności siebie, to Ty to robisz. trzeba na to zwrócić szczególną uwagę, gdyż dalszy jego rozwój w tym kierunku przyczyni się do pojawienia się nadmiernych zawiłości, trudnej komunikacji, a w efekcie doprowadzi do niemożności samodzielnego podejmowania decyzji w dorosłym życiu. Im szybciej zwrócisz uwagę rodziców na ten ważny punkt, tym szybciej uchronisz siebie i swoje dziecko przed możliwymi problemami, zarówno obecnymi, jak i przyszłymi. Dzieci, które nie są pewne siebie i swoich umiejętności, czują się nieswojo zarówno na przerwach, jak i podczas zabaw z rówieśnikami a zwłaszcza na zajęciach, gdzie trzeba wykazać się wiedzą. Dzieci niepewne siebie, znając cały materiał edukacyjny, boją się odpowiadać przed klasą w klasie, nie podnoszą ręki, bojąc się popełnić jakiś błąd. Dzieci niepewne siebie nie doceniają swoich możliwości i możliwości, najczęściej są niezadowolone ze swojego wyglądu. Dorastając, takim dzieciom i młodzieży trudno jest dogadać się z ludźmi, ponieważ nie doceniają siebie. Najczęściej niepewnym dzieciom i młodzieży towarzyszą przez całe życie uczucia zwątpienia, niepokoju, wstydu, poczucia winy i smutku. Obraz jest ponury, prawda? A jeśli w domu takie dzieci nie znajdą wsparcia i uwagi ze strony bliskich, taka sytuacja może przerodzić się w straszliwą tragedię. Jak postępować, aby dziecko nie czuło się niepewnie i nie stało się aroganckie? Oto kilka wskazówek, które pomogą Twojemu synowi lub córce poczuć się szczęśliwszymi i pewniejszymi siebie, nie popadając w złudzenia wielkości: Miłość Wymieńmy od razu główny klucz do pewności siebie. To jest twoja miłość. Nie ślepa adoracja, ale miłość. Kiedy dziecko czuje, że jest kochane, bez względu na wszystko. Aby Twój syn lub córka to odczuli, nie wystarczy znaleźć odpowiednie słowa. Trzeba naprawdę kochać. A wtedy twoje uczucia przejawią się we wszystkich twoich działaniach i słowach, niezależnie od tego, czy będziesz mówić surowo, uprzejmie, czy żartujesz. Dzieci z pewnością czują się najważniejsze. Twoje uczucie rozgrzeje dziecko i zbuduje w nim zaufanie, co pomoże mu nie popaść w przygnębienie lub, odwrotnie, samozadowolenie z każdej uwagi. Jak kochać dziecko tak, żeby naprawdę to czuło, rozgrzewało go i tworzyło w nim podstawę do zdrowego postrzegania siebie, do niezależności od „kija i marchewki” w postaci pochwał czy krytyki ze strony otoczenia? pierwsza osoba, którą spotyka? To całkiem proste. Przypomnij sobie na przykład swoją ciążę. Czy spodziewałeś się wyjątkowego dziecka (pięknego, mądrego) czy też byłeś gotowy pokochać tego, który pojawi się w Twojej rodzinie? Ogrzej go, daj ciepło temu, który będzie z tobą, niezależnie od jego cech? Pomimo kłopotów i sytuacji? Jak rozumiesz, prawidłowa odpowiedź jest druga. Pytanie nie dotyczy tego, jak wyrażasz to dziecku. Wychowujesz go, więc powinien otrzymywać różne reakcje na swoje różne działania. Ważne jest, abyś Ty sam, niezależnie od tego, co mówisz i jakie zachowanie prezentujesz, pamiętał, co kochasz. Zachęcaj do wysiłku Załóżmy, że masz dwójkę dzieci. Jeden z nich jest niesamowicie utalentowany w języku angielskim, drugi w matematyce. Wyobraź sobie, że chwalisz ich za wyniki w języku angielskim. Codziennie Sasza przynosi ze szkoły „piątkę” w języku obcym, a Waria przynosi „trójkę”. Za każdym razem Sasza jest zachęcana, Varya jest karcona, mimo że temat jest dla Sashy bardzo łatwy, a dla Varyi trudny, ale ona próbuje. Syn staje się arogancki, choć nie czyni żadnego wysiłku, a wyobrażając sobie, że jest wyjątkowy, może przestać próbować w innych obszarach. Córka, która najprawdopodobniej zrobi wszystko, co możliwe i niemożliwe – a mimo to otrzymuje niskie oceny, po prostu doświadczy rozpaczy i załamania – i w zasadzie może zrezygnować z osiągania wyników,lub na twoją obiektywność. Zacznie opuszczać zajęcia lub koncentrować się na zupełnie innych rzeczach. Dlatego ważne jest, aby zwracać uwagę na to, w co dziecko wkłada wysiłek i nagradzać je. Mały sekret pedagogiczny: możesz prowadzić specjalny dziennik „za wysiłki”, wystawiać w nim oceny za codzienne wysiłki nie tylko w sprawach szkolnych, ale także w różnych obszarach. Zachęcaj do wysiłku na różne sposoby - wycieczkami do zoo, planetarium, kina... niech nagroda sama w sobie będzie rozwojowa (a nie słodycze i ciastko) - nie wychowujmy małego żarłoka! Podejmowanie decyzji Pozwól dziecku podejmować różne decyzje w ciągu dnia i w ogóle w życiu. Doświadcza także konsekwencji swoich decyzji i uczy się pojęć dotyczących odpowiedzialności. Dzięki temu poczuje się jak mały dorosły i naprawdę dorośnie i rozwinie się. Nie porównuj swojego dziecka z Petyą, Maszą z sąsiedztwa i wyimaginowanym idealnym synem. Przyznaj przed sobą, że takie porównania to banalna zazdrość i nieumiejętność kochania dziecka. A ta niezdolność (patrz punkt pierwszy) może mieć niezwykle negatywny wpływ nie tylko na jego poczucie własnej wartości, ale także na życie w ogóle. Motywuj go nie przykładem innych dzieci, ale możliwością pokazania swoich talentów, namalowania obrazu, wymyślenia i wymyślenia czegoś ciekawego... czyli rzeczy kreatywnych. Wtedy dziecko nie będzie się denerwować sukcesami innych ludzi (i będzie budować swoją samoocenę w zależności od tego, co Katia otrzymała dzisiaj po rosyjsku), ale będzie zwracać większą uwagę na własne sukcesy. Stwórz dla swojego dziecka godnych bohaterów. Dobrze jest dawać przykład… tak, prawdziwych bohaterów. Do których nie będziesz mógł od razu przeskoczyć. To da dziecku inspirację i siłę. Poinformuj dzieci o bohaterskich postaciach, które inspirują nie tylko sukces, ale także osobisty charakter lub niesamowite czyny. Podążanie za jakimś ciekawym ideałem i dążenie do osiągnięcia wysokiego celu doda dziecku mnóstwo energii – a on po prostu nie będzie miał czasu ani ochoty myśleć o tym, jak wczoraj się z niego śmiali. Aby zainspirować dziecko w ten sposób, naprawdę musisz spróbować, ale warto. Nie przechwalaj Nie ma potrzeby chwalenia dziecka zbyt bezinteresownie. Robiąc to, możesz uzyskać zniekształcenie, gdy Twój uczeń po prostu opadnie na laury, zrelaksuje się i zacznie „błąkać się”, myśląc, że osiągnął już wszystko. Naszym celem nie jest lenistwo i samozadowolenie. Pamiętaj, że lepiej nagradzać wysiłki – ale z umiarem. Ogólnie rzecz biorąc, niech motywem działania dziecka nie będzie pochwała, ale sama pasja, proces. Nie upokarzaj. To oczywiście jest oczywiste. Jeśli obrażasz osobę jako osobę, ryzykujesz po prostu utratą jego zaufania. Pamiętaj, że ważne jest, aby krytykować działania, niewłaściwe wyrażanie emocji, a nie samo dziecko. Niech zrozumie, że może WSZYSTKO. Najważniejsze to chcieć i ciągle próbować. Wygląd i inne problemy Jeśli dziecko ma na przykład kompleksy związane z wyglądem lub jąkaniem, należy podjąć wysiłki, aby skorygować te braki, jeśli jest to możliwe. Ułatwi to życie Twojemu dziecku i skupi się na właściwych rzeczach. Jeśli jest to trudne, w rzeczywistości jest to kolejna szansa, aby nauczyć swojego syna lub córkę zrozumienia, że ​​on/ona nie jest tylko „osobą w okularach” lub „jąkałą”, ale czymś znacznie więcej. Ma swój wewnętrzny świat, cele, hobby... wreszcie poszerz horyzonty swojego nieśmiałego ucznia. Pomyśl o fizyku teoretycznym Stephenie Hawkingu! To ktoś, kto, wydawałoby się, mógł popaść jedynie w depresję – jednak zamiast skupiać się wyłącznie na sobie, myślał o Kosmosie. Znajdowanie osób o podobnych poglądach Być może w szkole dziecko jest kujonem lub nauczyciele określają je mianem „ucznia klasy C” (chociaż może być bardzo uzdolnione w niektórych przedmiotach). A może ktoś obecnie występuje przeciwko niemu. Gdzieś jego problemy są dla ciebie wskazówką, czego potrzebujesz, aby popracować nad jego charakterem, być może zwrócić się do psychologa. Krytyka często wskazuje nam na istotne problemy. Zarówno uczniowie, jak i rodzice. Być może sami czegoś nam brakuje.