Mmmm... (głośno). Panie, jakże wszystko jest zmęczone! (do siebie, do wszechświata). Czy kiedykolwiek się zamkniesz, jesteś taką kreaturą?! (do siebie, do budzika). Muszę wstać. Nie, poważnie, Anh. Nie, „tylko chwilkę”. Jeszcze raz prześpij wszystko na świecie i wszystko. I to będzie twoja wina. Nienawidzę patrzeć rano w lustro. Ale nie ma wyjścia: jeśli nie będziesz patrzeć, nie będzie lepiej ani w dzień, ani wieczorem. A kiedy wokół oczu powstało tyle zmarszczek? To nie kurze łapki, to łapy... dinozaura! Podobno to samo zwierzę deptało mi w nocy po plecach. Dlaczego czuję się taki załamany? Jest poranek, powinnam być wypoczęta i świeża, powinnam trzepotać nogami i niecierpliwie czekać na nadchodzący dzień. Ile lat minęło, odkąd ostatni raz nie mogłam się doczekać nowego dnia? Dziesięć? Nie, więcej... Uff, znowu kończy się szampon. Teraz czekam tylko na noc, bo w nocy wszyscy śpią i nikt mi nie przeszkadza, a ja też śpię. Ale noc jest jeszcze daleko. Nooo... Co za brutal ukradł suszarkę do włosów z łazienki? Och, to nie brutal, to Igor. Nieuk. Wczoraj zasuszyłam plamę na dżinsach. Czy naprawdę trudno jest odłożyć wszystko na miejsce? Tak. Włosy są czyste. Makijaż jest na swoim miejscu. Cóż, w lustrze nie jest już tak strasznie. I to jest w porządku. Załóżmy, że nikt nie wie, co tam jest, pod farbą, Igor, wstawaj. Igor! Twoja pierwsza lekcja to sprawdzian, nie zapomniałeś? W algebrze, w algebrze. Dmuchnij do kuchni, zrób kawę i na mnie też. Marsz! Nie, możesz umyć zęby później! Masza, obudź się. Już czas, kochanie. Idź umyj twarz i zęby, póki łazienka jest wolna. I usiądź, żeby przejrzeć historię naturalną, obiecałeś podnieść rękę. Cholera, czym mogę was wszystkich nakarmić? Van, cóż, dlaczego tak leżysz? Mały, czy co? Puść mnie, będę dla ciebie miły, mam już makijaż... No dobrze, zadzwonię za dziesięć minut. Po co znowu jajka i kiełbaski? A ponieważ, kochani, nie jecie owsianki, a stanie rano przy kuchence to nie mój czas, to i tak muszę was wszystkich wysyłać na spotkania, a potem do pracy, dzisiaj zbieracie naczynia do zmywarki. Nic nie jest „małe”. Van, co masz na myśli, mówiąc, że już uciekł? Kto zabierze dzieci do szkoły? Kierowca taksówki?! Po co im taksówkarz, skoro mają ojca? Diabeł mnie pociągnął, znalazłem kogoś, kogo mogę urodzić. Co z ciebie za kretyn? Twój sweter jest fioletowy, a rajstopy czerwone. Zmień szybko ubranie, Igor, jeśli dostaniesz mniej niż cztery, nie musisz wracać do domu. Pamiętasz umowę? Więc pamiętaj, Panie, gdzie do cholery jest moja torba? Ale skąd wiesz... Co za płaszcz! Myślałam, że w infiniti jeżdżą tylko takimi poltami, a tu proszę! Na naszej sto siódmej trasie. Panie, cóż, ona w swoim życiu zrobiła to, czego ja nie zrobiłam i dlaczego teraz ma taki płaszcz, buty i manicure bez zarzutu… Manicure! Ach-ach-ach... Olga z przerażeniem patrzyła na swój lakier z przedwczoraj. Zapomniałem. Wczoraj rzeczywiście cała rodzina oglądała film do późna, a ona przysypiała, a zaraz po napisach końcowych poszła spać, bo była śmiertelnie zmęczona i w ogóle, czy człowiek ma prawo choć raz się położyć w łóżku? życie, nie czekając, aż wszyscy inni zasną. No i tak. I wyciągam rękawiczki z torby - jest ciepło. Nie było nawet gdzie schować rąk! Właściwie żyło im się dobrze, wygodnie, mogli dojeżdżać z domu do pracy bez przesiadek. Olga uczyła angielskiego w liceum przez piętnaście lat. To znaczy, oczywiście, dwa razy poszła na urlop macierzyński, więc nie piętnaście, ale mniej, ale dokładnie tyle lat minęło, odkąd przyjechała tu w poszukiwaniu pracy (miejsce zaproponowała koleżanka mojej mamy z wydziału edukacji) - i dostał pracę. Od tego czasu wiele się zmieniło. Na przykład ich kierownik wydziału, szkodliwa pani w czcigodnym wieku, z kierownika wydziału została dyrektorem szkoły, a to, wydawałoby się, jest znacznie gorsze! – uczyniło go jeszcze bardziej szkodliwym. Mówią, że doskonałość nie ma granic - więc może sarkazm i upór to osobista doskonałość Zoi Pawłownej. Dzieci znów stały się inne. Co drugi wisi sprzęt, na który Olga musiałaby wydać dwie pensje. Ale absolutnie każdy wie, jak sobie z tym poradzić. Wcześniej podczas przerw dyżurujący nauczyciel musiał to robićuważaj, żeby nie biegali za dużo po korytarzu, teraz, gdy nie gromadzą się w kątach, żeby oglądać porno na tabletach, które mają nieograniczony dostęp do Internetu. Znów ona sama się zmieniła. Studiując na uniwersytecie (oczywiście z piątkami) przygotowywała się na to, że przyjdzie do szkoły, będzie kochać dzieci, a dzieci będą ją kochać, a ona będzie im opowiadać o swojej ukochanej Anglii, organizować wieczorki tematyczne przyjęcia, a do dziewiątej klasy każdy z jej uczniów będzie mógł płynnie czytać po angielsku – tak, w wolnym czasie. No cóż, niech to będzie science fiction, ale po angielsku, jak rozumiesz, rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Papierkowa robota i wszystkie inne niejasne części życia nauczyciela wysysały z niej sok życiowy. Dzieci wydawały się jej obojętne. Kiedy wyszła z pierwszego urlopu macierzyńskiego, było już tylko gorzej (oczywiście nikomu nie powiedziała, ale czuła się tak, jakby po prawie dwóch latach siedzenia w domu mózg jej się skurczył, a połączenie z rzeczywistością została przecięta jak nić). Po drugiej... po drugiej już prawie nie była zdenerwowana - wiedziała, czego się spodziewać. Znowu twarz. I kolejna szafa. No cóż, szafa, powiadasz. Najłatwiej jest dostosować się do współczesnego ideału. Ale nie. Na pewno nie na pensję nauczyciela. Ponadto Oldze katastrofalnie nie podobało się to, co widniało w witrynach dostępnych dla niej sklepów. Przyznała się kiedyś matce, że chyba w głębi duszy stoi za modą i zazdrościła tym, którzy nie zostają w tyle – nie mają, powiedzmy, takiej potrzeby – i mogą ubierać się, co im się podoba, ale swoje czterdzieści minut dziennie Z nabożnością przeglądała katalogi z modą. („Czy mam w tym domu prawo zrobić chociaż coś dla siebie, a nie dlatego, że każdemu coś jestem winien?!”) Masza, co robisz? Rosyjski? Czy jadłeś? Cienki. Umyłeś naczynia? Umyj to. Dlaczego Igor nie odbiera telefonu? Nieuk. Czy on jadł? Idź i zapytaj. Czy twój ojciec nie dzwonił? Czy będzie za późno? OK. Nie, nie kupię, naleśniki na co dzień szkodzą. Chodź, odrób swoją pracę domową. Do widzenia. Do domu za dwie godziny, nie wcześniej. Póki te diabły jeszcze sprzątają klasę... Tak, podróż trwa ponad godzinę, bo są korki. Zmęczony. Chciałbym gdzieś pójść z Maszą, ale nie mogę. Ale kiedyś szyliśmy i rzeźbiliśmy razem, było super. A Igor – sam by nigdzie nie poszedł, ma już swoje sprawy, swoje plany, mamo – nie zbliżaj się! A Vanka... Gdzie on jest i dlaczego będzie późno? I dlaczego prawie w ogóle nie ma to dla mnie znaczenia? Chyba nie ma już siły, żeby cokolwiek zmienić. Po prostu nie mam siły. Dokąd idą, siła? Dlaczego zdrowa kobieta w kwiecie wieku (można by powiedzieć „siły”, ale to jeszcze nie możliwe) o każdej porze dnia i nocy czuje się jak wyciśnięta myjka i dokąd ucieka kobiece piękno? 25? Jeśli zbudujesz zestaw argumentów przeciwko tej pytającej tezie, to wybierz się na spacer po mieście w ciepły letni wieczór, najlepiej nawet w wakacje, i przyjrzyj się różnorodnym wcieleniom „przeciętnej kobiety” - masywności przekrój daje bardzo odkrywczy wynik. I nie ma co mówić o biologii i wszelkich trudach życia kobiety, zwłaszcza tych rzekomo związanych z macierzyństwem. Jest wiele kobiet, które urodziły i wychowały trójkę, czworo dzieci, wyglądają lepiej niż te, które nie mają wcale lub mają tylko jedno. Taki globalny brak sił, który może trwać latami, ma bardzo prostą formułę: występuje kiedy jest to zbędne, ale niepotrzebne. Co możemy zaobserwować u bohaterki naszego szkicu, Olgi? Po pierwsze, obsesję na punkcie negatywnych emocji. Na górze jak zwykle króluje złość i użalanie się nad sobą. Łatwo to wytłumaczyć: emocje są „paliwem”, pożywieniem dla naszej psychiki. Doświadczając emocji, generujemy (dla siebie) energię. Co więcej, zarówno w doświadczeniach negatywnych, jak i pozytywnych. Jest jednak między nimi duża różnica: pozytywne emocje są jak lokata w banku, składasz ją, a potem zbierasz korzyść – odsetki. Pozytywnie zabarwione wspomnienia mogą dać nam siłę na bardzo, bardzo długi czas. A energia z negatywnych emocji szybko się wyczerpie. Wymagane jest nowe ładowanie. Zgadnij, za jakimi emocjami „podąży” osoba, która czuje się pozbawiona energii w takiej sytuacji? Tak,Z pewnością. Najprawdopodobniej sięgnie po nową dawkę negatywności. A z jakich uczuć najczęściej czerpiemy energię, to już kwestia… przyzwyczajenia. Tak, to tylko nawyki. Dlatego zwykłe odniesienie do trudnego dzieciństwa z psychologicznego punktu widzenia nie sprawdzi się tutaj. Nawyk kształtuje się w ciągu 21 dni. Dlatego nawet jeśli narzekasz i przeklinasz przez 25 lat, w ciągu 3 tygodni możesz łatwo „nauczyć się na nowo” i nadal czerpać energię z przyjemności. Nie twierdzimy, że będzie to łatwe, ale naprawdę jest to możliwe. (Ważna uwaga: nie mówimy też, że życie powinno składać się wyłącznie z czekolady i wanilii, bez miejsca na irytację, smutek czy złość. Ale tak jest. tylko w tych kontekstach, gdzie są one odpowiednie, naturalne i... szybko mijają. Jak rozumiesz, jest ich znacznie mniej niż innych przeznaczonych do radości). Po drugie, w życiu naszej bohaterki jest za dużo próżności. Czy rozpoznajesz tę cechę na jej obrazie jako swoją? I powiedz mi, czy wilk, tygrys, a nawet wiewiórka kiedykolwiek się denerwują? A co z Twoim ulubionym kotem? NIE. Potrafią działać bardzo szybko, ale zawsze w równowadze relaksu i spokoju. Możesz tylko zawracać sobie głowę pustym powodem i tylko na próżno. Oznacza to, że jeśli coś powoduje w Tobie takie zachowanie/uczucie, to najprawdopodobniej nie ma to dla Ciebie znaczenia. A – to bardzo ważne – próżność często towarzyszy nam, gdy przejmujemy odpowiedzialność za kogoś innego. Czy dziecko odrobi zadanie domowe? przepraszam, jego odpowiedzialność. Czy to w pierwszej, czy w dziesiątej klasie. Czy twój małżonek też będzie jadł kolację? Pamiętaj, jak się czujesz, gdy ktoś próbuje cię kontrolować na twoim terytorium. Trudno to nazwać miłością i wdzięcznością... Widać, że zostaliśmy wychowani w taki sposób, że o oceny naszych dzieci martwimy się jak o nasze własne, bo jest to dla nas ocena naszych kompetencji jako rodziców. Ale dlaczego te nasze problemy miałyby dotykać naszych dzieci? Po trzecie i najważniejsze (gra słów zamierzona), zdarza się, że człowiek nie ma w życiu najważniejszej rzeczy. Bez celu. A marzenie odkłada się na półkę – cóż, albo do długiego pudełka z napisem „kiedyś później” (pamiętajcie, to jest ten moment, który nigdy nie nadchodzi). Możesz mieć zarówno rodzinę, jak i pracę – i czuć, że Twoje życie ma sens i spełnienie, jest podporządkowane czemuś ważnemu. Dedykowany, jeśli chcesz. Albo możesz mieć jedno i drugie - i mieć wrażenie, że lata przeciekają Ci między palcami i wszystko jest na próżno, na próżno... Musimy Cię ostrzec: czasami w tym, drugim przypadku, ludzie czują, że muszą się pozbyć wszystko, co je powstrzymuje, a wtedy wzbiją się, odlecą... To jest iluzja. Jeśli coś Cię powstrzymuje, dzieje się tak głównie od wewnątrz. Możesz przenieść się do innego środowiska - i tam ugrzęznąć jeszcze głębiej. I najprawdopodobniej, aby nastąpiły zmiany jakościowe, system wymaga zmiany od wewnątrz. Z wnętrza... siebie A wtedy, kiedy z wnętrza siebie wprowadzisz jakiś nowy stan na zewnątrz, wtedy zaczną się cuda. To, co zewnętrzne, może zniknąć i zostać zastąpione przez nowe lub może zmienić się nie do poznania. W każdym razie, kiedy jasno zrozumiesz, co dokładnie chcesz stworzyć w tej czy innej istotnej dla ciebie dziedzinie życia, nie możesz już i nie będziesz żyć jak wcześniej. Czy nie tego chcesz?.. *** – Wania, chcę mieć własną szkołę. – Aha? – Chcę własną szkołę angielskiego. – Co?! Anna chciała ostrzec męża, żeby się nie zakrztusił owsianką, ale powstrzymała się: nie ma czasu i miejsca na żrące słowa. „Chcę otworzyć własną, prywatną szkołę języka angielskiego” – powiedziała powoli i stanowczo Anna. „Czy powinnam wziąć korepetycje?” „Nie”. Dokładnie szkoła. „Oszalałeś?” Czy nie ma dla ciebie wystarczającego obciążenia rządowego? - Nie, mam tam dużo pracy i wcale jej nie potrzebuję. Chcę rzucić pracę i otworzyć własny biznes. Anna obiecała sobie, że za nic w świecie nie będzie się dzisiaj denerwować. Ostatecznie od tej rozmowy zależy przyszłość. – zapytał sarkastycznie Iwan. „Nie, oczywiście”. Ale moglibyśmy wziąć pożyczkę. - To znaczy mógłbym wziąć pożyczkę, prawda? - Tak - No cóż, po co mi takie szczęście? Kredyt hipoteczny został właśnie spłacony, daj mi przynajmniej rok spokoju - Van, zrozum,!