Techniki, które pomogą Ci pozbyć się ataków paniki: 1. „Zamiar paradoksalny” lub „Dewaluacja”. Wydaje ci się, że atak paniki (pa) to najważniejsza bitwa w twoim życiu, najważniejsza bitwa! Zwykle napinasz się i zaczynasz jak najbardziej opierać się tym doznaniom, jakbyś z całych sił trzymał nad głową kamienną płytę. I tu uwaga! W momencie ataku paniki należy rzucić ten talerz i zacząć HUMOROWAĆ. Tak, tak, ze słowami „no cóż, teraz zacznę uciekać, ratując się jak zawsze, Valya ma 30 lat”). Przestajemy uważać naszą bitwę za bitwę na śmierć i życie. I włączamy humor i zaczynamy trollować siebie i swój stan, bo w tej chwili nie walczysz z zawałem serca, ale z nawykiem straszenia się. Tak, na początku nie będzie to łatwe, ale w tej chwili przestaw się z tego ciężkiego talerza na humor 2. Celowo wpadamy w atak paniki i nie ratujemy się. Najważniejszą rzeczą w leczeniu ataków paniki nie jest nauczenie się ratowania siebie i ucieczki przed nim, ale nauczenie się wchodzenia do swojego PA. Wyobraź sobie, że jesteś surferem, który musi zanurkować pod falą. Zatem twój atak paniki jest falą, a ty jesteś surferem, który celowo chce zanurkować pod falą swojego ataku paniki) TWOIM ZADANIEM JEST PRZEŻYĆ ATAKU PANIKI. Ale! Ważne jest, aby w tym momencie nie ratować się w żaden sposób. Wybaczcie mi, eksperci, którzy lubią doradzać picie wody podczas kroku lub branie pigułek – nie możecie tego zrobić, to tylko utwierdza Was w przekonaniu, że coś jest nie tak z Waszym organizmem. Żadnej wody, tabletek, dzwonienia do znajomych i rodziny, wybiegania z lokalu itp. W tym momencie brak działań ratowniczych. Ważne jest dla nas przełamanie odruchu warunkowego i udowodnienie naszemu mózgowi, że tata boi się samego siebie i jest to bezpieczne dla Twojego organizmu.3. „Chodźmy jeszcze mocniej.” W momencie ataku paniki, kiedy już chcesz uciec (gdzieś uciec, wybiec, wezwać lekarza, zadzwonić do kogoś), mówisz sobie w myślach, a może na głos , sformułowanie „Idź jeszcze mocniej”. Próbujesz niejako zintensyfikować swoje doznania, a nie je stłumić, nie stłumić, nie stawić oporu, i odwrotnie. Powtórz to kilka razy, „daj jeszcze mocniej”, „dlaczego jest taki słaby, czy to wszystko?” Pamiętaj, że siła działania jest równa sile reakcji. Im bardziej będziesz opierał się atakom paniki, tym trudniej będzie ci ich nie doświadczyć. 4. Obserwuj swój oddech. Oddychaj tak, jak zwykle po wysiłku fizycznym. wysiłku, próbując przywrócić oddychanie. Nie ma co łapczywie połykać powietrza, masz go już dość. Nie marznij, nie chodź i nie wykonuj lekkich ćwiczeń, poruszaj palcami u nóg.5. Poranna „instalacja” Wiele osób z pasem ma swego rodzaju poranne nastawienie: „dzisiaj na pewno będę mieć pas i dzień minie (znaną trasą)… oby tylko ich dzisiaj nie doświadczyłam!” Teraz Twoja poranna rutyna wygląda tak: „dzisiaj na pewno doświadczę ataku paniki, moim celem jest tego doświadczyć i wiem, co w tej chwili zrobię”. Ważne, żeby to wszystko robić systematycznie, a nie tak, że dzisiaj to zrobię, a jutro pobiegnę wezwać karetkę. NIE. Tworzysz nowy odruch, więc rób to regularnie. I w pewnym momencie sam będziesz zaskoczony, że z ataków paniki nic nie zostało) W poprzednim poście pisałem już, że radzenie sobie z przejawami bólu nie jest trudnym zadaniem. Głównym zadaniem terapii pa jest znalezienie przyczyny ich pojawienia się i praca z nią!