Od autora: Któregoś dnia otrzymałem list o następującej treści: List: Dzień dobry. Od kilku lat jestem w destrukcyjnym dla mnie związku. I nie potrafię się do tego przed sobą przyznać. Wszystko wskazuje na to, że osoba, na którą cierpię, jest narcyzem. Nikt mi nie uwierzy, bo ma taki uroczy wizerunek - fałszywą twarz! W trakcie tego związku rozwinęło się we mnie mnóstwo nowych kompleksów, których wcześniej nie było (odkrył je i wskazał). Czuję się samotny i niechciany. Niepochlebnie wypowiada się o mojej matce i przyjaciołach, podważa relacje z nimi. To pułapka izolacyjna, nie mam już nikogo poza nim. O przyjaciołach za ich plecami wypowiada się niepochlebnie, ale wzniosłe rzeczy mówi im w twarz. Tworzy intrygi i trójkąty (rozumiem, że wynika to z niemożności zaspokojenia się jedną kobietą i poszukiwania nowej energii, która wypełniłaby moją pustkę). To wzbudziło moje wątpliwości. Grozi, że mnie zostawi, jeśli nie będę posłuszny. Nie mogę już nawet się przed nim uratować, czuję, że jest we mnie, nie mam już siebie. To było tak, jakby wyciągnięto ze mnie rdzeń. Nie potrafię nawiązywać bliskich związków i ogólnie mam bardzo problematyczne interakcje ze społeczeństwem. Przed nim taki nie byłem. Miałem przyjaciół, bliskich, radość i zabawę. Teraz nie rozumiem, co się dzieje, nie orientuję się w teraźniejszości, nie widzę przyszłości. Wiem, że są dwa wyjścia: albo mnie wyrzuci jako niepotrzebną, bo... moja energia się wyczerpała, albo decyduję się odejść sam. Powiedz mi, Andrieju Anatolijewiczu, czy mogę całkowicie przywrócić moją osobowość do stanu poprzedniego? A może nie jest to już możliwe, ale da się zbudować coś przynajmniej nowego i funkcjonującego? Oczywiście rozumiem, że należy zapobiegać powstawaniu takich związków w przyszłości, szukać przyczyn we wczesnych związkach (nie widzę narcyzów u moich rodziców lub nie chcę ich widzieć). Cóż to za potrzeba oddania komuś swojej osobowości całym sercem? Mam zbyt wiele pytań... Jestem po prostu zdesperowany, przepraszam... Moja odpowiedź: Witam. Odnalezienie się w roli narcystycznej ofiary to bardzo trudna sytuacja. Powoduje ból, wysysa energię życiową i sprawia, że ​​stale wątpisz w siebie i słuszność swoich decyzji. Metaforycznie relacje te można porównać do relacji między pająkiem a motylem złapanym w jego sieć. Osoby z zaburzeniami narcystycznymi są utalentowanymi manipulatorami i mistrzami dostosowania, potrafią przekonać innych oraz wzbudzić współczucie i uwielbienie. Początkowo w związku dają efekt genialnego partnera, nienagannego i niepowtarzalnego we wszystkim. Jednocześnie ofiara narcyza od samego początku związku ma wewnętrzne poczucie, że w jakiś sposób „nie radzi sobie” i musi bardzo się starać, aby zdobyć i utrzymać miłość narcystycznego partnera. Istnieje poczucie ciągłego napięcia – aby sprostać oczekiwaniom narcyza, a to jest bardzo trudne. Ponadto narcystyczna ofiara na poziomie podświadomości może mieć złudzenie, że narcyz jest małym, żałosnym dzieckiem i należy je uratować, inwestując niesamowitą ilość własnej witalności. Otwiera się bezdenna otchłań relacji, w której trzeba nieustannie poświęcać i porzucać siebie, swoje pragnienia, potrzeby, przyjaźnie i kontakty rodzinne, własny światopogląd i zainteresowania, w imię utrzymania niestabilnej równowagi dyspozycji i reakcji ze strony narcystyczny partner. Osoby o narcystycznej strukturze osobowości charakteryzują się następującymi cechami: są bezwstydne i kłamliwe, usprawiedliwiają się i nie obwiniają się za żadne grzechy w związkach; arogancja, gdy człowiek uważa się za wyjątkowego, wyjątkowego, lepszego od innych i posiadającego uprzywilejowane prawa; pretensjonalność wobec świata i innych ludzi, gdy narcyz uważa, że ​​każdy jest mu zobowiązany i dłużny; zazdrość, gdy inni ludzie, w tym bliscy i ich sukcesy, są postrzegani negatywnie i z pogardą, a także jeśli ktoś jest obiektywnie lepszy w.