Projekt „B.A.D.Ya” o wyjściu ze współuzależnienia: https://www.b17.ru/trainings/project_badya/Przyjdź na lekcję próbną! Bezradność to niemożność poradzenia sobie samodzielnie, samodzielnie zrób coś sam i potrzebujesz pomocy innych, nie masz głębokiej wiedzy, aby rozwiązać problem lub po prostu nie chcesz rozwiązać swojej trudności Bezsilność objawia się niemożnością kontrolowania i wpływania na wydarzenia; niemożność zrobienia/osiągnięcia/przezwyciężenia czegoś, gdy nie można nic zrobić przed naporem wydarzeń nie do pokonania. Ze słownika Ożegowa: BEZNADZIEJNY. Potrzebuje pomocy, nie jest w stanie samodzielnie nic zrobić. Bezradne dziecko. Pacjent jest bezradny. Być w stanie bezsilności. Brak siły, słabość fizyczna. Brak umiejętności działania. Poczucie bezsilności w czymś Jeśli mówimy o bezradności, to dosłownie możemy powiedzieć: „...ktoś może, dla kogoś innego jest to możliwe, ale nie dla mnie”. Na przykład małe dziecko, które niedawno się urodziło, jest całkowicie bezradne , nie może jeszcze zaspokoić swoich potrzeb, ale ktoś inny może to zrobić. Dorosły może, mama lub tata, ale jeszcze tego nie robi. Dziecko krzyczy, płacze i w ten sposób woła o pomoc, a ktoś przychodzi i mu pomaga. Dziecko zawsze sygnalizuje, że czegoś potrzebuje, część jego potrzeb stara się zaspokoić. Otrzymawszy pomoc, nie jest już bezsilny. A jako dorosły człowiek też możesz poprosić kogoś o pomoc, albo możesz w milczeniu poczekać, aż ktoś ją zaoferuje. Jeśli nagle z jakiegoś powodu dana osoba nie ma środków, aby coś zmienić, wówczas staje się bezradna, gdy dorosły czuje się bezradny, to wysyła sobie wiadomość: „Potrzebuję pomocy!”. Otóż, kiedy uświadamia sobie, że sam nie jest w stanie sobie poradzić, idzie i prosi kogoś o pomoc, nie pozostając tym samym sam na sam ze swoją bezradnością, nie staje się jej ofiarą. Na poziomie fizycznym bezradność może objawiać się np w wiadomościach: „Mam złamaną prawą rękę, w gipsie, nie mogę pisać, czy możecie mi pomóc?”; „Nie mam czasu na terminowe wykonanie kilku bardzo ważnych zadań, proszę o pomoc.” Na poziomie psychologicznym komunikaty mogą brzmieć: „Bardzo się martwię, potrzebuję twojego wsparcia”; „Boję się, grozi mi niebezpieczeństwo, proszę, zostań ze mną”. To, jak reagujemy i co robimy w stanie bezradności, zależy od doświadczeń, jakie otrzymaliśmy w dzieciństwie. Czy dziecko zostało zrozumiane, wspierane, jego prośby udzielono odpowiedzi i udzielono pomocy, wówczas ugruntowuje się świadomość, że bycie bezradnym jest czymś normalnym, i można dowiedzieć się, co robić dalej. A jeśli w dzieciństwie dużo ignorowali, obojętnie odpowiadali na prośby, potępiali je za jakiekolwiek przejawy aktywności, zawstydzali lub odwrotnie, udzielali pomocy znacznie wcześniej, zanim dziecko zdążyło zrozumieć swoją potrzebę pomocy, wówczas bezradność staje się bardzo bolesny i trudny do zniesienia stan. A proszenie o pomoc w trudnych chwilach staje się dla takich osób całym problemem. Zanim poprosisz o pomoc, musisz przyznać przed sobą i innymi, że jesteś wobec czegoś bezradny. W Twojej głowie mogą pojawić się następujące frazy: „Nie jestem osobą samowystarczalną”, „Sam sobie nie poradzę”, „Będę słaby, jeśli poproszę o pomoc”, „Mam wady” ," i tak dalej. Przyznanie, że potrzebuję pomocy i wsparcia, może być dla kogoś niebezpieczne, bo wtedy ta druga osoba będzie silniejsza, albo może mnie odrzucić, wyśmiać lub zrobić coś innego, co zrobiono mi kiedyś w dzieciństwie. I wtedy mam prawo bać się i bać, otworzyć się i poprosić o tę właśnie pomoc. Kiedy słyszę słowo „bezsilność”, rozumiem je dosłownie jako „jestem wobec tego bezsilna… nie da się zmienić, nie jest to możliwe dla nikogo i wtedy nie ma już siły.” Dlatego mnie opuszczają. Siła, która zostaje po ciągłych próbach zmiany lub zrobienia czegoś, ale nic się nie zmieniło, wszelkie wysiłki są daremne poczucie bezsilności: „nie jestem w stanie zmienić przeszłości”; „Nie mam mocy, aby przywrócić życie zmarłej osobie”.!