Od autora: Szanowni Państwo, zakładam, że opisane w artykule scenariusze terapii mogą być w przyszłości szczególnie przydatne we wspieraniu pacjentów paliatywnych i ich bliskich. O podróżach do „poprzedniego życia” i „życia między wcieleniami”: praktyczne podejście naukowe do badania i zastosowania tych zjawisk. Nasz współczesny amerykański hipnolog i praktyk, Michael Newton, od dawna praktykuje pod hipnozą regresję z poprzedniego życia. Któregoś dnia jego klientka „zawiesiła się” pomiędzy życiami i opowiedziała, co widziała i co jej się przydarzyło. Michael Newton bardzo zainteresował się tą sprawą i opracował specjalną metodę hipnozy, aby celowo przenieść świadomość człowieka w przestrzeń „między życiami”, w przestrzeń „czystych dusz”. Nazywał ten stan „życiem między życiami”. W ciągu ponad dziesięcioletniej praktyki zgromadził wiele opisów od osób, które były na jego sesjach i sesjach jego uczniów. Podsumował te informacje w trzech swoich książkach: Podróż duszy, Przeznaczenie duszy i Życie między życiami. Wszystkie trzy książki są bardzo przystępne i ciekawe w czytaniu. Krótko mówiąc, istota sprowadza się do tego: za każdym razem, gdy człowiek umiera, to nie koniec, rodzi się na nowo, w innym życiu. Pomysł ten powtarza się w różnych kontekstach, gdy dana osoba znajduje się w stanie transu hipnotycznego. Według obserwacji domowych hipnoterapeutów (Ginsburg M.R., Filippov I.N. itp.), to transowe powtórzenie idei odrodzenia wyzwala potężną pozytywną dynamikę w podświadomej sferze klienta. A jest to jeszcze skuteczniejsze, gdy człowiek żyje w transie, jakby osobiście uczestniczył w głównym bohaterze tego scenariusza. Jest to niezwykle przydatne, otwiera potężne zasoby i integruje istniejące zasoby. Jednym z etapów tej podróży jest spotkanie z nauczycielem duchowym tej osoby, który wyjaśnia mu to, co niejasne, wspiera go w sprawach najważniejszych i osobistych, inspiruje i oświeca świadomość danej osoby. A co najważniejsze, ocenia się, w jakim stopniu cel tego życia został osiągnięty, jakiego rodzaju był to cel i ile jeszcze wcieleń będzie musiało nadal spełniać ten sam cel, aż dusza stanie się całkowicie wolna. Następnie dusza osoby spotyka się z grupą pokrewnych dusz. Wspierają i uczą nowo przybyłą duszę. W ich świecie nie ma czasu. Życie, jakie ta dusza przeżyła w ludzkim ciele, jest jak chwila dla świata dusz. Dusza odeszła na chwilę i natychmiast wróciła z nowym doświadczeniem. Zagrała w nowe życie. A te życia nazywane są „placami zabaw”. Jest ich wiele, to nie tylko planeta Ziemia, ale także inne planety. Niektórzy z nich cierpią tylko fizycznie, inni tylko moralnie, a na Ziemi cierpią zarówno fizycznie, jak i moralnie, więc duszy nie jest łatwo się tu „bawić”. Ale rozwój duszy przebiega znacznie szybciej. Kolejnym ważnym punktem jest przygotowanie do kolejnego wcielenia: dusza z wyprzedzeniem planuje swoje życie, proponowane są jej różne opcje, scenariusze, wybiera czas kolejnych narodzin, kraj, rodziców, płeć, stan zdrowia i co najważniejsze: próby, jakie ta dusza będzie musiała przejść w ludzkim ciele. I ta osoba nie pamięta już, jak będąc duszą, sam planował problemy, rozstania, choroby i rozczarowania, a nawet śmierć, aby przeżyć to wszystko poważnie, a nie dla zabawy. Ale jakaś część człowieka zapamiętuje wszystko, żeby wiedzieć, gdzie dalej się udać. Zanurzając się w takie filozoficzne konstrukcje, człowiek nie czuje się zabawką w rękach nieznanych sił i wypadków, ale czuje się autorem, reżyserem. swoją własną drogę życiową. Obecnie udowodnienie lub obalenie tych poglądów jest w stu procentach naukowo niemożliwe. Jednak obecnie nie ma już wątpliwości, że efekt terapeutyczny tych technik i podejść jest niezwykle potężny i pod wieloma względami przewyższa inne metody..