Poznajcie się. To Lucy, przedstawicielka pokolenia Y: osób urodzonych na przełomie lat 70. i 90. Teraz mają 20-30 lat, ukończyli studia i pracują. Jeśli pracują w dużym mieście i zajmują się pracą intelektualną, nazywa się ich „Yuppies” – młodymi profesjonalistami miejskimi, młodymi profesjonalistami mieszkającymi w mieście. Lucy jest właśnie taka. Ogólnie radzi sobie dobrze. Ale jakoś nie jest zbyt szczęśliwa. Dlaczego najpierw dowiedzmy się, skąd bierze się szczęście. Co zaskakujące, formuła jest prosta: nic nadzwyczajnego. Jeśli oczekujesz więcej, niż otrzymujesz, jesteś nieszczęśliwy. Jeśli jest odwrotnie, jesteś szczęśliwy. To ciekawe, że obiektywna rzeczywistość odgrywa rolę drugorzędną. Samo w sobie nie czyni człowieka szczęśliwym ani nieszczęśliwym – jedynie w połączeniu z oczekiwaniami. Jeśli dziecko spodziewało się na urodziny konsoli do gier Xbox, a dostało rower Merida, najprawdopodobniej będzie zdenerwowane. Jeśli spodziewał się byle jakiego roweru, a dostał całą prawdziwą „Meridę”, to skoczy pod sufit. Szczęście zostało załatwione: żeby być szczęśliwym, potrzeba rzeczywistości, która przewyższy oczekiwania. Dlaczego Lucy ma wysokie oczekiwania? Aby lepiej to zrozumieć, poznajmy jej rodziców, którzy są przedstawicielami „wielkiego pokolenia”. Dorastali w trudnych czasach. Już we wczesnej młodości widzieli biedę i bezrobocie. A w czasie wojny dziadkowie albo służyli, albo pracowali w fabryce, gdzie się poznali. Dziadek i babcia pobierają się (w dużej liczbie, na skalę całego pokolenia) i mają dzieci. Następuje eksplozja demograficzna. Dziadkowie uczą swoje dzieci, że najważniejsza w życiu jest stabilna praca i stały dochód. Chcą, aby jedzenie w ich życiu było smaczne, a trawa zielona. I tak ich dzieci, rodzice Lucy, dorastają z ideą stabilnej i długotrwałej kariery. Tak: Rodzice Lucy wiedzą, że na pewno dotrą do tego zielonego trawnika. Musisz tylko ciężko pracować: moim rodzicom udało się przetrwać kulturę hippisowską lat 70. i szczęśliwie rozpoczęli karierę. A potem w latach 80. i 90. świat doświadczył niespotykanego dotąd wzrostu gospodarczego. Wszystko rośnie w każdej branży, pieniądze wypływają z każdej szczeliny, po prostu masz czas na zarabianie. Nasi bohaterowie to ludzie odważni i pewni siebie. Pracowali uczciwie i zarobili nawet więcej, niż planowali. Kupili lepszy dom i uczynili swoje życie wygodniejszym. Od tego momentu do dojrzałości rozwinęło się w nich ogólne poczucie satysfakcji z życia: rodzice Lucy nie mieli przed oczami wojny ani przedłużającego się kryzysu gospodarczego. Są pewni, że wszystko zawsze będzie dobrze - muszą tylko ciężko pracować. I wychowali swoją Lucy w tej samej tradycji, ale w jeszcze bardziej przesadny sposób: jakby jej możliwości były nieograniczone, a Lucy (i wszyscy jej rówieśnicy) mogli zostać, kim tylko zapragną. Zaczęły się lata dziewięćdziesiąte. Telewizja pokazywała młodych Backstreet Boys i Cobaina na żywo, a mali chłopcy i dziewczęta przyjęli myśl, że są wyjątkowi, że mają nieograniczone możliwości i że mają zielone światło na wszystko w życiu. Co więcej, nie odpowiada im smutny los ich rodziców, którzy po prostu osiągnęli stabilność finansową. Stabilność jest nudna. W życiu pokolenia Y mają się dziać niesamowite rzeczy. Kwiaty na pewno zakwitną na ich trawniku: Stąd pierwszy fakt dotyczący Lucy, który warto zrozumieć: Lucy i jej rówieśnicy chcą czegoś więcej niż tylko wygodnego życia i dobrobytu. Jest dla nich za mały. Lucy oczekuje od trawnika w kamieniołomie znacznie więcej, niż tylko niezawodności i bezpieczeństwa. Podczas gdy przedstawiciele pokolenia wyżu demograficznego chcieli po prostu żyć w świetlanej przyszłości, prawdziwi przedstawiciele pokolenia Y chcą żyć wyłącznie w swojej osobistej świetlanej przyszłości. Pisarz i badacz Cal Newport śledził wzrost popularności wyrażenia „podążaj za swoimi marzeniami”, co prawda miało miejsce w ciągu ostatnich 20 lat. Do analizy wykorzystano narzędzie Ngram Viewer, które pokazuje, jak często w prasie anglojęzycznej pojawiają się określone frazy. Porównaj, jak spada i rośnie popularność „stabilnej pracy” (pewnej kariery).popularność „satysfakcjonującej kariery”: Muszę zrobić zastrzeżenie: Lucy i jej rówieśnicy pragną bogactwa materialnego nie mniej niż ich rodzice. Ale jednocześnie chcą, aby ich praca przynosiła satysfakcję. Ich rodzice nawet o tym nie pomyśleli. Jednak Lucy jest nie tylko niesamowicie ambitna. Od wczesnego dzieciństwa zakorzenia się w niej kolejna myśl, przekazana jej przez rodziców: A potem nadszedł czas, aby porozmawiać o drugiej cesze Lucy i jej przyjaciół: żyją w świecie fantazji. „No cóż, oczywiście, że tak będzie wszyscy osiągają szczęście i sukces w życiu. A my wszyscy znajdziemy pracę, która nam się spodoba i będziemy na niej zarabiać. Ale jestem wyjątkowy. Oznacza to, że moja droga życiowa również będzie wyjątkowa, zostawię ślad w historii i wzniosę się ponad tłum” – myśli Lucy podczas zajęć na uniwersytecie. A teraz mamy całe pokolenie Lucie, które nie tylko jest o tym przekonane kwiaty zakwitną na ich trawniku. Każda Lucy jest przekonana, że ​​gdy tylko ukończy szkołę, jej trawnik stanie się wyjątkowo piękny, a nad nią wzniesie się magiczny kucyk jednorożec: to złudzenie zrobi Lucy okrutny żart, gdy otrzyma dyplom. Gdyby rodzice Lucy się na to przygotowywali wielu lat ciężkiej pracy, Lucy jest pewna, że ​​dla niej, jako tak wyjątkowej i wspaniałej, ta praca będzie łatwa. Wystarczy wybrać kierunek, który Ci się podoba i poczekać, aż odkryje się jej talent. Problem w tym, że tak myślą wszyscy z pokolenia Y. Przecież oni są wyjątkowi! Nawet teraz typowy grecki zawodnik czyta ten artykuł i myśli: „Hmm, dobrze powiedziane, ale tak naprawdę jestem jednym z niewielu naprawdę wyjątkowych” i na tym polega problem. Oczekiwania Lucy przed rozpoczęciem kariery wyglądają mniej więcej tak: Ale , niestety, prawdziwa praca to krew, pot i łzy, nawet jeśli nie dążysz do kolorowego trawnika z jednorożcami. Zbudowanie niewyróżniającej się, ale przynajmniej trwałej kariery zajmie wiele lat ciężkiej pracy. Życie nie przygotowało Lucy na to. Spodziewała się, że za rok lub dwa zostanie nowym Jobsem-Zuckerbergiem. Ale tak się nie stało, nie była wystarczająco silna. A ona nie jest gotowa się z tym pogodzić. Profesor Paul Harvey z University of New Hampshire, uznany lucjanista i psycholog, badał światopoglądy ludzi z pokolenia Y. Zauważa, że ​​przedstawiciele tego pokolenia „mają nierealistyczne oczekiwania wobec życia i nierealne podejście do życia. nieuzasadnioną wysoką opinię o sobie”, a także „boleśnie opierać się krytyce”. „Bez wystarczającego wysiłku tacy ludzie nadal oczekują od życia poważnych nagród” – pisze Harvey – „i nadal są rozczarowani”. Mimo że Lucy ma o sobie wysokie mniemanie, rzeczywistość jest inna. Oto miejsce, w którym nasza Lucy znalazła się dwa lata po studiach: Nasza bohaterka miała wobec pracy nierealistyczne oczekiwania i, oczywiście, została zawiedziona. Z powodu rozbieżności oczekiwań z rzeczywistością jest nieszczęśliwa. Ale to nie wszystko. Jest jeszcze jeden problem, który pogarsza sytuację Lucy. To tak, jakby wszyscy z niej kpili. Jasne jest, że w pokoleniu rodziców Lucy ktoś jest bogatszy, a ktoś szczęśliwszy. Ponieważ jednak osoby te większość życia przeżyły bez Facebooka, nie są szczególnie świadome tego, jak rozwijały się kariery ich rówieśników. Żyli dla siebie i zajmowali się swoimi sprawami, w najlepszym razie patrząc na trawnik sąsiada. Ale Lucy dręczy nowomodne zjawisko społeczne: bzdury na Facebooku. Dzięki portalom społecznościowym Lucy żyje w świecie, w którym a) ludzie nieustannie publikują informacje o sobie; b) to, co publikują, często nie jest prawdą; c) w zasadzie otaczający ich ludzie dzielą się swoimi sukcesami i milczą o porażkach. Jeśli spojrzysz na stronę na Facebooku typowej koleżanki z klasy, Lucy, będą tam ciągłe imprezy, spotkania ze znanymi ludźmi, wyjazdy zagraniczne, prezenty od fanów i drogie restauracje. I nigdzie nie jest napisane, że faktycznie pracuje na pół etatu jako kelnerka w klubie, pożycza pieniądze od rodziców i kupiła te róże dla siebie. Nazywa się to „konstruowaniem wizerunku”. Z tego powodu Lucy ma wrażenie, że wszyscy wokół niej są w porządku, a ona jest jedyną głupcem, która nic w życiu nie osiągnęła. Dlatego Lucy czuje się nie na miejscu. I chociaż wolałaby