Dzisiaj chcę porozmawiać trochę o traumie. Trauma pojawia się w wyniku pewnych zdarzeń, które powodują uczucia nie do zniesienia. Najczęściej ranione są oczywiście dzieci, gdyż psychika dziecka nie ma już środków, aby sobie z tym poradzić, a jeśli w pobliżu nie ma osoby dorosłej, która mogłaby pomóc, to pozostanie to do końca życia. Zniekształcenie percepcji pozostanie pozostać do końca życia. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ traumatyczny proces nie kończy się wraz z ustaniem wpływów zewnętrznych, proces ten przenosi się do świata wewnętrznego. Osoba patrzy na świat poprzez mieszaninę złożonych emocji i uczuć i postrzega, że ​​wszystko dzieje się teraz. A teraz tak naprawdę nie dzieje się nic, co mogłoby wywołać takie uczucia. Kiedy człowiek raz po raz stwarza sobie w życiu trudności, trudne sytuacje, kryzysy, to nie jest pech i trudny los, to jest ponowne rozegranie traumy. psychika potrzebuje tego, aby w jakiś sposób wyjaśnić, co się w niej produkuje. I to jest chodzenie w kółko, niekończące się odtwarzanie traumy. Wszystko, co przydarza się człowiekowi, to jego wewnętrzne procesy. Tak wszyscy mówią wszędzie – to, co jest w środku, a co na zewnątrz. A w języku traumy brzmi to tak –. Zraniona psychika nadal sama siebie traumatyzuje. Dzieje się tak w nadziei na uzdrowienie, ale dopóki dzieje się to nieświadomie, nic się nie zmieni. Aby wydostać się z traumy, musisz zobaczyć rzeczywistość. Oderwij te nieznośne uczucia od tego, co dzieje się teraz. Zobacz rozbieżność między tym, co dana osoba czuje teraz, a tym, co się dzieje. Połącz uczucia ze zdarzeniem, które je spowodowało, żyj nimi, zaakceptuj je i zostaw je tam, w przeszłości. I spójrz na swoją teraźniejszość z zainteresowaniem, a nie ze strachem, bólem i wstydem. Trudność polega na tym, że sam nie będziesz w stanie tego zrobić, potrzebujesz do tego osoby, a relacje osoby po traumie często ucierpią najbardziej. Możesz sam popaść w nadmierne kompensowanie, ale w środku nadal będzie walka i pustka. Aby jednak w środku zapanowała spokojna cisza, spokój, opanowanie, potrzebne jest bezpieczeństwo i akceptacja. Traumę leczy się obecnością i miłością.