W ramach modelu psychoanalitycznego istnieją koncepcje obiektów pełnych i częściowych. Służą do opisu wewnętrznych procesów nieświadomych, szczególnie na etapie kształtowania się psychiki dziecka. W tym sensie można powiedzieć, że każdy człowiek przechodzi drogę od postrzegania innych jako obiektów cząstkowych do obiektów całościowych. Jednak przez całe życie pozostaje pewna proporcja obiektów cząstkowych, a dokładniej – sama umiejętność postrzegania ludzi w ten sposób nie znikają nigdzie i zawsze pozostają dostępne. To dzięki temu możliwe są funkcjonalne relacje, wykorzystanie i manipulacja, a całościowe postrzeganie otwiera drogę do podmiotowości, zrozumienia, wzajemnego szacunku i umiejętności bycia wdzięcznym. Można powiedzieć, że u osoby dorosłej jeden z tych sposobów będzie dominował i od tego będzie zależeć jakość jego relacji z ludźmi. Co to znaczy postrzegać kogoś jako obiekt cząstkowy i jak to wpływa na relacje – osobę? sprowadza się do określonej funkcji. Czasami jest to sytuacja zupełnie zwyczajna: stojąc w kolejce do kasy, postrzegamy kasjera w ramach jego funkcji, pozostałe cechy jego osobowości i całe jego życie „poza kasą” nie są dla nas istotne ( nie zastanawiamy się, jakie ma zainteresowania, czy lubi muzykę, czy ma zwierzęta itp.). A dla niego my sami jesteśmy zredukowani do funkcji „daj pieniądze, odbierz paragon i kup”. W tego typu sytuacjach postawa funkcjonalna jest normą, nie oczekujemy od siebie niczego poza odpowiednim zachowaniem sklep. Jeśli pojawia się postawa osobista, dzieje się to częściej w momentach konfliktu i często staje na przeszkodzie (na przykład, jeśli uważam, że kasjer opieszale mnie obsługuje, ponieważ mnie nie lubi). Jednak taka sytuacja może wystąpić również w relacjach osobistych. I tutaj sprowadzenie człowieka do funkcji (zarabianie pieniędzy, zajmowanie się domem, seks, zdobywanie piątek itp.) odgrywa znacznie bardziej negatywną rolę. Niespełnienie funkcji powoduje złość i irytację, a spełnienie reakcja neutralna, bo jest to odczuwane jako norma. Używając przykładu kasjera, jeśli kasa zamyka się przed tobą, istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziesz zirytowany. Ale kiedy to działa, nie powoduje to zbytniej radości ani wdzięczności. Kiedy to samo dzieje się w relacjach osobistych, zamieniają się one w relacje użycia. Wtedy partner jako osoba budzi niewielkie zainteresowanie i zainteresowanie, jest ważny tylko dlatego, że może mi coś dać (zaspokoić jakieś potrzeby). Satysfakcja z reguły nie powoduje wdzięczności, ale jej brak powoduje aktywną krytykę i oburzenie (lub reakcje pasywno-agresywne, takie jak karanie milczeniem) - Obecność potrzeb partnera jest ignorowana lub powoduje irytację. Ponieważ w wyniku redukcji do funkcji osoba zamienia się w rodzaj rzeczy lub usługi, wówczas nie powinien mieć żadnych potrzeb. Dlatego w relacjach osobistych próby mówienia przez partnera o swoich pragnieniach i uczuciach odbierane są jako wymagające lub kapryśne, podczas gdy jego własne potrzeby postrzegane są jako ważne i wymagające natychmiastowego zaspokojenia. Dlatego w takich związkach pragnienia partnera, jego czas, wysiłki, intencje są brane pod uwagę w bardzo niewielkim stopniu - Postrzeganie binarne, „czarno-białe”. „Stronniczość” oznacza również, że różne aspekty osobowości innej osoby nie są postrzegane całościowo. Dlatego jeden aspekt przyćmiewa wszystkie pozostałe. Obraz staje się prosty i z reguły jednoznacznie oceniany: „zły” lub „dobry”. Złożoność sama w sobie powoduje irytację i zmęczenie – relacje bardzo łatwo mogą stracić na wartości i zakończyć się, jeśli funkcja nie będzie już pełniona (lub znajdzie się ktoś, kto może dać więcej). W relacjach osobistych może temu towarzyszyć efekt życia „jak sąsiedzi”, gdy w pewnym momencie okazuje się, że Ciebie i Twojego partnera praktycznie nic nie łączy na poziomie emocjonalnym – oczekiwanie „relacji funkcjonalnej” od innych . Jeśli postrzeganie ludzi jako „przedmiotów cząstkowych”