Żyjesz dla siebie, żyjesz, nikomu nie przeszkadzasz. A potem nagle okazuje się, że połowa Twoich przekonań i poglądów tak naprawdę wcale nie jest Twoja, tylko kogoś innego. Najczęściej jest to bezosobowa opinia publiczna na temat tego, jak należy to zrobić i jak należy to zrobić poprawnie. O tym, jak to się dzieje z „wszystkimi”. I chłoniemy to z powietrza. Po prostu żyjemy, tam słuchamy, tu czytamy, tam widzimy potwierdzenie... i stopniowo sami zaczynamy w świętą wiarę wierzyć w pewne rzeczy. Mimo że dalekie są od aksjomatu, że każdy powinien mieć swoją prawdę. I że jedynym aksjomatem, który należy traktować poważnie, jest aksjomat, że na świecie aksjomatów nie ma. No cóż, poza naukami ścisłymi podam więc kilka ogólnie przyjętych i ogólnie lubianych niezmiennych prawd, które nigdy takie nie są. Życie/rodzina/związki/praca kogoś innego jest cudowna. Podobnie jak strony Twoich „znajomych” w sieciach społecznościowych. Prosty przykład: spróbuj spojrzeć na swoje życie oczami bliźniego. Albo niezbyt bliski przyjaciel. Albo kolega. Jak cię widzą? Czy wiedzą o myślach, które dręczą Cię, gdy w nocy zamykasz oczy? Czy wiedzą o lękach, które pokonujesz każdego dnia? Czy wiedzą, ile trudów przeszedłeś, żeby zdobyć najprostsze rzeczy – dach nad głową, jedzenie na stole, ciepło i bezpieczeństwo? Czy ktoś poza tobą może o tym wiedzieć? Nie mogę. Podobnie nie możesz poznać ciemnej strony medalu życia innej osoby. Na pewno istnieje, wierz mi, wiem dokładnie, co mówię, ze względu na swój zawód. Ale niewiele osób chce to reklamować, dlatego widzimy tylko zewnętrzną, piękną i dopracowaną stronę medalu WYJŚCIE: Jeśli masz wystarczająco dużo czasu i energii, aby martwić się o dobro innych ludzi, być może masz go za dużo i zmarnowana energia, zmarnowany ten kanał. Zrób coś pożytecznego. Zrób coś ze swoim życiem, aby je poprawić, a życie innych zostaw innym. Osoba bez związku jest samotna. Wielu się ze mną zgodzi, zarówno ci, którzy przez to przeszli, jak i ci, którzy nie – po prostu uwierz mi na słowo . Ale jest prosta rzecz: nie ma większej samotności niż wtedy, gdy jesteś sam obok kogoś. Samotność to uczucie. I nie ma to nic wspólnego z liczbą ludzi wokół nas. Człowiek może być sam, jak palec na tym świecie, ale nie będzie sam. I odwrotnie, może być w związku, ale przez jego duszę będą wiać przeciągi głębokiej samotności. To, co daje nam poczucie samotności, to nie brak ludzi w naszym życiu, ale nieobecność nas samych w sobie. Gdy człowiek straci kontakt ze sobą, gdy nie kocha siebie, nie szanuje siebie, gdy jest sobą znudzony... najprawdopodobniej będzie samotny z każdym człowiekiem, bez względu na ilość i głębokość relacji z nimi. WYJDŹ: Przywróć kontakt ze sobą! Kiedyś nim był, prawda? Jako dziecko, pamiętasz? Gdzie on poszedł? Tylko odnajdując to na nowo, możesz zacząć czuć się nie samotny w tym życiu. Być silnym oznacza nie okazywać bólu i nie pokazywać, że ci zależy, że ci zależy, że ci zależy. Żyjemy w epoce całkowitej obojętności. I egoizm. Każdy jest tak skupiony na sobie, że okazywanie ludzkich uczuć stało się niemal wstydem. Tak naprawdę to boli nawet najsilniejszych. Ich siła nie polega na tym, że nie czują i nie okazują bólu. Ich siłą jest to, że wiedzą, jak przyjąć ten ból, nie niszczy ich to od środka, przechodzą przez niego, pokonują go, a potem dalej żyją na nowo. Ale z nową siłą. Ponowne składanie siebie. WYJŚCIE: Nie bój się okazywać swoich uczuć, nie bój się płakać, prosić o pomoc, mówić o tym, jak źle się czujesz. To nie czyni cię bezbronnym. To może tylko oczyścić twoje życie z ludzi, którzy nie są w stanie zaakceptować cię takiego, jaki jesteś. W rzeczywistości właśnie tego się boimy – tego, że nie zostaniemy zaakceptowani jako tacy. Tak, być może będziesz musiał się z kimś pożegnać. Ale czy nie jest to najlepsze rozwiązanie, skoro nie można być prawdziwym? Istnieją „szlachetne kłamstwa”, które są „dla dobra”, o czym teraz nie mówię