Od autora: Z mojej książki "Świadomość. Mistrzostwo. Psychoterapia". Petersburg „Kontekst” 1997 Vladislav Lebedko O praktyce duchowej Zdefiniowanie, czym jest praktyka duchowa, jest zadaniem szalonym, ponieważ gdyby taka definicja istniała, praktyka przestałaby być duchowa. Ale już dość odważnie stwierdziłem, że Praktyka Duchowa i Psychoterapia są od siebie bardzo odległe i prawie nie ma między nimi unifikacji ani interakcji, więc muszę jakoś uzasadnić swoje stwierdzenie. Następnie spróbuję podać nie tyle definicję Praktyki Duchowej (S.P.), ile szereg skojarzeń, jakie nasuwają się przy odwoływaniu się do osobistego doświadczenia. Przede wszystkim należy oddzielić S.P. w zależności od tego, z czym jest najczęściej mylony. A zatem - to nie jest psychoterapia, nie system opieki zdrowotnej, nie leczenie i nie „partia holistyczna”, nie religia, nie filozofia, nie Wschód i nie Zachód, nie „sekta” i nie „wspólnota”. Nie jest to samodoskonalenie, nie rozwiązywanie problemów, nieosiąganie jakichkolwiek zdolności czy możliwości (wszystko to może, ale nie musi, być konsekwencją). Praca duchowa jest niezwykle trzeźwą próbą [1] zrozumienia i doświadczenia, jak „to wszystko naprawdę jest”, kim „ja” jestem i dlaczego? Próba, nieprzerwana ani na minutę, dotarcia do Prawdziwego Ja. Aby rzeczywiście (a nie iluzorycznie) do tego dojść, aby mieć na to czas w życiu, potrzebna jest właśnie jakość życia wspomnianego ascety. Praca wewnętrzna to sposób na życie w dążeniu do Prawdy, ku Znaczeniu, aspiracji emanującej z najwyższego zestrojenia świadomości, z Abstrakcji i ku Abstrakcji. Nie sposób oceniać z zewnątrz, będąc bezstronnym obserwatorem, a jedynie od wewnątrz. Możesz przeczytać wszystkie książki o Tradycjach, o prawdziwej pracy, wysłuchać wielu wykładów, przejść wiele seminariów, komunikować się z prawdziwymi Mistrzami - Twoja wiedza o D.P. pozostanie zerowy, a co bardziej prawdopodobne, ujemny, gdyż można ukształtować pewien model tego, czym jest, czym może być, a czym nie może być, czym Mistrz „powinien być”, a czym nie może być. Tak naprawdę prawdziwa Praktyka zawsze wymyka się obserwacji z zewnątrz. Ona nie jest taka, a nie inna, zawsze nie jest taka, jaką znasz i zakładasz. Wszystkie książki o D.P. są niezmiernie dalekie od prawdziwego stanu rzeczy (w tym, oczywiście, tej książki) - o czym zresztą poważni autorzy w ten czy inny sposób wspominają [2] Forma Praktyki może być dowolna i jednocześnie tylko co jest istotne [3] konkretnie dla danej osoby i w danym momencie, pod warunkiem, że nie ogranicza się to do jakiegoś szczególnego czasu, ale dzieje się cały czas Żadna psychotechnika i technologia nie ma sensu sama w sobie (w odniesieniu do D.P.) Ogólnie rzecz biorąc, praca wewnętrzna wywodzi się z mechanizmów, a nie z technik: jest to badanie najsubtelniejszych reakcji wewnętrznych i mechanizmów mojej struktury - od ciała fizycznego po los. A skoro mowa o technikach – do wdrożenia wielu technik i technologii opisanych w książkach, aby przyniosły one nie tylko powierzchowne, ale i głębokie doświadczenie, potrzebne są „klucze”, które można przekazać wyłącznie indywidualnie konkretnemu uczniowi również nie są celem. Wszelkie trudne stany świadomości itp. – praktykujący ich nie goni. Maksymalna możliwa kompletność i integralność w tej chwili jest doświadczeniem będącym kryterium tego, że jesteś na Drodze. (Aby uniknąć halucynacji w tym zakresie, potrzebujesz Mistrza, który poświadczy i potwierdzi twoje subiektywne doświadczenie swoją „wizją”). Jednym z kryteriów, że dana osoba znajduje się w Praktyce, jest istnienie jednego priorytetu, z którym koreluje każdy wybór. jakiekolwiek działanie i priorytet, ten jest Znaczeniem. (Dla ascety wszystko jest dane Bogu i nie ma w jego życiu nic, co mogłoby stanowić alternatywę). W odróżnieniu od ascety minionych wieków, współczesny praktykujący człowiek, przy pewnym przygotowaniu, żyje w gąszczu rzeczy i może posiadać dowolny majątek (nie tylko materialny, ale takżeintelektualnej, emocjonalnej, eventowej), ale w każdej chwili jest gotowy porzucić wszystko (swoją drogą często dużo trudniej jest porzucić swoje plany, pomysły, cele, doświadczenia, obraz świata, niż porzucić własność materialna). Każdy problem lub trudność napotkana na Ścieżce jest szansą, jaką życie daje do zbadania i zrozumienia, jak to działa. Im więcej tych problemów i im bardziej są one złożone, tym większe jest prawdopodobieństwo zrozumienia i transformacji. Następnym aspektem, na który chciałbym zwrócić uwagę, jest to, że praktyka duchowa nie jest celem życia. Tam nie ma żadnych celów. Istnieje stale rozwijający się przepływ znaczeń, samowystarczalny w każdym momencie. W zasadzie nie ma ostatecznego rezultatu i nie jest to ważne. Jeśli dla neofity ważne jest podążanie w stronę Oświecenia, to po pewnym czasie cel ten znika. (Swoją drogą Oświecenie jest możliwe także wówczas, gdy przestaje być celem). Tak naprawdę w praktyce Sfery nie może być celu. Sfera już istnieje. Uświadamia sobie siebie. Chociaż tutaj nie wszystko jest tak proste i jednoznaczne, jak w słowach, zanim człowiekowi uda się podjąć wysiłki niemal przez całą dobę, przechodzi długą serię treningów, zaczynając od „włączenia” na kilka sekund. Nawet pierwsza sekunda doświadczenia wystarczy, aby zrozumieć, że bardzo trudno jest pozostać w Praktyce. Można to porównać do doświadczenia, gdy nie śpisz od kilku dni i mimo że jesteś śmiertelnie zmęczony, nadal walczysz ze snem. Zatem na pytanie - czym dokładnie zajmuje się osoba praktykująca, jaka jest jej praktyka? – można odpowiedzieć tak – czyni wszystko, co pozwala mu nie „zasnąć”, ale stale trwać w nawróceniu. Na zewnątrz może to często wyglądać jak zupełnie zwyczajne życie, ale tylko ten, kto wie, jak bardzo różni się takie życie od „zwyczajnego”, może zrozumieć, na czym polega Praktyka. Umiejętność określenia, co dokładnie pomoże Ci nie „zasnąć” w żadnym momencie i dokonać właściwego wyboru, to prawdopodobnie jedna z najbardziej złożonych sztuk, rozwijana poprzez ogromną różnorodność praktyk - trening, energię, wydarzenie, wybory życiowe itp. . A wszystko zaczyna się z reguły od „najprostszych” rzeczy - umiejętności prawidłowego siedzenia, chodzenia, oddychania, milczenia... Praktyka składa się zarówno z rzeczy globalnych, jak i drobiazgów: jak założyć koszulę, które ramię zawrócić... Jeszcze jedno, bardzo ważne jest to, że praktyka duchowa nie jest ucieczką od życia, ale wręcz przeciwnie, jego znaczącą komplikacją. Uczeń zawsze wybiera sytuację, w której będzie mu najtrudniej, gdzie musi pracować, gdzie czasami da się przetrwać tylko wtedy, gdy ma aspiracje i wewnętrzną uczciwość (i nie są to zdarzenia jednorazowe, ale stanowisko w życiu). Wybór losu tak trudnego, jak tylko możesz się podjąć (starannie kalkulując, aby z jednej strony nie przemęczać się, a z drugiej nie być wolnym). Wszystkie umiejętności i zdolności rozwinięte w praktyce są potrzebne przede wszystkim, aby godnie wybierać i sprostać swojemu przeznaczeniu, nie zapominając ani na sekundę, że jesteś Światłem. Osoba praktykująca we współczesnej sytuacji musi nie tylko dostosować się do życia, ale także potrafić przystosować się do każdej, najtrudniejszej i najbardziej niesamowitej sytuacji, nie tracąc przy tym swojego znaczenia. Jeśli powrócimy do kwestii wyboru właściwego (tj. budowania Całości) działania, to wymaga to całkowitego oderwania się od wszelkich działań i planów. W każdej chwili Diagnostyka może zasugerować, że potrzebne jest ograniczenie wszelkich czynności lub komunikacji, które stały się już nawykiem, a nawet umiłowaniem itp., które stają się Dominantą, tworząc sztywne powiązania i reakcje, i że konieczne jest skupienie się na zupełnie inna aktywność lub komunikowanie się z zupełnie inną osobą, lub pilne szukanie możliwości udania się do zasadniczo innych warunków klimatycznych lub społecznych, nie mówiąc już o ciągłej zmianie stylu życia, wzorców odżywiania, stereotypów ról, nawyków... Sytuacja jest bardzo dynamiczna a jeśli asceta całkowicie ograniczył się prawie do wszystkiego, co światowe...”).