Przyszła do mnie mama trzecioklasistki, która według jej słów „stała się zupełnie niekontrolowana”. – W domu zachowuje się haniebnie, nikogo nie słucha. Nie, wyobraźcie sobie, poprosiłam go, żeby zaopiekował się moją siostrą (moja siostra ma 4 lata, przyp. autorki), a on w odpowiedzi zapytał, ile mu za to zapłaci. A w szkole... – głos matki drżał – „doprowadził nauczycielkę do łez”. Zadzwonili do mnie, ale co zrobiłem? – rozkłada ręce – Oczywiście, rozmawiałam z nim, ale po co? Nie uważa mnie za nic... Na pytanie, jak dawno zaczęły się problemy z synem, klientka odpowiedziała, że ​​chłopiec taki był „od urodzenia”. – Gdy tylko poczuł się źle, od razu rzucił napad złości. A w przedszkolu – prawie płakała sama klientka – „nawet nie próbował się z dziećmi zaprzyjaźnić, albo go bił, albo zabierał zabawkę. A jeśli został skarcony, mógł rzucić pięścią w osobę dorosłą. Co ze mną? Rozmawiałem z nim... Ale on jakby mnie w ogóle nie słyszał... W trakcie rozmowy okazuje się, że ojciec stosuje „bardziej rygorystyczne” metody wychowania i uważa, że ​​jego żona „całkowicie rozpieszczona” jego syn." Bardziej rygorystyczne metody to pasek. Matka jednak chroni syna na wszelkie możliwe sposoby przed takimi wpływami, a do męża zwraca się tylko w przypadku absolutnie skrajnej potrzeby. Dziecko żyje więc między skałą a... nie, nie trudnym miejscem, ale raczej wyimaginowanym poduszka powietrzna, która pozornie chroni, ale fakt nie ma nic wspólnego z wychowaniem. A na koniec historii klient wspomina, że ​​„ich głównym tyranem jest najmłodsza córka”. Wyjaśnię, jak dokładnie się to objawia. A matka, nie kryjąc podziwu dla córki, mówi, że Dashenka „no cóż, po prostu nie może znieść, gdy jej syn jest obok niej (matki)” – Dashenka wpada w histerię, gdy Tim podchodzi do mnie. Wyjaśniłem już, że to niemożliwe, ale jej to nie przeszkadza. Przylega do mnie i nie odchodzi. Taka wytrwała - nigdy nie zrezygnuje z tego, co ma - A Timofey? - pytam. - Aha, i Tim ją od czasu do czasu bije. Naprawdę nawet nie wiem, co z tym zrobić. Powinnaś z nim porozmawiać. Może chociaż Cię wysłucha... Dziecięca zazdrość – zwłaszcza gdy w rodzinie pojawia się najmłodsze dziecko – jest zjawiskiem dość powszechnym. A jeśli rodzice (lub jedno z nich) wyraźnie preferują jedną osobę, wówczas może to przybrać najbardziej destrukcyjne formy. A matka, choć nie wyraża tego wprost, oddaje córce „dłoń mistrzostwa” w tej walce. Syn walczy więc o jej uwagę najlepiej, jak potrafi. Poinformowałam o tym klientkę, na co ona urażona stwierdziła, że ​​„młodszym ludziom zawsze należy poświęcać więcej uwagi”. No cóż, jeśli tak, to ona też będzie musiała ponieść konsekwencje. Albo nie... - Nie zniosę niczego. Zwłaszcza z jego niegrzecznością. I z jego zadziornością, i z jego... Potok tego, czego klient nie chciał znieść, był imponujący - A to, że mnie nie słucha? Czy można coś z tym zrobić? Już go zbeształam i postawiłam w kącie, i nawet mój mąż – klientka zniżyła głos – „nawet mój mąż musiał opowiadać o swoich wybrykach w szkole”. „I czym mąż go ukarał?” Pasek. Co powinniśmy zrobić? Spędziłem pół wieczoru, próbując przekonać Tima, że ​​nie mogę zrobić inaczej. A teraz nawet nie chce ze mną rozmawiać. Rodzice nie mogą dojść do porozumienia w sprawie metod rodzicielskich. To samo w sobie jest źródłem problemów. Jeśli metody te mają charakter gwałtowny, wówczas dodawane są problemy innego rodzaju. Dziecko może nauczyć się nienawidzić, ale nie będzie słuchać kogoś, kogo się boi. Lepiej byłoby być posłusznym, ale tylko do czasu, aż nauczysz się walczyć. Albo odpowiedz inaczej, ale w każdym razie w okresie dojrzewania „edukacja siłą” przyniesie swoje pozbawione radości owoce. W tej historii dziecko „przeżyło” w rodzinie najlepiej, jak mogło. Walczył o uwagę matki wszelkimi dostępnymi mu środkami - podważał jej autorytet, kłócił się, nie słuchał (a ostatnio, zdaniem matki, zaczął płatać brudne figle). Próbował „zwrócić” stery rodzicom, demonstrując swoje problemy w szkole. To było tak, jakby mówił im: „Zróbcie przynajmniej coś, żebym nauczył się akceptować autorytet osoby dorosłej”..