Obecnie piszę książkę dla rodziców. Przedstawiam państwu krótki fragment. Żyła i była szczęśliwa, albo tak jej się wydawało, albo chciała w to wierzyć... Jej ulubiona praca, rodzina, przyjaciele, dzieci. Ale czasami miała ochotę uciec, żeby móc zacząć głęboko oddychać. Ucieknij w ciche i przytulne miejsce, gdzie nikt jej nie zna. Wędruj po nowych lądach, nieznanych miejscach i zostawiaj ślady. Tylko Twoje ślady! Dokładnie takie, jakie dziecięce stopy zostawiają na piasku podczas figlarnego spaceru lub pełnej entuzjazmu zabawy. W końcu w dzieciństwie świat wydaje się czymś bardzo rozległym, interesującym i bajecznym. Coś bardzo pociągającego i motywującego do działania. Do działań powodujących gęsią skórkę. Ale ona siedziała w pracy i zdała sobie sprawę, że ślady, które teraz zostawia, nie są jej śladami. To ślady czyichś decyzji, ale nie jej. A ona naprawdę chce zostawić po sobie ślady. Chcę spełniać swoje pragnienia i marzenia. Pragnie szczęścia, ale nie takiego, w którym wszystko będzie rozstrzygane za nią... Budzi się poczucie, że nie żyje pełnią życia. Ona gra rolę kogoś innego. Rolę, w której inni czują się dobrze, ale nie ona. Wszyscy są przyzwyczajeni do jej giętkości i gotowości, by zawsze przyjść na ratunek. Ale z każdym rokiem życia, a nie swojego życia, zaczęła rozumieć i bardzo dotkliwie odczuwać pustkę. Pustka utraty siebie, możliwość bycia sobą. Została pozbawiona możliwości bycia sobą. Dlaczego? Być może trudne, ale wciąż szczęśliwe dzieciństwo pozostawiło ślad. Być może potrzeba zadowolenia wszystkich i bycia doskonałym. Miała szczęśliwe dzieciństwo. Być może szczęśliwa, a przynajmniej tak myślała. Dzieci różnią się od dorosłych pod tym względem; w naturalny sposób otrzymują ogromny zasób siły i zdrowia, aby dorosnąć i przetrwać wszystko, co dzieje się w rodzinie, przedszkolu, szkole, klubach i tak dalej. Więc dorosła, była pracowita. Ale był w niej spokój, stuprocentowe poczucie ciepła, miłości i komfortu. Żyła, nie podejrzewając, że nie żyje swoimi uczuciami, nie swoim życiem. Nie pozwoliła sobie żyć. Zwróciła się do mnie w sprawie wychowania dzieci. Rozmawiając z nią, zapytałam: „Co byś zrobiła, gdybyś się nie bała?” Długo milczała... była nieśmiała, zdenerwowana, ale powiedziała: „Odeszłabym... Odeszłabym od niewolnego życia. Z życia, w którym nie słyszę siebie i swoich uczuć. Miała wtedy nieco ponad trzydzieści lat. Ale wyraźnie zrozumiała, że ​​​​nie żyje pełnią życia. Nie pozwala sobie na szczęście. Już dawno przestała zadawać sobie pytanie: „Czego chcę?” Czasami przyznawała przed sobą, że bała się nie wiedzieć, o czym marzy, nie wiedzieć, czego tak naprawdę chce. To sprawiło, że poczuła się smutna i samotna. Zapytała mnie również, czy istnieje szczęście. Trudne pytanie, tylko dlatego, że każdy ma swoje własne pojęcie szczęścia. Ale osobiście wierzę, że szczęście istnieje. Wyszła, nasze spotkanie było jedynym. Nie wiem, czy poczuła się lepiej. I co najważniejsze, czy znalazła odpowiedź, po którą przyszła? Widziałem ją jakoś przelotnie w mieście wśród wielu innych ludzi, spacerowała z wesołymi i moim zdaniem bardzo szczęśliwymi dziećmi. Chodziła i świeciła. W tym momencie przyszła mi do głowy myśl o śladach, śladach z dzieciństwa na piasku... W tym momencie zobaczyłam, że ta kobieta zostawiała szczęśliwe ślady. I to były jej ślady. Bardzo się ucieszyłam, że pozwoliła sobie na szczęście, wpuściła do swego serca miłość i radość. A jednocześnie harmonia i pokój w sercach swoich dzieci.