Twoja „rzeczywistość” pełni jedną z dwóch funkcji: albo jest dla Ciebie ważnym środowiskiem, w którym można zaspokoić Twoje potrzeby i znasz je jako jasne, ciekawe postacie na puste tło lub ekran do projekcji. W tym drugim przypadku będziesz próbował narzucić przewidywania zgodne z obserwacjami, zawsze będziesz szukać dowodów, robiąc góry z kretowisk lub w inny sposób zniekształcając twoją perspektywę. F.S. Perls Strach przed odrzuceniem jest często lękiem typowym dla wszystkich neurotyków neurotyk zatrzymuje się na tym strachu i nie idzie na rozmowę, na randkę, na spotkanie z szefem z prośbą o urlop czy podwyżkę... A potem, naturalnie, cierpi w doskonałej izolacji, albo w najlepiej, płacze w czyjąś kamizelkę, z powodu tego „zapobiegniętego” odrzucenia. Ten strach ma oczywiście bardzo realne podstawy. Najpierw jako dziecko został odrzucony przez rodziców, nie poświęcając mu należytej uwagi lub wręcz przeciwnie, dusząc go swoją nadopiekuńczością, a teraz także przez przyjaciół. A to poczucie odrzucenia jest bardzo pilnie strzeżone i podtrzymywane przez nieszczęsnego neurotyka, który w jakiś sposób stara się zachować swoje kruche bezpieczeństwo w niesprawiedliwym wobec niego świecie. Z drugiej strony neurotyk żyje według fantastycznych ideałów i standardów, dlatego musi odrzucić każdego, kto im nie odpowiada. Ale ponieważ jego odrzucenie jest rzutowane na innych, po prostu nie jest w stanie czuć się odpowiedzialnym za sytuację i bardzo szczerze uważa się za osobę, wobec której nieuzasadniona wrogość, zła wola, złośliwość i mściwość innych ludzi są całkowicie stronniczo skierowane, nawet jeśli jest to sprzeczność ujawnia się pomiędzy naszą prawdziwą obserwacją tego, co się dzieje, a naszą wyimaginowaną rzeczywistością - projekcja, wówczas zachowanie projekcyjne nie zawsze jest rozpoznawane jako coś fantomowego, ale raczej osoba dokonująca obserwacji znajduje „dowód”, że to, co wyobrażone, ma miejsce. Z pomocą przychodzą mu mechanizmy racjonalizacji i uzasadniania. W wielowymiarowości obecnej sytuacji neurotyk odnajduje jakiś realny szczegół (najczęściej nieistotny powód do urazy), a następnie wielokrotnie go wyolbrzymia. Tak naprawdę wyrządza sobie prawdziwą krzywdę, przedstawiając ją światu jako wyrządzoną mu z zewnątrz. Na przykład Lena ma sąsiadkę Anyę, która nieświadomie ją denerwuje (no cóż, kiedyś wyszła za mąż pomyślnie, a teraz toczy się jak. ser w maśle na tle wciąż niezamężnej Leny). Lena nie może zrozumieć swojej irytacji – o czym ty mówisz! - jest córką szanowanego profesora, a poza tym „wróżki kupują tylko róże”. Dlatego byłoby dobrze, gdyby sama Anya gardziła nią i odrzuciła, wtedy byłoby to możliwe, zachowując dobrą minę w złej grze i nie komunikując się już z nią. Jeśli więc Anya zaczęła zachowywać się tak, jak sugeruje Lena, i rzeczywiście zaczęła wyraźnie okazywać pogardę, cel zostałby osiągnięty - jak komunikować się z tak chamską osobą? Oznacza to, że doprowadziłoby to do ich separacji, czego tak naprawdę Lena naprawdę pragnie, choć nie zdaje sobie z tego sprawy. Zatem nieświadoma potrzeba danej osoby w stosunku do drugiej osoby często staje się powodem uruchomienia mechanizmu projekcji realizacji tych potrzeb Najczęstszym przykładem codziennej projekcji jest bezpodstawna zazdrość męża lub żony. Jeśli czujesz się zazdrosna o swojego partnera, to warto przyjrzeć się sobie bliżej i odpowiedzieć sobie na pytanie: Czy nie tłumisz w sobie chęci oszukiwania i żeby ukryć choćby cień tego, przypisujesz swoje pragnienie Twój partner? Bardzo łatwo to sprawdzić. Spróbuj sam „wypróbować” swoje podejrzenia: czy tak zachowałbyś się przed komputerem, jak odbierałbyś telefony, jak szykowałbyś się do pracy lub wyjeżdżał w podróż służbową? niezawodność lub niespójność nie ma najmniejszego znaczenia! Zazdrosna żona czy złośliwa teściowa nie potrzebują oczywistych dowodów na to, że się mylą. Sytuacja będzie się powtarzać z jeszcze większą koncentracją absurdu dowodów!