Od autora: Ten artykuł jest wynikiem mojego doświadczenia w pracy z wieloma mężczyznami i kobietami. Być może pomoże Ci uporać się z Twoimi trudnościami. W naszym społeczeństwie jest wiele osób, które pomimo wielkiego pragnienia utrzymywania relacji z płcią przeciwną, pozostają samotne. W wieku trzydziestu lat zdają sobie sprawę, że coś złego dzieje się w ich życiu. Dla niektórych związek kończy się po pewnym czasie, inni nie mogą wpuścić partnera do swojego życia. Końcem jest samotność. Z doświadczenia zawodowego mogę powiedzieć, że większość osób, które nie potrafią budować relacji z płcią przeciwną, przeżyła traumę w dzieciństwie. Nie da się dokładnie przewidzieć, co może spowodować, a następnie podjąć decyzję o życiu w określony sposób. Jest to z pewnością trudna emocjonalnie sytuacja, z której mały człowiek nie zna wyjścia, a rodzice nie przychodzą mu na ratunek. Dzieje się tak z różnych powodów: niektórzy nie widzą w tej sytuacji nic strasznego, inni obwiniają samo dziecko, a jeszcze inni są zajęci sobą. Aby nie być bezpodstawnym, podam przykład: kobieta zmienia mężczyznę za mężczyzną. Jej córka bardzo przywiązuje się do jednego z nich: tylko on w rodzinie, w zasadzie obcy, daje jej ciepło. Teraz kolej tej osoby na odejście. Kiedy dziewczynka zorientowała się, dla kogo pakuje walizki jej matka, rozpłakała się tak głośno, że usłyszała ją połowa okolicy. To właśnie w tym momencie sformułowało się nieświadome przekonanie, które dzięki silnym emocjom przeniknęło do nieświadomości: „Kobieta jest niebezpieczna dla mężczyzny, mężczyznę należy chronić przed kobietą”. W okresie dojrzewania rodzina dziewczynki popełniła samobójstwo mężczyzny porzuconego przez matkę. Potwierdziło się przekonanie o niebezpieczeństwie kobiet dla mężczyzn i przybrało bardziej sztywną formę: „Kobieta przynosi mężczyźnie śmierć”. Dziewczyna dorastała i zaczęła chronić mężczyzn przed sobą: jej małżeństwo rozpadło się, rozpadł się jej drugi związek, a potem nastąpiło wiele lat samotności. Emocjonalna decyzja, by żyć w określony sposób, zostaje podjęta w wieku czterech – sześciu lat i ostatecznie zostaje potwierdzona w okresie dojrzewania, w wieku jedenastu – trzynastu lat. Trauma zmusza do podejmowania destrukcyjnych decyzji i wykolejenia życia poziom nieświadomy. I dopiero głęboka praca psychologiczna daje dostęp do tych destrukcyjnych decyzji, możliwość reakcji na emocje i uwolnienia się od postaw niszczących życie. Pomyślisz teraz: „No cóż, to na pewno nie o mnie chodzi, przecież mam zamożną rodzinę , rodzina, wspaniali rodzice, nic takiego w dzieciństwie się nie zdarzało.” Tak, jest to zrozumiałe, gdy w rodzinie nie ma ojca, a matka zabiera mężczyzn i pije z nimi, dzieci są obecne podczas stosunku płciowego i są molestowane przez tych pijanych mężczyzn. Albo w rodzinie, w której ojciec obraża i poniża matkę i córkę, bije je, często pojawia się przed sąsiadami pijany, z jego powodu dziewczyna doświadcza palącego wstydu. I najprawdopodobniej w przyszłości doświadczy trudności w relacjach z mężczyznami. Traumatyzacja dziecka może nastąpić także w pozornie zamożnej rodzinie. Dziewczyna wracając ze szkoły nie może wrócić do domu: starszy brat jej nie wpuszcza. Jeśli jej się to uda, brat zmusza ją do siedzenia w swoim pokoju i zabrania nawet wyjścia do toalety. Rodzice nie chcą widzieć, co dzieje się z ich dzieckiem. Nie zadają córce pytań, gdy po pracy znajdują ją bawiącą się na korytarzu. Dziecko postanawia, że ​​nie jest pełnoprawne, lepiej dla niej, żeby została sama... a mając czterdzieści lat – bez dzieci, bez męża, bez pracy. Młoda rodzina mieszka z teściową, która ściśle kieruje życiem rodziny. Żona jest całkowicie podporządkowana matce męża i boi się jej. Teściowa uważa, że ​​jej wnuczka jest „dzika” i powinna być zmuszana do komunikowania się z innymi dziećmi. Matka, nie słuchając skarg dziewczynki, ciągnie ją pod choinkę noworoczną i zmusza do przeczytania wiersza Świętemu Mikołajowi. Dziecko wybiegło nago na ulicę. Dziewczyna czuje się wadliwa i stwierdza, że ​​w relacjach z ludźmi musi przetrwać i przystosować się, zapominając o swoich uczuciach i potrzebach. W rezultacie w wieku czterdziestu lat – głębokie niezadowolenie z życia, wiele chorób, brak zrozumienia, jak żyć, co robią te wszystkie rodziny, w których.