Mówią: „nie możesz obrazić, możesz się obrazić”. Jest w tym wiele prawdy. Jesteśmy oburzeni, niektórzy bardziej, niektórzy mniej. Niektórych obraza bardzo mocno boli i wybaczenie zajmuje lata, ale zdarza się, że obraza wybucha, ale wystarczy przeprosiny od sprawcy i wszystko rozwiewa się jak dym. Obserwując moją praktykę, jestem o tym coraz bardziej przekonany im bardziej samowystarczalna jest osoba, tym bardziej jest złożona. Im więcej mamy wewnętrznych zasobów i wiedzy o sobie, tym dużo łatwiej jest nam przyjąć informację, a nawet krytykę na swój temat. Wydaje się, że wszystko jest jasne i zrozumiałe, pytanie skąd się bierze ten wewnętrzny zasób samowystarczalności, żeby tak się stało. można się nie obrazić. Na pewno do tego wrócimy. Chciałbym porozmawiać o samych skargach, jakie one są? Czym one są? Urazy są podstępne, przenikają do serc i gromadzą się tam przez wiele lat. A zdarza się, że wiele z nich wciąż jest szyfrowanych pod przykrywką „smutku”, „odrzucenia”, „niepokoju” i wielu innych doświadczeń. Jest to szczególnie widoczne w bliskich relacjach. Wygląda na to, że tej osobie przebaczono i możesz spokojnie kontynuować swoje życie... Jednak uraza pozostaje, jak fragment, który zaczyna rosnąć. A potem do tego fragmentu doszedł kolejny, i kolejny, i teraz jest już cała ściana. Patrzymy na siebie przez tę ścianę i nie możemy widzieć, bo patrzymy na własne przewinienie. Bliska i droga osoba staje się odległa i oderwana, staje się przestępcą. Najciekawsze jest to, że przez długi czas możemy zaprzeczać, że to wszystko nie wydarzyło się z urazy do tej osoby, ponieważ wszystko nam wybaczyliśmy, wszystko się poprawiło, ale pewna irytacja pozostaje. Albo od razu wyładowujemy tę irytację na ukochanej osobie, albo ją oszczędzamy, aby z pewnością przerodziła się w wściekłość. A teraz ktoś inny się na nas obraził, krąg się zamyka. Nie ma takiej recepty, żeby raz na zawsze przestać się obrażać i żyć spokojnie i spokojnie. Wciąż jesteśmy prostymi ludźmi, ze wszystkimi należnymi nam uczuciami, ale można zmniejszyć dynamikę żalu i nauczyć się szczerze przebaczać, nie pozostawiając fragmentów w sercu. Wróćmy do kwestii samowystarczalności. Najpierw trzeba pozwolić sobie na poznanie prawdy o sobie, nie chować się za różnymi pięknymi ubraniami, ale być ze sobą szczerym. Co to znaczy? To wtedy wiesz, że możesz i masz prawo być zły, chciwy, samolubny itp. Biorę, powiedzmy, nasze „ciemne” strony, te jasne, z reguły ludzie dobrze o sobie wiedzą. Inną sprawą jest to, że oni też mogą być zawstydzeni, ale to zupełnie inna historia. Kiedy więc zdasz sobie sprawę, że możesz być taki, „niedobry”, następnym krokiem będzie pozwolenie, aby to niedobrze było w tobie, a to jest o wiele trudniejsze. Wszyscy byliśmy uczeni w dzieciństwie, co jest dobre, a co jest zły. I kim możesz być, a czym nie możesz być, i nie ma znaczenia, że ​​rodzice czasami mogą nie odpowiadać wiele, ale są dla dziecka bardzo autorytatywni, niezachwiani autorytatywni i jest to dla dziecka trudne, niemożliwe wątpić w prawdziwość tego, czego się uczy. Dorastając, wszystko to pozostaje w pamięci jako kod, dlatego gdy odkrywamy w sobie jakieś słabości, uciekamy od nich, ukrywamy naszą świadomość przed innymi, bo źle jest być słabym lub złym. I oczywiście, kiedy jesteśmy nagle coś złapaliśmy: „Jesteś ostatnim egoistą!”, obrażamy się i rzucamy się na sprawcę. Bronić z całych sił swojej „dobrej” strony, udowadniając, że nie, nie jestem egoistką, ale jestem gotowa poświęcić się dla wszystkich. Ile energii na to wydaje się, a stajemy się słabi, a czasem chorujemy. Urazy bolą i odbierają siłę, jest dla nich świetne, żale się kumulują, a my więdniemy, nie dogadujemy się z ludźmi, życie staje się melancholijne, jeśli spróbujesz przyjść z drugiej strony. Tak, wiem. Że potrafię być egoistką, że czasem mogę wybierać swoje pragnienia. Ale czy to czyni mnie złą osobą? Nie jestem tylko jedną częścią mnie. Składam się z wielu różnych części, zarówno złych, jak i dobrych, lekkich. Dlaczego, odkrywszy jedną część, natychmiast pozbawiamy się siebie i wszystkich innych części. Zrozumienie tego daje nam pewną swobodę w ocenie innych naszych działań, w efekcie czego trudniej jest nas urazić. Staraj się rozpoznać siebie, postrzegać siebie jako całość i.