Od autora: Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy w myśleniu, czyli rozmowy na rzecz świadomości”. Szkice z kursu „Rozwój świadomej uwagi”. Temat: „Pragnienia – wymagania”. Chcę być dobry - chcę, żeby ludzie mnie lubili. - Chcę, żeby ludzie mnie doceniali. – Tu znowu pojawia się pytanie o znaczenie. To jak podnosić poczucie własnej wartości poprzez ocenę innych. Jeśli jestem dobry dla innych, wydaje mi się, że jest to jeszcze lepsze dla mnie. Ale nie da się być dobrym dla wszystkich. A po drugie, jestem dobry, jeśli ma ode mnie jakieś korzyści. Oznacza to, że moja samoocena zależy od korzyści innych ludzi. Chcę, żeby ludzie zachowywali się wobec mnie kulturalnie. - Chcę, żeby ludzie mnie nie atakowali. - Chcę przyjaznej interakcji z ludźmi. - Chcę bezpieczeństwa i pokoju. Zapewne kryje się tu prawdziwa chęć bezpieczeństwa i harmonii. Tak, harmonię należy czerpać z wnętrza i pewność siebie. Wtedy zamiast potępienia pozostanie jedynie współczucie. Chcę, żeby moje dziecko chciało tego, czego ja chcę. I z pewnością spodoba mu się to, co mu oferuję. - Staram się wymyślić coś ciekawego i chcę, żeby dziecku się to podobało. - Chcę, żeby było tak, jak planowałem. - Nie chcę się napinać i wymyślać czegoś innego... - Ale jeśli chcę, żeby dziecko chciało tego samego co ja, to będzie brakowało mu inicjatywy i samodzielności. A tego wcale nie chcę. Wręcz przeciwnie, musimy spróbować przekonać go, żeby sam przejął inicjatywę. Chcę ufać mężczyznom – chcę, żeby traktowali mnie uczciwie. - Chcę być szanowany. - Chcę, żeby mężczyźni mnie doceniali. - Chcę, żeby mój mężczyzna był wierny. - Chcę, żeby mężczyzna był uczciwy. - Chcę mieć pewność, że mężczyzna mnie nie opuści, tj. stabilność. Nie mogę odpowiadać za czyny innej osoby tj. w rzeczywistości żądanie jest absurdalne. Człowiek może zrobić to, co jest dla niego najlepsze. Ale mogę spróbować sprawić, żeby mężczyzna czuł się przy mnie dobrze. * * * - Dziś zabierałem dzieci na różne rozrywki (dzieci są na wakacjach). Obserwowałem siebie w pełni. Utknąłem we wszystkich korkach świata. Wyglądało to tak, jakby specjalnie goniła za korkami. Dzieci stały na uszach (też były zmęczone), a ja śledziłam swoje reakcje. Oto lekcja, oto lekcja. Patrzyłam, jak irytacja narastała, a potem ustępowała. Nie miałem czasu na nagrywanie taśm, więc mogłem sensownie spędzać czas w korkach. Studiowałem siebie w interakcji z wściekłymi dziećmi. Tym, co mnie szczególnie uszczęśliwiło, było to, że prawie nie karciłem już okoliczności. Brała na siebie odpowiedzialność i wychodziła z sytuacji bez paniki. A sytuacji było mnóstwo. Najpierw pojechałem do centrum miasta (nie wiadomo dlaczego), utknąłem w strasznym korku, potem skręciłem w prawo itp. No cóż, „korki” prawie się rozwiązały i „chcę, żeby dziecko było posłuszne”. Oczywiście nadal będę to przypinać, ale już mam czas, żeby powiedzieć STOP. I w ogóle dzisiaj ledwo dotarłem do domu, byłem zmęczony, ale czułem jakąś wewnętrzną satysfakcję. - Generalnie super jest siebie poobserwować - widzisz np. jak narasta irytacja, jak zaczyna mnie uwodzić tak, że jej ulegam, jak nie spotyka się ze wsparciem i jak się uspokaja. I rozumiesz, że jesteś swoim własnym panem i nikim innym. I możesz zrobić ze sobą co chcesz! Z poważaniem, Tatyana Ushakova. Podczas korzystania z artykułu lub jego części wymagany jest prawidłowy link do oryginału http://o-vni2.blogspot.com/2010/11/blog-post.html.