Od autora: Kontynuuję. Wydawałoby się, jak można wkraczać w najświętszą rzecz na świecie - postawę Matki. Ale zastanówmy się, żeby pojawiła się jasność W dzieciństwie każde dziecko wie, że JEGO MAMA – to najważniejsza osoba na świecie. To jest jego ochrona, wsparcie, wsparcie, pewność siebie, stabilność. Dziecko wie, a dodatkowo bliscy mu o tym przypominają: „Mamę trzeba kochać; Nie możesz kłócić się z matką; musisz słuchać swojej matki; „Mama ma rację”...To właśnie po takich zbudowaniach dziecko dorasta w poczuciu winy przed matką, gdy nagle zaczyna rozumieć: (O Boże! Jestem zły na mamę!!) Uczucia poczucie winy, dogmaty religijne i postawy społeczne nie pozwalają dzieciom doświadczać prawdziwych uczuć do rodziców. Dobrze, jeśli te uczucia są przepełnione Wdzięcznością i Miłością, ale czy jest odwrotnie? Bądźmy szczerzy, nie wszystkie matki traktują swoje dzieci z równym szacunkiem... Mój apel kieruję bardziej do dorosłych córek - dziewcząt i młodych kobiet. Jeśli masz już 18 lat, to prawdopodobnie rozumiesz, że stajesz się coraz bardziej niezależna i dojrzała. Czas dzieciństwa dobiegł końca. Od tego momentu stopniowo przechodzisz na inny poziom relacji z mamą. Proces ten jest powolny, u niektórych trwa kilka lat, ale nadal od Ciebie i tylko od Ciebie zależy, czy chcesz psychologicznej separacji od matki. Proces separacji może przebiegać szybciej i bezboleśnie, jeśli zwrócisz się o pomoc do specjalisty, który ma umiejętności i techniki. Opowiem krótko o separacji psychicznej. Nie oznacza to wcale, że powinnaś zerwać relacje z matką, wyjechać, uciec , kłócić się. Nie, Twoja separacja nastąpi na poziomie podświadomości, kiedy przestaniesz cały czas mieć w głowie obraz czy słowa swojej matki, kiedy będziesz mogła podejmować decyzje w oparciu o własne wybory, a nie cudze, dodam gdy taka separacja nie następuje, w realnych relacjach z matką może być znacznie gorzej: chęć nie zobaczenia jej, niesłyszenia, kłótnie i wyobcowanie (w celu wymknięcia się jej kontroli) itp. Poznałem wielu młodych dziewczynki, które nie chcą dorosnąć, a ich matka jest nadal ich matką, to jest główny ośrodek operacyjny, w którym podejmowane są wszystkie decyzje, a następnie przekazywane córce gotowe. Takie dziewczyny często powtarzają: „Jak mówi matka; co mama sobie pomyśli? Zapytam mamę; itp. „Oczywiście wygodnie jest nie brać odpowiedzialności za podjęte decyzje, ale wtedy, drogie dziewczynki, okazuje się, że jesteście zależne od matki. A jak wiadomo, zależność, gdy ogranicza wolność wyboru, jest obarczona negatywnymi uczuciami . Będziesz stale odczuwał niezadowolenie z życia i siebie. Stąd irytacja i niechęć do matki. W większości przypadków matki chcą nadal opiekować się swoimi dziećmi, mimo że są już dorosłe. Powinnaś to wiedzieć. Ale czy chcesz być traktowana jak małe dziecko? Musisz sobie szczerze odpowiedzieć na to pytanie i dokonać wyboru: jeśli chcesz maksymalnej opieki, to pozostaniesz „niewyklęta”, nie dorośniesz? i zdobyć doświadczenie życiowe; jeśli nie chcesz, to musisz zdobyć się na odwagę i zacząć ryzykować, żeby żyć....Tak, tak, dokładnie tak. Życie to ryzyko, to wybór w każdej minucie i odpowiedzialność za konsekwencje swoich działań. Wciąż mam nadzieję, że ten artykuł przeczytają te dziewczyny, które chcą się rozwijać poprzez własne doświadczenia, więc dalsza historia będzie dla nich. Zdrowa relacja między dorosłą córką a matką jest wysokiej jakości. Chociaż role matki i córki pozostają, nadal pojawia się równość. Są już bardziej przyjaciółmi i komunikują się na równych zasadach, gdzie wzajemny szacunek jest podstawą współudziału, gdzie ciągle mówi się (bez Twojej zgody i pragnienia), co robić, a czego nie robić, jak postępować, a czego nie robić, co robić. nosić, a czego nie nosić, jeśli masz już 18 lat - nie ma szacunku. To oznacza, że ​​to od Ciebie zależy, czy chcesz w przyszłości takiego zdrowego związku, czy nie. Zdarza się, że młodej dziewczynie trudno jest się usamodzielnić bronić swojej niezależnej pozycji, punktu widzenia z matką,