Krótko o piętnastu latach w Gestalt Dla mnie to bardzo pojemna koncepcja: - po pierwsze, skoro jest superwizja, to znaczy, że jest pewien proces - po drugie, skoro jest proces. są też jej uczestnicy – ​​z jednej strony ten, który coś „daje”, i ten, który to coś „otrzymuje”, z drugiej strony. Odpowiednio przełożony i superwizowany. Te. osoba obserwująca cudzą pracę i osoba wystawiająca (w naszym przypadku terapeutyczną) swoją pracę (w naszym przypadku terapeutyczną) (prezentuje, demonstruje) W tej notatce nie będę opisywał całej gamy opisów klasyfikacyjnych tego procesu. Dodam tylko, że z reguły klasyfikuje się je według: -poziomu zawodowego. szkolenie uczestników; -skład uczestników; -czas; -zadania….Ważniejsze jest dla mnie rozmawianie (z własnego doświadczenia) o tym, co dzieje się w procesie, o tym, co jest pomiędzy. I o tym, dlaczego tak naprawdę nie zawsze chodzi mi o dzielenie się obowiązkami w stylu „tutaj jestem słaby”. , a ty jesteś Guru…”. NIE. My (uczestnicy procesu) ponosimy własną i pełną odpowiedzialność. Dla mnie zawsze chodzi o współpracę i wzajemne zaufanie. I prawdopodobnie zawsze chodzi o osobę w procesie (własną) i zewnętrznego, ale nie zewnętrznego obserwatora. Trudno obejść się bez oceny jednej strony przez drugą. Ale… Jest małe, ale… Jeśli tylko pamiętasz dosłownie znaczenie „przełożonego”… super SEER… I wygląda na to, że nadszedł czas, aby przejść do tego, co jest pomiędzy. Ale jest jeszcze jeden wieloaspektowy problem, oprócz samego procesu, jest coś, co tak naprawdę wyznacza jego przebieg (no, oprócz formalnych cech klasyfikacyjnych) – osobowości uczestników i ich potrzeby, od których zacznę (ewolucyjnie). konsument-odbiorca... Może to być początkujący terapeuta (student. Może to być terapeuta, który spotkał się z trudnym (nowym) przypadkiem. Może to być terapeuta, który po prostu potrzebuje profesjonalnego wsparcia. Albo ze względu na rozwój nowych horyzontów umiejętności zawodowych, albo z powodu pewnych wydarzeń w życiu osobistym (w tym zawodowym). W przypadku ról dostawców (dawców, a właściwie przełożonych) moim zdaniem wszystko jest prostsze. Jest to albo nauczyciel. znany również jako grupa prezenterów, jest także trenerem szkoleniowym) lub kolega, który rozumie coś o zawodzie. Jednocześnie, jeśli odłożymy na bok ambicje, czy jest on pierwszym współpracownikiem? Tak tak. Z pewnością. Umiejętności, doświadczenie i wiedza przełożonego są niezwykle istotne. W liczbie zauważonych błędów, wąskich gardeł i pominiętych rozwidleń w pracy superwizanta. Superwizorowi trudno jest także powstrzymać się od mentorskiego tonu i nauk ze strony superwizanta. Teraz, gdy osobowości uczestników zostały już uporządkowane (Tak, jest to zaangażowane i sarkastyczne, ale moim zdaniem szczerze. Herbata już dawno była. PRZEŁOŻONY), możesz przejść do potrzeb. Naturalnie uśrednione – wstępnie, hipotetycznie. Dla początkującego zaczyna się od „chcę umieć, powiedz mi jak”, poprzez „no, pochwal mnie” do „co robię TAK, a czego NIE robię”. Dla pracującego terapeuty, który zetknął się z nowym, złożonym przypadkiem – i „hm… czego nie zauważyłem” i „co jeszcze można zrobić, na co zwrócić uwagę?” W trzecim przypadku – od oczekiwań usłyszeć „ty i ja jesteśmy tej samej krwi” w nadziei, że kolega miał już coś podobnego. Ale potrzeby przełożonego… (teraz celowo pomijam wdzięczność, także materialną, bo nie zawsze tak jest idź do przełożonego)...Sądzę tylko sam. A przede wszystkim zapewne mówimy o mojej potrzebie wygodnej i bezpiecznej przestrzeni zawodowej, w której będą przebywać ludzie o podobnych poglądach. Nie w tym sensie, że wszyscy myślimy to samo, ale że nasze wartości, znaczenie i znaczenia są podobne. No cóż, przynajmniej nie są one sprzeczne. No faktycznie, po opisaniu uczestników procesu i ich potrzeb (z procesu), można przejść od razu do procesu. I wtedy dotarło do mnie, że skoro już opisujemy w skrócie cała różnorodność procesu superwizji, biorąc pod uwagę wszystkie modyfikacje klasyfikacyjne, biorąc pod uwagę różnorodność osobowości uczestników i bogactwo opcji dla ich potrzeb, rutynowy esej powoli zamieni się w powieść mam nadzieję, że jestem utalentowana (zwięzłość jest siostrą talentu) postaram się taka być.