Często odkładamy życie na później. Żyjemy tak, jakby teraz to było coś nierealnego, a nie takie życie, jakiego byśmy chcieli. To tak, jakbyśmy pisali szkic, myśląc, że jeszcze wszystko przed nami do napisania od nowa. Nie akceptujemy siebie i swojego życia takimi, jakie są. Myślimy, że teraz musimy to osiągnąć, osiągnąć tamto, a potem będziemy żyć, wtedy będzie zupełnie inne życie. Teraz będę chrząkać, napinać się, dojdę do punktu zwrotnego w moim przeznaczeniu - i oto jest szczęście często po dotarciu do tego punktu zwrotnego otwiera się tam nieutwardzona autostrada z rabatami kwiatowymi na poboczu i tą samą pasiastą drogą gruntową, czasem z dziurami, czasem bez. I tak od nowa, wszystko w kręgu. I tak dzień po dniu, rok po roku, zakręt za zakrętem. I tutaj ważne jest, bardzo ważne, aby pamiętać, że ta droga nie ma końca. I choć dla każdego jej długość jest inna, łączy je jedno – dla wszystkich ta droga kończy się przy centralnej bramie cmentarza i nikt nie wie, ile mu jeszcze czasu zostało. Oczywiście wszyscy mamy nadzieję, że to jeszcze daleko i nieprędko. Ale ilu ludzi myślało to samo, w tym młodzi ludzie, którzy nagle się tam znaleźli. Dlatego trzeba żyć teraz, to może po prostu nie być. Ale co to znaczy żyć teraz. Jeśli po tych słowach pojawi się myśl pojawiło się komuś w głowie, że pilnie potrzebujesz coś zmienić w swoim życiu, zacząć żyć inaczej, to moim zdaniem nie jest to najlepszy pomysł. Jeśli chcesz to zmienić, to najprawdopodobniej tego nie akceptujesz. A jeśli tego nie akceptujesz, to znaczy, że tego nie masz. A tego, czego nie ma, nie da się zmienić. Możesz zmienić tylko to, co jest. Musisz tylko zrozumieć, że tym elementem jest nasze życie. Życia, w którym oprócz dziur, na których się skupiamy (i to nie jest złe, problemy, które się pojawiają, trzeba rozwiązywać), jest też wiele, wiele rzeczy, z których możemy czerpać przyjemność, radość i bądźmy szczęśliwi już teraz, jeśli tylko zaczniemy to dostrzegać i doceniać. Zacznijmy widzieć najprostsze rzeczy w naszym życiu. To, co uważamy za oczywiste, czego już nie cenimy. Nie cenimy tego, co mamy, ale kiedy to tracimy, płaczemy.