* * * Histeryczne kobiety uczą, Być mężczyzną, Zapłakani chłopcy. Przemieniają ząbkowane wilczki w przestraszone, małe Króliczki. Dbają o swoje czułe serca. Zakazuje im się walczyć , Wychować bezkręgowych Obrońców, Próbują bezskutecznie... Przygotować ich do życia pozbawionego czułości, a potem oddać na szturchanie cudzej córce, chciwej i dominującej, że tak powiem, na wychowanie. Żeby potem w Małej Kuchni Zapominając o swoim miejscu, poskarżyła się Mamie, że w łóżku z nim nie jest ciekawie... A on po cichu, z głową schowaną w telewizji, zabiłbym sto czołgów! . Nie ma powodu myśleć o swoim synu - Wtedy jego matka go wychowa... G.Yu. W kwestii wychowania chłopców... przestań! już w pierwszym zdaniu – w kwestii wychowania mężczyzn – jest błąd – inaczej skończymy z 40-letnimi chłopcami, którzy w poczuciu samozachowawczości zamieniają jedną matkę na drugą, żeby jakoś przeżyć. Zatem wychowanie mężczyzny jest tak samo trudne, jak wychowanie kobiety z małej dziewczynki. Dużo debaty - mało rozsądnych propozycji. „Wychowywanie synów nie jest zadaniem kobiety!” - ale co zrobić, gdy taty nie ma w pobliżu z obiektywnych powodów? (i nie mówię tu o mściwych matkach, które zabraniają dziecku spotykać się z drugim rodzicem) „Chłopcy potrzebują dyscypliny i dyscypliny!” - i co w takim razie zrobić ze sztywnością emocjonalną i agresją? Miłość rodzicielska jest bardzo niebezpieczną rzeczą. Jest jak silny lek – może pomóc, ale może też zabić. W jednej pracy rodzice kłócili się o to, jak właściwie wychowywać syna. Miłość matki jest miękka, oszczędna, pobłażliwa w porównaniu do miłości ojca – surowa, dyscyplinująca i pouczająca. W rezultacie mieli okazję (to oczywiście należy do kategorii fantasy) dwukrotnie wychować syna (sklonowali go). W rezultacie jeden stał się agresywny, drugi biernie agresywny. Tam wszystko się źle skończyło... Każdy człowiek ma w sobie dwa elementy - męski i żeński. A wychowanie w rodzinie zakłada pełny rozwój tych, czasem sprzecznych, stron. Czego tata może uczyć, mama nie może uczyć i odwrotnie. Dla każdego jest czas i miejsce. Podczas gdy dziecko postrzega świat na poziomie emocji i doznań, na pierwszym miejscu jest miłość i troska matki (którą zapewnia natura, bo jeśli oboje rodzice mogą huśtać się na fitballu dla uspokojenia, to tylko matka karmi piersią). Kiedy dziecko zaczyna aktywnie poruszać się i poznawać świat, opiekuńcza miłość matki raczej zwalnia, niż się rozwija. Przypomnij sobie, jak matka trzyma dziecko w ramionach, przyciskając je do serca, chroniąc przed światem i jak ojciec rzuca dziecko w górę w tak zapierający dech w piersiach sposób. W którym przypadku dziecko uczy się więcej? Mama uczy rozumieć emocje, tata pomaga sobie z nimi radzić. Mama uczy nas empatii, tata uczy nas pomagać i ratować itp. Oczywiście wokół jest mnóstwo rodzin niepełnych, z ojcami alkoholikami i matkami pracoholikami, z dorosłymi, którzy nie mogą dojść do porozumienia w sprawie metod wychowania, zmuszając w ten sposób dziecko do wyboru najwygodniejszej (najczęściej opartej na manipulacji) metody zachowania . Ale od tego są psychologowie i mądre książki, a co najważniejsze, rodzice, którzy są gotowi uczyć się na swoich błędach. Nie każdy ma szczęście do rodziców, ale każdy może wybrać, jakim rodzicem będzie dla swojego dziecka.!