Od autorki: Artykuł ten stanowi refleksję autorki na temat, który kiedyś był jej bliski, a obecnie wielu osobom, które już dawno nie odnalazły swojego miejsca w sferze zainteresowań zawodowych. Drodzy koledzy, jeśli chcecie udostępnić mój artykuł, proszę o podanie autora i adresu tej strony. Nie jest tajemnicą, że wiele osób zdobywa wykształcenie wyższe jedna po drugiej, czasami pracuje w swojej specjalności, częściej nawet nie. starają się realizować w obszarze zainteresowań, któremu poświęcili 3-5 lat swojego życia. Celowo mówimy tu o osobach z wyższym wykształceniem, gdyż stwarza to iluzję bycia poszukiwanym i ekskluzywności jako osoby i specjalisty. Rozbieżność pomiędzy oczekiwaniami wynikającymi z działań a rzeczywistym stanem rzeczy boleśnie „uderza” w samoocenę Większość osób podążających w tym kierunku usprawiedliwia się stwierdzeniem, że jeszcze nie odnalazła siebie i tego, co chciałaby robić przez resztę swojego życia. zyje. Przechodzą szereg szkoleń z odnalezienia celu, konsultują się z psychologami i narzekają znajomym, że nie mogą się na niczym zatrzymać i „zacząć zarabiać”, że „trudno się przebić, wszędzie zabierają swoich ludzi” i w tym samym duchu. W rzeczywistości to pytanie wnosi wiele rozczarowań i niedogodności w życie „wiecznych poszukiwaczy szczęścia zawodowego” i ich bliskich. Czasami inwestuje się ogromne sumy (edukacja, książki, szkolenia) i czas, w którym można zarobić pieniądze lub przeznaczyć je na rodzinę, przyjaciół, swoje hobby. Czasem sprawdza się droga zdobycia kilku zawodów. To mi się przydarzyło. Analizując jednak drogę zawodową, którą obrałem, rozumiem, że cały czas chodziła mi po głowie myśl o zawodzie, w którym się znajduję i obecnie się rozwijam, ale nie pozwalałem sobie na to, aby się do niego zbliżyć. Wymówki były standardowe, niektóre bardzo logiczne: „psycholodzy mało zarabiają”, „będziesz musiał stale podnosić swoje kwalifikacje, zmęczysz się i skąd weźmiesz pieniądze”, „to nie jest prestiżowe, nikt nie będzie zazdrosny” (dla mnie na pewnym etapie było to ważne), „nie będziesz w stanie zapamiętać takiej ilości informacji, swojego wieku i rodziny”, „nie masz cech, które mają wszyscy idealni psychologowie”. Kiedy w końcu pozwoliłam sobie na ten zawód, zdałam sobie sprawę, że przez całe życie uciekałam od swoich prawdziwych pragnień. Moi klienci, którzy przychodzą z podobnymi prośbami: „zrozum siebie, aby dowiedzieć się, czego chcesz”, „przestań i nie wydawać pieniędzy na inną edukację”, „usunąć strach przed robieniem tego, co kochasz”, „dużo zainteresowań i żadnego biznesu, który jest mój”, „nie chce mi się rano iść do pracy, brak zainteresowania” oraz wielu innych, często nie dają sobie wewnętrznego pozwolenia na zatrzymanie się i zrozumienie przyczyn obecnego stanu rzeczy. Dla niektórych ważne jest, aby stale znajdować się w procesie poszukiwań, aby nie brać na siebie odpowiedzialności za dokonany wybór sobie. Dla innych ważne jest, aby udowodnić, że są mądrzy, kreatywni, potrafią się uczyć i zasługują na wyższą pensję (pragnienie uznania). Jeszcze inni nie potrafią uwolnić się od wpływów innych ludzi i poczucia winy („Mama dała mi pieniądze na studia z zakresu rachunkowości, teraz ja dla niej skończę ten instytut i wtedy będę zarabiał na to, co lubię”). Popularne są obecnie liczne szkolenia z zakresu poszukiwania celu. Są przydatne i ciekawe, a czasami dają realne rezultaty, ale głównie dla osób, które są o krok od zrozumienia przyczyny (i jeśli Twój powód zostanie wyrażony i wypracowany na szkoleniu). Wszyscy pozostali kontynuują swoje niekończące się poszukiwania. W efekcie doszedłem do wniosku, że każdy przypadek jest indywidualny i za takim żądaniem może kryć się poważny problem. Ilu jest ludzi, tak wielu jest sobie bliskich. Tym artykułem rozpocznę serię artykułów na ten temat, ponieważ zgromadzono wystarczająco dużo informacji, które mogą pomóc komuś w trudnej kwestii samostanowienia zawodowego..